Afgelopen vrijdag was de Singelloop in Leiden. Een loop die dit jaar voor de 40e keer werd georganiseerd. Een leuke loop, zoals de naam het zegt, over de singels van Leiden (en niet zoals sommigen denken ‘een loop speciaal voor single’s’) en is bijna 7km lang. Vorig jaar liep ik deze als laatste loopje vóór de marathon van Rotterdam, maar dit jaar viel het dus de vrijdag ná de marathon. In eerste instantie was het de bedoeling dat ik deze samen met een groepje collega’s zou gaan lopen, maar uiteindelijk leek dit ivm het herstel van de marathon toch niet zo’n slim plan. Ik had namelijk pas op vrijdagochtend voor het eerst geen spierpijn meer in mijn bovenbenen bij het aflopen van een trap. Ik besloot daarom om mijn collega’s (en ook mijn vriend) te gaan aanmoedigen.
Gewapend met de camera van mijn vriend (want hij maakt daar altijd mooie actiefoto’s mee) liep ik met de groep hardlopers richting de start/finish van deze loop. En ik kan je vertellen…. ik liep daar op mijn sportschoenen en wilde dolgraag meelopen. Maar vooruit, vandaag ging ik schreeuwen, klappen, foto’s maken, vestjes dragen, aanmoedigen enz. Ik zou een echte supporter zijn vandaag.
Samen met mijn collega’s van de IC vlak voor de start
Na de lopers succes te hebben gewenst ging ik op zoek naar een plekje langs het parcours, maar wel in de buurt van de start/finish. Ik stond op de middenberm achter het dranghek te wachten totdat de lopers netjes achter de startstreep stonden. Dit laatste duurde even omdat het blijkbaar zo druk was en iedereen graag een plekje vooraan wilde hebben. Uiteindelijk gingen ze van start en moest ik kijken wanneer mijn collega’s en vriend voorbij kwamen.
Maar jeetje…. Dat is nog lastig zeg… tussen duizenden mensen een aantal mensen proberen te ontdekken en daar het liefst nog een foto van te maken. En als je er dan 1 op de foto hebt gezet, mis je de andere of ben je net te laat met weer uitzoomen…. En ze waren ook nog eens tegen de zon in….Je snapt het… de foto’s van de start waren niet geweldig.
zulke foto’s dus 😉
Na de hele horde uitgezwaaid te hebben (ongeveer 5500 mensen) begon het wachten op de eerste loper. Ik verplaatste mij naar een andere plek dichterbij de finish, maar vond dat toch geen handige plek omdat iedereen voor mij en de camera ging hangen. Dus ik verplaatste mij weer terug naar de middenberm waar ik stond. De speaker, diegene die alles aan elkaar praatte deze avond, gaf nog wat tips om een goede supporter te zijn en vertelde wat flauwe anekdotes. De tijd tikte door, maar ik begon het eigenlijk al aardig fris te krijgen en hoopte dat de eerste lopers snel binnen zou komen.
Er kwam niet lang daarna een politiemotor aan dus we wisten dat het niet lang zou duren voordat de eerste loper kwam. En ja hoor, daar kwam die aangesneld… en zo druppelden 1 voor 1 de eerste lopers binnen. Maar ineens begonnen ze ook te finishen aan de andere kant van de weg. Ohwjee, ik wist dat ze aan 2 kanten gingen starten, maar dat ze ook aan 2 kanten zouden finishen….. hoe moet ik nu alle bekende aanmoedigen en ze ook nog op de foto proberen te zetten? Gelukkig werden ze in het begin, afwisselend links of rechts van de middenberm naar de finish geleid en kon ik dus overlopen van de ene naar de andere kant. Later helaas niet meer en was het echt zoeken naar bekenden.
Ik heb uiteindelijk alleen mijn vriend en mijn collega Marjolein zien finishen. Ook loopmaatje Everdien heb ik nog gezien en geprobeerd op de foto te zetten, maar voor de rest heb ik bijna iedereen gemist.
Het was wat gezoek en gebel, maar na een poosje bleek iedereen te zijn gefinisht en hadden we een verzamelpunt afgesproken. Daar stonden ze met een glimlach van oor tot oor. Die glimlach die ik maar al te goed ken. Ik kreeg daardoor ook een glimlach, maar ik had toch stiekem heel graag in hun schoenen gestaan die avond 😉
Na nog een groepsfoto te hebben gemaakt (en ja die lukte wel, maar ja toen stonden ze ook stil) konden we snel terug naar het huis van mijn collega om lekker op te warmen.
Het was een leuke en gezellige avond, maar ik ben tot een duidelijke conclusie gekomen…. Ik ben ongeschikt als supporter! Ik zag de meeste bekenden te laat (of helemaal niet) met daardoor wazige en teveel ingezoomde foto’s. Gillen en foto’s tegelijk maken lukte ook niet helemaal, dus het was ‘klik’ en dan aanmoedigen in de hoop dat ze het nog hoorde. De enige taak als supporter die ik wel tot een goed einde wist te brengen was het bewaren van het vest van mijn vriend. Respect voor de supporters die dit allemaal wel kunnen en heel de dag/avond staan aan te moedigen!
Ongeschikt als supporter, maar wel goed in het zwaaien naar supporters. Dus laat mij maar snel weer hardlopen, daar ben ik veel beter in 😉
Leave A Reply