Boston marathon: Raceday

Het heeft even geduurd, maar hier is die dan eindelijk… het verslag der verslagen van deze reeks over de Boston marathon…. het verslag over de marathon zelf! Tijd voor een terugblik op maandag 15 april, de dag dat ik eindelijk die felbegeerde unicornmedaille om mijn nek gehangen kreeg. De dag dat ik eindelijk een vinkje kon zetten achter #projectunicorn. Pak er maar een kop thee of koffie bij, want het is een behoorlijk lang verslag (inclusief veel foto’s) geworden. Veel leesplezier.

Het is 5 uur in de ochtend als ik na een supergoede nacht slaap wakker wordt. Van alle nachten tot nu to in Amerika is dit echt de beste en ik voel mij, ondanks het vroege tijdstip, een soort van uitgerust. TOP! Ik blijf nog even in bed liggen en lees alle berichtjes met succes wensen die ik heb binnen gekregen. Echt zo bijzonder hoe iedereen meeleeft. En ineens komt daar het besef, ik ga vandaag een marathon lopen… de marathon waar ik zo naar toe heb geleefd, vandaag is de dag. Holy f*ck…. en jawel, daar zijn de zenuwen, of nou ja… gezonde spanning. Ik spring mijn bed uit en zet een pannetje met water op om thee te maken. Mijn kleding en tas heb ik al de avond ervoor klaargelegd en terwijl het water op staat duik ik de badkamer in. Niet veel later ben ik klaar en warm ik mijn meegebrachte pannenkoeken op. Ik eet met moeite 4,5e pannenkoek weg.

Meestal gaat dit redelijk probleemloos, maar vandaag zit ik met lange tanden te eten. Ik drink een flesje sportdrank en 2 koppen thee en moet meerdere malen naar het toilet om van alles te lozen. Het kan er maar uit zijn 😉

Rond 6 uur stap ik in een oude winterjas en in allerlei weggooi kleding bepakt en bezakt met eten en drinken de deur uit. Ik check 5x of ik alles mee heb en loop dan naar de lobby waar ik wacht op mijn gereserveerde uber. Blijkbaar is er toch een extra vroeg ontbijt deze ochtend want het wemelt er van de marathonlopers. Ook liggen er bij de uitgang flesjes water, repen, bananen en speciaal gemaakte koekjes klaar om mee te nemen.

De uber is ruim op tijd en nu ik naar buiten stap merk ik dat het niet echt koud is ondanks dat het regent. Het verkeer naar de afgesproken plek voor een speciale privébus is niet heel druk en met 10 minuutjes sta ik op de plek waar de bus zou moeten komen. Ik ben al behoorlijk vroeg en zie nog niemand bekends. Wel zie ik 2 andere hardlopers rustig wachten en ik vraag of ze ook op de bus van de ‘shamrock running club’ zitten te wachten. Yes hun zitten daar ook op te wachten en ik klets meteen gezellig met de 2 mannen. De ene meneer gaat voor de 2e keer Boston lopen en de andere al voor de 31e keer… 31, WOW! Het is echt een superlief mannetje en hij raakt niet uitgekletst.

Na ongeveer 10 minuutjes komt Gerard aan en niet lang daarna ook Joke en Niels. Het is inmiddels opgehouden met zachtjes regenen en het komt echt met bakken uit de hemel. Daarnaast is het ook behoorlijk gaan onweren… ohwjee. We schuilen even in het busstation totdat de bus arriveert.

Het duurt niet lang voordat de bus arriveert en we proberen zo droog mogelijk deze te bereiken. Henny zit al met zijn collega Ken (en tevens lid van de runclub waardoor we meekonden) in de bus en we gaan ergens achter hun zitten. Het voelt een beetje als schoolreisje, zeker als 1 voor 1 de namen van iedereen worden genoemd om te checken of iedereen er is. De bus heeft wifi en ik zie dat de organisatie van de marathon een bericht heeft geplaatst op Facebook. Oh oh…

De officiële bussen die naar de start gaan (gele schoolbussen) zijn tijdelijk stilgezet vanwege het enorme onweer. Wij rijden ondertussen verder in de ochtendspits terwijl de regen langs de ramen striemt. Ik heb steeds meer spijt dat ik mijn petje voor het lopen in de regen niet heb meegenomen, maar wel mijn zonnebril heb ingepakt. Maar goed, de voorspelling was dat het droog zou worden, dus wie weet… maar voor nu ziet het er nog niet echt naar uit.

We krijgen in de bus wat uitleg over het parcours, waar op te letten en de boodschap… ‘hou je de 1e 32 kilometer in… daarna mag je los’. Uhm oké, dit helpt niet voor de zenuwen. Ik drink ondertussen nog wat water en sportdrank en probeer nog wat eten naar binnen te krijgen. Gelukkig is er een toilet aan boord, want met al dat drinken blijf ik plassen. Het plassen op een toilet in een rijdende bus is overigens wel een uitdaging en nog 10x erger dan plassen in een vliegtuig. Maar goed, ik ben blij dat ik kan en als ik er vanaf kom zijn we er al bijna. Het is inmiddels al minder hard gaan regenen en ik zie Hopkinton op de borden staan.

Eenmaal in Hopkinton rijden we langs Athlete village en langs de stroom aan lopers die inmiddels wel de bussen uitmogen. Het is niet meer aan het onweren en de organisatie heeft weer groen licht gegeven om alles door te laten gaan. We worden naar een speciale parkeerplek geleid en daar zijn gelukkig ook een heleboel dixi’s. Ik klets ondertussen met Henny die mijn zenuwen probeert weg te halen. Het lukt niet echt en ik ben echt enorm gespannen. Ik weet niet wat ik kan verwachten en ben zo bang voor de heuvels. Maar ja, ik kan er nu niks meer aan veranderen. De 1e 5 kilometer gaan heuvel af en volgens Henny moet dat ‘easy, maar niet te hard’ voelen. Daarna wordt het echt op gevoel lopen en kijken wat gaat, maar bovenal… genieten! Yes! dat ga ik doen.

Niels zit in wave 1 ingedeeld en hij moet dus als eerste de bus uit, ik wens hem succes en maak mijzelf klaar door heel mooi tassen om mijn schoenen te plakken om zo te voorkomen dat ik al met natte en blubber schoenen begin voordat ik uberhaupt ben gestapt. Het is inmiddels opgehouden met regenen en het zonnetje lijkt een beetje door het wolkendek heen te schijnen. Het wordt langzaamaan steeds lichter. Ongeveer 25 minuten na Niels gaan ook Joke, Henny en Gerard weg. Nog even een foto met zijn 4… en kijk die gespannen bekkies.

Ik ga nog 1x naar de dixi en shit… ik zie dat ik al een magneetje kwijt ben. Ik vraag of iemand een veiligheidsspelt heeft, maar helaas. Ik plak het ene hoekje van mijn startnummer met plakband vast en hoop dat ik nog ergens speldjes tegenkom. Ken zit ook in Wave 3 en ongeveer 25 minuten na Henny, Joke en Gerard (en ongeveer 1 uur voorafgaand aan de start) lopen we met een klein clubje richting Athletes village. Eerst door de beveiliging en dan door. Eenmaal in Athletes village ben ik heel blij dat ik de zakken om mijn schoenen heb, het ziet er niet uit, maar oh my wat een blubber en wat een drukte.

Ik ga nog even met Ken op de foto en spot niet lang daarna een informatietent. Mooi! Daar zullen ze vast wel veiligheidsspelden hebben en yes! die hebben ze. Ik speld voor de zekerheid mijn gehele nummer vast en loop tevreden de tent uit als mijn vader nog even belt om mij succes te wensen. Zo fijn om even een bekende stem te horen zo vlak voor de start. Ik doneer mijn oude lelijke winterjas van de NYC reis aan het goede doel en loop snel door naar de start. Eenmaal op de verharde weg haal ik die zakken van mijn schoenen af en drop bij een inzamelingspunt de rest van mijn kleding. Toch is het nog wat frisjes en trek ik mijn poncho aan.

Ik volg de stroom aan mensen, loop langs een tentje met zonnebrand (en met het dikke pak wolken is het niet druk) en merk dat ik echt nog een keer moet plassen. Volgens een ervaren meneer die naast mij loopt komen er nog genoeg toiletten, oke dat hoop ik dan maar.

Het duurt even, maar uiteindelijk kom ik inderdaad bij een echt dixilandschap. Ik zoek de kortste rij en heb maar 1 iemand voor mij. Mooi! Het is namelijk al bijna tijd om te starten en ik heb geen idee hoever ik nog moet lopen. Gelukkig ben ik zo klaar en ga in dribbelpas naar mijn startvak. Ik mag helemaal vooraan starten en ben gelukkig nog op tijd. Een vrijwilligster heeft nog even tijd om een foto te maken en wiehoeee ik ben er klaar voor!

Ik neem de start in mij op en ik wacht op het volkslied, maar ineens hoor ik ‘pang’ Ohw.. we zijn gestart! Hahaha dat is een kleine domper, maar lang kan ik er niet over nadenken en ik druk snel mijn Garmin aan als ik de startmat over ga. Ik loop zoveel mogelijk rechts en probeer in een lekker tempo te komen en vooral niet te hard lopen. Ik hou mijn Garmin een beetje in de gaten, maar luister vooral naar mijn gevoel. Maar hey, wat is dat… na 1 kilometer komt er al een heuveltje… gelukkig is het een kleintje en gaat het niet snel daarna weer naar beneden. Het publiek is langs de kant behoorlijk enthousiast en doordat mijn naam nogal groot op mijn shirt staat hoor ik ook regelmatig mijn naam, echt heel tof. Het valt ook de andere lopers op, want ineens vraagt een loopster naast mij naast mij ‘ ben jij beroemd ofzo?’ ‘ dus ik uhm nee?’…’ ja omdat ze de hele tijd je naam roepen’ Ik begin heel hard te lachen en vertel haar dat mijn naam op mijn shirt staat. Ook zij moet nu heel hard lachen hahaha. We lopen inmiddels langs best wel wat vervallen huizen, maar het valt mij op dat de eigenaren toch geld hebben uitgegeven aan flesjes water om aan ons uit te delen. Het is nog vrij vroeg op het parcours en ik heb zelf nog een flesje dus ik neem niks aan, maar ik vind het wel echt een soort van indrukwekkend dat ze dat doen.

Ineens voel ik kort een soort van ‘getik’ op mijn heup en voordat ik kan voelen wat er is valt er een gelletje uit het lusje van spibelt, nooo! Nou ja, gelukkig heb ik altijd ruim mee, maar toch. Ik voel hoe de andere vastzitten en stop voor de zekerheid nog 2 gelletjes in de speciale vakjes van mijn broek. Ondertussen deel ik in mijn hoofd in hoe ik het nu zal doen qua innames en loop rustig verder.

Bij 3 kilometer gaat wederom het parcours weer wat omhoog en moet ik lachen om de woorden van Henny ‘ de 1e 5km gaan alleen maar naar beneden’. En gelijk hoor ik ook de woorden van Hedwig en Krista herhalen ‘er is geen meter vlak’ en ik moet ze nu al gelijk geven. Maar het voelt nog allemaal prima en ik geniet.

Ondanks dat het bewolkt is voel ik de zon achter de wolken prikken en lijkt de luchtvochtigheid met elke kilometer wel hoger te worden. Ik ben al vrij snel aan het zweten en weet dat ik dus echt goed moet drinken. Er zijn heel veel drankposten langs het parcours dus dat moet goed komen en ook heb ik nog een flesje in mijn handen die zo lang als dat er nog water in zit meegaat.

De kilometers volgen elkaar in rap tempo op en volgens mij loop ik echt met een glimlach van oor tot oor. We lopen van dorpje naar dorpje en het lijkt elk dorp wel drukker te worden. Echt zo bizar hoeveel mensen er langs de route staan. Ik geef zoveel mogelijk kinderen een high five en zing luidkeels mee als iedereen ineens ‘sweet caroline’ begint mee te zingen. Ik loop zo makkelijk en dat terwijl ik gemiddeld toch zo rond de 4:50 min/km loop.

Het valt mij in de drukkere dorpjes wel op hoeveel politie en leger er vaak staat en ook hoe de zijstraten zijn geblokkeerd met bussen of vrachtwagens. Daarnaast zie ik meerdere malen sluipschutters op de daken staan en heel even denk ik aan de aanslagen uit 2013. Ik probeer dit snel te vergeten en aan het nu te denken. Er is nu niks aan de hand en dit zijn gewoon voorzorgsmaatregelen.

Rond mile 9 (15km) ga ik aan de linkerzijde lopen, want hier ergens zou Milan aan de linkerkant moeten staan. Ik zie hem niet, maar blijf aan de linkerzijde lopen. Achteraf dat ik het verkeerd in mijn hoofd had want hij staat bij mile 15 aan de linkerzijde.

Als we bij 20 kilometer zijn lopen we Wellesley in en wow wat een herrie, maar wat is dit tof! We passeren namelijk Wellesley college en ongeveer 1 kilometer lang staan er (vooral) dames van deze school keihard aan te moedigen en de heren te smeken om een kus op de wang. Dit is echt zo kicken en ik switch halverwege van kant van de weg. Ik krijg hier zoveel energie van en besluit om high fives op te halen, heerlijk!

Het halve marathon punt is daar en ik voel mij goed, al voel ik ergens wel al mijn bovenbenen. Ook is inmiddels het zonnetje doorgebroken en is het behoorlijk warm. Gelukkig zijn er genoeg drankposten en gooi ik 2x in korte tijd wat water over mijn hoofd/nek/rug heen. Ik kom halverwege door in 1:42:42, maar ik weet dat de beruchte heuvels nog moeten komen.

Ik loop lekker verder, geniet van alle aanmoedigingen en kijk om mij heen. Eerlijk is eerlijk, het parcours vind ik stiekem best saai. Er is niet echt veel bijzonders te zien langs de kanten. Je loopt van dorpje naar dorpje over provinciale wegen, dus ik kijk maar naar de mensen om mij heen. Het grappige is dat het mij opvalt dat je veelal met dezelfde mensen blijft lopen. Deze marathon heeft de startvakken zo ‘strak’ op dezelfde BQ tijd ingedeeld dat het merendeel vaak hetzelfde tempo als jou loopt.

Bij 24 kilometer loop je ineens een behoorlijk heuvelaf en ik probeer echt mijn tempo te drukken, maar dit is zo lastig. Ik klets met een ander meisje over dat het zo lastig is om in te houden en wat blijkt, zij loopt hem ook voor het eerst. Ook zij heeft van iedereen gehoord dat je echt moet inhouden omdat er vanaf 30 kilometer nog flinke heuvels komen. Toch ‘rollen’ we beide soepeltjes naar beneden en ga ik net iets sneller waardoor ik haar kwijt raak. Ondertussen geniet ik van mijn spotify playlist en loop ik dankbaar door de waterstraal van 1 van de brandslangen. Ik denk terug aan mijn marathon van vorig jaar in Rotterdam, hoe moeilijk ik het vanaf dat punt al had. Nu begin ik het ook wel iets lastiger te krijgen, met name mijn benen, maar heb ik geen Henny mee die mij er doorheen trekt… ik doe het dit keer op eigen kracht.

Bij 28 kilometer lopen we langs de brandweerkazerne van Newton en maken we een bocht naar rechts. En jawel, daar begint heuvel 1 van de 3. Deze 1^e kom ik vrij makkelijk op, terwijl het merendeel van de mensen al wandelt. Mijn mantra is ‘blijven lopen, niet wandelen en wat omhoog gaat, gaat ook weer naar beneden’. Ik ren soepeltjes naar beneden, maar voel wel mijn bovenbenen. De heuvels daarna worden steeds zwaarder en bij de Heartbreak hill ben ik er echt klaar mee. Ik loop in mini stapjes omhoog, maar ik loop nog steeds en wandel niet zoals ongeveer 90% van de mensen om mij heen. Ik kan je vertellen, het idee om ook te gaan wandelen werd steeds aantrekkelijker met al die wandelende mensen om mij heen. Toch deed ik het niet en hoorde ik Henny in gedachte zeggen ‘je mag alles, behalve wandelen’… dus hoppa!

Het publiek schreeuwt mij eroverheen en eenmaal boven ben ik opgelucht. Het ergste heb ik gehad, vanaf nu is het bijna alleen nog maar naar beneden. Maar ook dat beneden vinden mijn benen niet heel grappig meer, maar toch weet ik weer een beetje op gang te komen en loop van lieverlee weer steeds wat lekkerder. Ik kijk om mij heen en bedenk mij dat ik nog 8 kilometer te gaan heb. Nog maar 8 kilometer, dat is een rondje zegerplas uit en thuis… dat kan ik!

Bij 36 kilometer maken we wederom een bocht en kruist het parcours wat tramrails. Ik weet ze ongeschonden te passeren en kan dit stukje wat ik eerder in een filmpje had gezien ook van mijn lijstje afstrepen. Op naar het volgende punt… het Citgo bord. Want het schijnt dat als je die ziet je er al bijna bent en stiekem verlang ik inmiddels wel een beetje naar de finish.

Jaaaaaa daar is die, met nog iets minder dan 4 kilometer te gaan zie ik in de verte ineens het Citgo bord, daar moet ik heen… dat is vlakbij de finish!! Ook moet ik ineens aan Milan denken, die vorig jaar op dit punt moest uitstappen i.v.m onderkoeling. Hoe zuur moet dat wel niet geweest zijn. Dit jaar zal je in ieder geval niet onderkoeld raken, eerder oververhit. Links en rechts zie ik gedurende de kilometers die volgen een aantal keer mensen langs de kant liggen die medische hulp nodig hebben. Ik voel mij, op zere bovenbenen na, echt supergoed en mag niet klagen. Het Citgo bord komt steeds dichterbij en ineens is er nog een venijnig klimmetje bij 39 kilometer. Ik kan geen heuvel meer zien, maar ik weet dat het tunneltje nog moet komen. Ik ben er bijna en het publiek is echt uitzinnig, zo gaaf!

Ik herken het parcours van de 5 kilometer die ik op de zaterdag liep en weet dat ik er nu echt bijna ben, whaaaaa. Daar is het tunneltje en terwijl ik deze induik hoor ik het begin van Lee Towers ‘You’ll never walk alone’. Het is nog 1 kilometer en ik kijk op mijn horloge. Holy f*ck.. hoe dan?? Als ik dit tempo vast weet te houden loop ik net wel/niet een P.R., dat betekend als ik iets aanzet ik waarschijnlijk een P.R. kan lopen… Ik ben echt helemaal verbaasd. Na de tunnel gaan we al vrij snel naar rechts naar Hereford street en lopen daar vals plat omhoog. Bochtje om en ik kijk in de verte naar de finish. Hoe ver is het??

Ik zet rustig een eindsprint in en dat voelt eigenlijk best goed. Wel moet ik ineens weer aan die aanslagen van 2013 denken, zeker op het moment dat ik het speciaal afgezette herdenkingsmonument passeer. Ik gooi mijn handen in de lucht en sprint naar de finish toe.

Eenmaal de finish over druk ik mijn horloge uit en zie ik 3:28:30 uur staan, dat is gewoon een P.R.!! Het is ‘maar’ 30 seconden eraf, maar toch 30 seconden. En dit is ook zo onverwachts, want het was helemaal niet het doel om een P.R. te lopen. En dat op dit zware parcours… ik snap er echt niks van. Ik loop enigszins beduusd verder en steeds meer komt het besef dat ik het gewoon geflikt heb! Ik heb gewoon de marathon van Boston gelopen, ik heb mijn 10^e marathon zojuist gelopem en mijn 3^e ‘world major marathon ster’ verdiend.

Ik zie 2 dames een selfie proberen te maken met de finish en bied aan om een foto van hun samen te maken in ruil voor ook zo’n foto. De deal is gesloten en de foto’s worden gemaakt. 1 van de meiden begint te huilen en op dat moment komt het besef nog meer binnen en gaan bij mij ook de sluizen open. We vallen elkaar in de armen en feliciteren elkaar.

Ik loop al half huilend door en jaaaaaaaa daar is die dan…. De dame staat al klaar ermee en ik krijg hem met applaus van de dame ernaast omgehangen.

Yes hij is binnen!!! Ik krijg een cape om en het huilen houdt niet meer op. De weg om hier te komen was net zo heuvelachtig als de marathon zelf, maar bij beide heb ik het uiteindelijk heel goed gedaan! Ik ben trots, Keitrots!