Een Berengezellige loop

Ruim 1,5e week geleden liep ik de marathon van Terschelling, beter bekend als de Berenloop. Na lang getwijfeld te hebben door mijn geringe voorbereiding of ik van start zou gaan op de hele of de halve, besloot ik om toch uiteindelijk het originele plan te gaan volgen… en zo stond ik op zondag 6 November om 12:30 uur te wachten op het startschot van de marathon van Terschelling. 

In de uren daarvoor het gebruikelijke riedeltje… zoveel mogelijk pannenkoeken eten en zo vaak mogelijk naar de wc gaan. Ruim op tijd waren Melanie en ik aanwezig in de omkleedlocatie voor de dames, om daarna met de laatste spulletjes rustig richting het start/finish gebied te wandelen. Daar eenmaal aangekomen en de tas met waardevolle spullen te hebben ingeleverd kwamen we John, Nicole en Ilse tegen. Na even gezellig gebabbeld te hebben en nog 2x naar een dixi te hebben gelopen was het tijd voor een echte Berenloopfoto.

Daarna liepen we met zijn allen richting de start en stond ‘buurman’ Frank al te hupsen in het wedstrijdvak. Nog even een knuffel en toen door naar het recreantenvak. Frank was eigenlijk een beetje de aanstichter van dit Terschelling avontuur, dus leuk om hem nog even zo vlak voor de start te zien. In het recreantenvak stonden nog meer bekenden en was het een gezellige boel. Het duurde niet lang meer totdat de scheepstoeter ging. Dat was het start van de marathon en langzaam kwam de meute in beweging en liepen we meer en meer richting de Brandaris. In rustig tempo passeerde ik de startstreep en liep ik samen met Melanie door de smalle straatjes van het dorpje West.

Na ruim een kilometer moest Melanie toch nog even de bosjes in voor een kleine boodschap. Ik zat nog niet in een lekker ritme dus liep rustig door, niet veel later haalde Melanie mij weer bij en liepen we gezamenlijk verder. Ik merkte dat ik niet lekker in een ritme kwam en dat Melanie net iets harder liep dan dat ik op dat moment zelf lekker vond. Ik liet haar gaan, maar bleef eigenlijk de hele tijd 2 meter achter haar lopen. Dat liep, heel stom, net even lekkerder.

Ilse kwam langzij gefietst (zij was vandaag de super supporter op de fiets) en zei ons gedag. We liepen het eerste dorpje in en niet veel later passeerde we het 5 kilometer punt.
En hoe stom… mijn voet begon te slapen. Dit had ik in de laatste paar lopen naar Berlijn (en ook tijdens de marathon van Berlijn) gehad, maar niet meer daarna. Voorheen duurde het vaak ong. 5 kilometer voordat dit gevoel weg was, dus ik ging er maar vanuit dat het dit keer ook zo was.

Bij ongeveer 7 kilometer verlieten we de ‘hoofdweg’ en gingen het weiland in. Nou ja niet direct het weiland in, maar een verhard boerenpad door de landerijen heen.
Heerlijk tussen de koeien, boerderijen en paarden. Ik genoot ervan en begon meer in mijn ritme te komen en kon weer aansluiten bij Melanie. Tijd voor een Runningselfie!!!

Bij 9 kilometer draaide we weer richting de hoofdweg en hadden we even de wind pal tegen. Een fris windje, maar met het zonnetje op de achtergrond was het eigenlijk ook wel lekker. Het tegen de wind in lopen duurde gelukkig niet zo lang en net voordat we de hoofdweg weer opdraaide stond Ilse ons weer aan te moedigen.

We liepen zo rustig door, passeerde wat dorpen en na ongeveer 15 kilometer gingen we natuurgebied ‘de Boschplaat’ in. Frank had al gezegd dat het tot aan 15 kilometer een beetje saai was (en ik vond dat eigenlijk al mooi) en dat het vanaf 15 kilometer heel mooi zou zijn. Hij had geen woord gelogen, wat een prachtig gebied. Wilde paarden, wilde koeien… alles erop en eraan. En wij liepen daar in een lange gekleurde sliert doorheen.

Melanie en ik konden er niet over uit hoe mooi dit was en ook over hoeveel geluk we hadden met het prachtige weer. Zonnetje, niet al te warm, niet al te koud. Wel een stevige wind, maar die kwam grotendeels van opzij. 

Net na het 24 kilometer punt stond ere en verzorginspost en een groepje supporters, waaronder ook weer ilse. Melanie kregen er beide vleugels van en vlogen de bocht door.

Helaas had Melanie wat last van haar darmen en schoot even de bosjes in. Ik liep rustig verder, waarna Melanie mij weer inhaalde. Gelukkig ging dat later beter en had ze er geen last meer van.

We liepen achter elkaar verder en ineens kwam er een man bij ons lopen en daarmee raakte we in gesprek. Hij bleek Toon te heten en kwam uit Haarlem en liep vandaag zijn allereerste marathon. De HELD! Gewoon je eerste marathon en dan nog wel in Terschelling. Hij liep gezellig met ons mee en bij 30 kilometer stond zijn zoontje hem luidkeels aan te moedigen. Zo schattig!

Ik merkte dat ik trek begon te krijgen, iets wat ik tijdens eerdere marathons nog nooit had ervaren. Ik pikte bij de verzorginspost een stukje ontbijtkoek mee, maar dat was zo droog dat ik het niet weg kreeg. Ik hoopte dat het gelletje en het water voor enige vulling zou zorgen en probeerde mij op iets anders te focussen.

We liepen inmiddels op een bekend stukje, namelijk vlakbij de camping waar we sliepen en het stuk waar we de dag ervoor nog gefietst hadden. Vanaf 33 kilometer gingen we het strand op, eerst de flinke heuvel van de strandopgang op en dat ging eigenlijk verbazingwekkend goed. Alleen daarna het stukje door mulle zand naar het hardere strand… BLEGH!
Gelukkig was daar redelijk snel het harde zand, maar ik merkte dat ik mijn tempo niet vast kon houden. Melanie en Toon gingen als een speer en ik liet ze lekker gaan. Ondanks dat ik het langzaamaan wat zwaarder begon te krijgen kon ik nog steeds genieten! Het was zo’n mooi gezicht ook weer.

Terwijl ik zo verder liep en Melanie steeds een beetje verder van mij weg zag lopen, zag ik John staan/wandelen. Huh?? John?? Hoe kan dat? Blijkbaar was hij de beer met de hamer tegen gekomen en was hij enigzins ingestort. Ik riep naar hem, maar had niet in de gaten dat hij daarna bij mij aanhaakte. Ik merkte dit pas op het einde toen mensen hem aan het aanmoedigen waren en ik hem vlak achter mij hoorde.

Na 3 kilometer over het strand was daar de strandafgang, dus dat werd weer. ploeteren door het mulle zand. Veel mensen waren aan het wandelen, maar ik probeerde om enigzins in een hardlooppas door te gaan. Eenmaal boven probeerde ik weer een ritme te pakken, maar dit duurde uiteindelijk wel eventjes.

Met de felle laagstaande zon hobbelde ik over ‘the longway’ de duinen door, terug richting west. En deze weg doet echt zijn naam eer aan… want dat laatste stuk duurde wel heeeeel lang.

Langzaamaan kwam de finish dichterbij en passeerde ik de laatste verzorginspost. Daar stond keihard de muziek aan en werd op dat moment ‘Kon ik maar even bij je zijn’ van Gordon gedraaid… Ik kon lekker meebleren en kreeg weer een beetje energie. Bij het 41 kilometer punt werd mijn naam omgeroepen en kwam ik oude bekenden tegen die mij nog even aanmoedigden. Ik wist dat als je daar rechtdoor zou lopen je zo bij de finish zou zijn, maar we werden helaas naar links geleid. Ik had dit wel al vooraf gelezen dus was enigzins voorbereid, maar toch blijft het mentaal irritant hahahaha.

Ik liep verder en toen zag ik eerst Piet (die ik na de finish van NYC had gezien) en later Nancy. Nancy was zichtbaar enorm verbaasd dat ik meeliep en dat leverde een, voor mij, prachtig gezicht op. Daarna door een smal straatje langs een kroegje, waar het zwart zag van de mensen, nog een laatste hoek om en ja hoor daar was de rode loper. De rode loper voor naar de finish. Aan beide kanten stonden mensen keihard aan te moedigen, zo gaaf!! Ik probeerde nog enigzins te versnellen en ging met armen de lucht in richting de finish. BAM! Binnen!! Ik klokte af met 4:03:37… Dik tevreden!

Na de finish was ik even een klein beetje duizelig en werd ik beetgepakt door iemand van de EHBO. Ook begon ik het koud te krijgen en kreeg ik snel een poncho om. De duizeligheid trok gelukkig snel weg en ik kreeg mijn medaille omgehangen. Ik vloog Melanie in de armen en beide stonden we van euforie te huilen. Ik was zo blij dat ik het gedaan had, want het was zo’n mooie loop!

Het duurde niet lang voordat ook John weer binnen was en dat werd meteen door Ans op de foto gezet.

Daarna kwam ik steeds meer bekende tegen, maar begon ik het ook steeds kouder te krijgen. Ik haalde snel een kop thee en bouillion en daarna ook mijn finisher shirt. Melanie en ik kletste nog even met een paar bekenden (Nicole was inmiddels ook binnen) en besloten om rustig aan richting de tassen te lopen. We moedigde nog een aantal lopers onderweg aan en haalde onze tassen op. Allebei met een big smile op onze gezichten liepen we terug naar het zwembad en werden we weer door de fysio van Melanie teruggebracht naar onze stacaravan. Moe, maar voldaan!

De Berenloop was mijn langzaamste marathon tot nu toe en ook de marathon waar ik het minst voor voorbereid was. Toch had ik het voor geen goud willen missen en ben ik blij met de keuze om toch lekker eigenwijs voor de hele te gaan in plaats van de halve. Ik heb mega genoten onderweg en ik weet ook zeker dat dit echt niet mijn laatste Berenloop geweest is. De mooie natuur, de supergoede verzorging onderweg, de geweldige finish en de aanmoedigingen onderweg… dat smaakt naar meer!