Het is alweer ruim 1,5e week geleden dat ik de Halve van Egmond liep, tijd voor een terugblik naar deze dag.
Zoals gebruikelijk bakte vriendlief de pannenkoeken terwijl ik nog stond te twijfelen over wat ik aan zou doen. Na wat heen en weer geapp met diverse loopmaatjes was ik klaar en werd het een dunne lange tight met een basiclayer en een t-shirtje eroverheen. Eenmaal beneden waren de pannenkoeken bijna klaar en kon ik niet veel later aan de 1e beginnen. 
Om 10 uur stond Ron voor de deur en reden we richting Heiloo. In de auto bespraken we de tactiek van vandaag… FUN FUN & FUN. Door het voorspelde slechte strand had ik van Henny als opdracht gekregen, maak er maar een funrun van, 1 grote polonaise. Ik ben sowieso al een slechte strandloper en als er dan ook nog eens mul zand voorspeld is door het getij dan kan je maar 1 ding doen… overleven met zoveel mogelijk lol onderweg. Ron had hetzelfde doel voor ogen en ik wist Petra ook. Erik had last minute het startbewijs van Meike overgenomen en had ook wel zin om met ons mee te hobbelen.
Eenmaal in Heiloo was het even zoeken naar een plekje voor de auto, maar al snel hadden we er 1 gevonden en waren we zo bij de pendelbussen. De rij viel nog mee en in de verte zag ik Hans staan. Hans is altijd herkenbaar aan zijn felle Boston marathon jasje, even een appje en gezellig kwam Hans bij ons staan. De rij ging hartstikke snel, net zoals de bus en voordat ik het wist waren we al bij de sporthal. Ron had een sponsorplek vlakbij de start/finish en daar mocht ik ook mee naar binnen. Top geregeld!!
De lopers van de kwart marathon druppelde binnen en vertelde dat wat wij aan hadden te warm zou zijn. Eigenwijs als Ron en ik zijn besloten we (na enige twijfel) om toch aan te houden wat we aanhadden en ik kan je alvast vertellen… had ik nou maar geluisterd!! Want was het eerste stuk warm! Erik voegde zich niet veel later bij ons en met zijn 3en liepen we gezamenlijk naar de start. Eigenlijk mochten we in een startvak redelijk vooraan starten, maar omdat Petra en Manon iets verder naar achter in een ander vak stonden besloten we om gezellig bij hun te gaan staan. Eenmaal in het vak was tijd voor een selfie. 
Het duurde even voor we mochten starten, maar eenmaal over de start gingen we los… We moedigden elkaar aan en zwaaiden naar alle bekenden van iedereen en voordat ik wist begonnen we aan het strand. Manon was er snel vandoor waarna we met zijn viertjes over bleven (even alle andere deelnemers niet meegerekend). Ik moest echt in mijn ritme komen en was eigenlijk verbaasd over de hardheid van het strand. Het zou toch mul zijn??? Het viel dus heel erg mee, maar toch had ik geen zin om heel hard te lopen. Ik dacht alleen maar… het zal vast verderop een stuk slechter worden. Ondertussen was het hordespringend over de vele zeesterren en vloeken in mijzelf over het niet navolgen van het advies over de lange mouwen. 
Er werden wat foto’s gemaakt door Petra, Erik en mijzelf en ik werd al hollend zelfs nog geïnterviewd door de jongens van Saucony. Terwijl ik op dat punt nog riep, lekker hard strand was het 100 meter later toch ineens een stuk zachter. Getsie… gelukkig was het van korte duur, maar was ik helemaal uit mijn ritme. Ik begon te verlangen naar de standafgang en in de verte kon ik hem al zien. Yes!
Hij kwam steeds dichterbij en ik begon te kijken of Jelle nog ergens zag staan. Ron riep ineens ‘naar links’ en ja hoor…. daar stond Jelle! Hij maakte nog wat foto’s en om de anderen niet uit het oog te verliezen liep ik snel door (nou ja ik deed een poging om het snel te doen, maar het mulle zand maakte dat onmogelijk) de heuvel op. 
Ineens stonden rechts Teamvroem maatjes Chiel en Janine, die mij in eerste instantie niet hadden gezien, dus snel riep ik ze nog eventjes. Zwaai zwaai 
Eenmaal boven probeerde ik weer in een ritme te komen en zag ik ineens het startnummer van Ron voorbij komen. Ik draaide en bukte mij meteen en liep snel naar Ron toe voor zijn nummer. Het zou je maar gebeuren… gelukkig had Ron hem nog en konden we snel aan het duinengedeelte beginnen. Elk jaar denk ik op dit punt… waarom doe ik niet vaker, ik ben hier niet goed genoeg voor.. volgend jaar sta ik echt goed getraind aan de start. 
De smalle paadjes maakte het moeilijk om met zijn vieren bij elkaar te blijven, maar het lukte toch aardig. Onderweg brabbelde Petra en ik nog een beetje Spaans met een paar Spanjaarden en voordat ik het wist waren we al bij de 10 kilometer.
We liepen heerlijk door het duin/bos gebied en al kletsend gingen de kilometers voorbij. Her en der een bekende, zo gezellig! Petra begon het een stukje zwaarder te krijgen, dus begonnen we iets langzamer te lopen en zoefff daar ging Peet weer. We haakte weer aan, maar bij 16 kilometer zei Petra dat wij moesten gaan. Zeker weten?? ja zeker weten. We liepen met zijn drieën verder en bij 17 kilometer kwamen we Everdien tegen. Everdien zat er compleet doorheen en begon te snikken toen ze mij en Ron zag. Ron besloot om even bij haar te blijven om haar een beetje op te peppen. Erik en ik liepen verder, lichtelijk vloekend liep ik de bloedweg op en was ik blij toen ik bovenop die vervelende heuvel stond. Het allerlaatste stukje was aangebroken, we waren er bijna.
Slingerdeslanger door een straatje en voordat ik wist liepen we de laatste bocht door richting de finish. Erik zei ‘hup.. nog even een eindsprint’ Dus ging nog mooi even het gas vol open en liepen we al sprintend de finish over. Hoppa! Binnen in 1:52:31, nog een beste tijd voor een funrun hahahaha. Ron kwam niet veel later na ons binnen en het duurde ook niet lang voordat Petra, Everdien en ook Eva binnen kwamen. Meteen weer een gezellig feest na de finish. 
Egmond, je was weer mooi! Gelukkig minder zwaar dan vooraf voorspeld, maar ik beloof je… volgend jaar sta ik echt een keer goed voorbereid aan de start! Tot volgend jaar!
Leave A Reply