Boston marathon: wat gebeurde er na de finish

En nu is het tijd voor deel 3 van mijn Boston trilogie. In deel 1 kon je lezen wat er voorafgaand allemaal gebeurde, deel 2 ging echt over de marathon zelf en deze blog zal echt gaan over er allemaal na afloop van de marathon gebeurde. Geniet ervan, veel lees en kijkplezier.

Maandag, vlak na de finish
Nadat ik mijn ‘superhelden’ cape omgehangen heb gekregen en emotioneel tot the max op de foto ben gezegd door een vrijwilligster wandel ik rustig door. Ik haal de vliegtuigmodus van mijn telefoon en probeer Nicky te bellen. Helaas lukt helaas niet, shit.. wel komt er een sms van hem binnen die ik blijkbaar tijdens het lopen heb gehad ‘Koekoek! Dat wordt patat vanavond! Ik heb alvast patat voor je op 😉 . hahahahaha mooi! Bij de starbucks pikt ie automatisch het wifi signaal op en mijn telefoon stroomt vol met berichtjes. Ik probeer nog een paar keer op de ouderwetse manier Nicky te bellen, maar ik krijg hem uiteindelijk via ‘Wifi’ bellen wel te pakken. Ik ben zo blij om hem te horen en zo trots op mijzelf dat ik echt keihard moet huilen. Hij is ook supertrots op mij en heeft in spanning naar de updates in de app gekeken. Na het telefoongesprek wandel ik rustig door naar de ‘uitgang’. Ik word nog even op de foto gezet door marathonfoto en wandel rustig (hard gaat ook niet meer) naar de afgesproken plek om de anderen te gaan zien.

Ik zie in de groepsapp van team vroem allemaal goede tijden en ben benieuwd naar de verhalen van de anderen. Ook ben ik heel erg benieuwd hoe het met Gerard is gegaan. Ondertussen krijg ik appjes van Henny waar ik blijf, want blijkbaar staat Ken (waarvan ik achteraf hoor dat hij is uitgestapt bij 25km) fout geparkeerd en moeten ze weg. Ik app terug dat ik er bijna ben, maar helaas… als ik aankom bij de afgesproken plek staat alleen Gerard met zijn zoon Tommy er nog. Maar ze maken het goed en wordt als een ware heldin door ze onthaald. Ik ben verbaasd dat ook Joke en Niels er niet zijn, maar het blijkt dat Niels bij Joke is die wat medische hulp nodig had na de finish. Ik hoop dat het goed met haar goed. Ik kan in ieder geval wel mijn verhaal kwijt aan Gerard en Tommy en ook luisteren naar de verhalen van Gerard. We wandelen het hotel in waar we hebben afgesproken en worden door het personeel echt ook als helden onthaalt. Er is een soort van feestje aan de gang in de lobby en in een rustige ruimte kleed ik mij even om. Natte kleding uit en wat droogs aan. We blijven er nog even zitten en ik verplicht mijzelf om een eiwitreep te nemen, daarna mag ik pas aan mijn chips 😛

We zitten er eventjes als de mannen toch wel trek hebben. We verplaatsten naar het dichtstbijzijnde tentje om te eten en dat is een soort van mexicaanse Mc Donalds. Ikzelf moet eerlijk gezegd nog niet echt aan ‘echt’ eten denken en bestel alleen een flesje Cola. Normaal drink ik echt nooit Cola, maar nu heb ik daar echt even zin in. Ik zit ondertussen wel ongegeneerd uit mijn eigen zak chips te eten.

Ik heb ondertussen even contact met Kalleigh en Japke. Hun hotel zit niet zover van die plek vandaan en ik wil even een drankje doen met de meiden. Ik wandel rustig door het mooie park naar hun hotel. Eenmaal daar zijn ze allebei al fris en fruitig gedoucht. Hun mochten sowieso al 25 minuten eerder starten en zijn beide ook nog een stuk sneller. Japke heeft gelukkig ook even wat power voor mijn telefoon want die is bijna leeg. Ik feliciteer Japke met haar mega P.R. en probeer Kalleigh in te laten zien dat ze het echt heel goed gedaan heeft. Eigenlijk kletsen we alleen maar en komt het niet meer ervan om wat te drinken hahaha.

Zij vertrekken naar de Tui borrel en ik neem een uber naar mijn eigen hotel. De uber is redelijk snel bij het hotel en als ik de auto uitstap gaat dat al iets minder soepeltjes dan toen ik de auto instapte… dat belooft nog wat. In het hotel lees ik alle berichtjes die tijdens en na afloop zijn verstuurd, echt zo tof om te lezen. Ook stroomt mijn telefoon nog steeds vol na aanleiding van mijn instagrambericht. Ik geniet ondertussen van een kop thee en omdat ik niet kan kiezen tussen zoet en zout eet ik chips en M&M’s erbij.

Ook heb ik nog even contact met Henny en geeft toe dat hij al wist dat ik dit zou kunnen lopen, dat ik mijzelf enorm kon gaan verbazen en dat er op een vlak parcours dus nog veel meer in zit. Maar nu eerst lekker herstellen. Hij heeft zelf ook lekker gelopen en het was een stommigheid van Ken dat ze dus helaas niet langer konden blijven. We spreken af morgen te lunchen, gezellig. Niet veel later heb ik ook nog even contact met Niels en gelukkig zijn hij en Joke net in het hotel aangekomen. De thee zit er inmiddels in en ik stap onder een welverdiende douche. Mijn voeten zijn overigens ongeschonden uit mijn hardloopschoenen gekomen, alleen zie ik dat ik wel enorm verbrand ben op mijn rug. De contouren van mijn hempje staan goed gemarkeerd op mijn rug/schouders. Oeps. Na de heerlijke douche neem ik een uber naar het hotel van Gerard en Tommy. We gaan met zijn 3 even lekker wat eten bij 1 van de vele restaurants bij hun om de hoek. We belandden uiteindelijk bij een sports bar. Ik kijk mijn ogen uit, zoveel tv-schermen met op bijna allemaal dezelfde ijshockey wedstrijd, geweldig! Zelfs bij het toilet hangt een tv hahaha.

We bestellen als voorgerecht Nacho’s en oh my, zo’n grote schaal vol…. maar zo lekker!

Als hoofdgerecht heb ik een hamburger met patatjes, want tja… PR = Patat 😛 . Het smaakt heerlijk, maar ik zit echt al vrij snel vol (teveel nacho’s hahaha) en krijg het niet eens allemaal op.

Het is een hele gezellige avond en als we alle 3 lekker hebben gegeten en uitgekletst zijn wandel ik mee naar het hotel van de mannen en neem ik afscheid van ze. De mannen vliegen morgenochtend namelijk door naar NYC om daar nog een paar dagen te verblijven. Ikzelf vlieg morgenavond naar huis, maar heb eerst dus nog 1 dagje in Boston tegoed.

Eenmaal terug in het hotel neem ik nog een kopje thee en ben ik zo lekker aan het ‘rommelen’ dat binnen mum van tijd mijn koffer zo goed als al is ingepakt. Zo! Dat scheelt morgenochtend weer. Niet veel later duik ik mijn bed in… met 2 hele mooie medailles op mijn nachtkastje.

Op naar de ‘post-marathon’ nacht (a.k.a. ‘plafond staren’, door de adrenaline slaap ik meestal heel slecht’)

Dinsdag
Na een redelijk nachtje ben ik wel al op tijd wakker. De laatste dag wil ik maximaal gaan benutten en ik dat wil ik onder andere doen door het gekregen kaartje van Hedwig te gaan verzilveren. Ik kreeg namelijke 2 kaartjes om walvissen te gaan spotten, maar omdat niemand mee wil ga ik in mijn eentje. Maar eerst mijn bed uit.. Auch, mijn bovenbenen zijn echt megastijf. Oei, dat belooft nog wat voor de komende dagen. Na een heerlijk ontbijt, pak ik de de allerlaatste spullen in, stal ik mijn koffer in de opslag en check verder uit. Met een uber rij ik naar het centrum en check of er nog plek over is op boot. Er is nog plek over en ik verzilver mijn kaartje in de hoop wat te gaan zien.

Het is lekker zonnig, maar wel behoorlijk aan het waaien (windkracht 5-6). Na ongeveer 30 minuten mogen we de boot op en vind ik een mooi plekje bovenop het dek. Er zitten nog meer marathoners die net als ik heel trots met hun medaille rondlopen.

Vanaf het water is het uitzicht op de stad echt fenomenaal. Het doet mij een klein beetje aan Manhattan denken, maar dan in het klein.

De boottocht was erg leuk en vooral gezellig. Ik heb leuke gesprekken gehad waarvan 1 zelfs met een trainingsmaatje van Mister Marathon Sunny Schippers. Deze Fransman woont sinds een paar jaar in Amsterdam samen met zijn vrouw en had gister ook Boston gelopen.

Naast de gesprekken hebben we 1 kleine walvis en een paar dolfijnen gespot, daarnaast zijn we lekker uitgewaaid. Omdat ze van de maatschappij vinden dat we te weinig hebben gezien krijg ik weer een nieuw kaartje die onbeperkt geldig is (ooit begon deze cyclus van kaartjes bij hoe toevallig …Sunny, die zag niks en kreeg nieuwe kaartjes, hij gaf ze aan Hedwig, die zag wel iets, maar kreeg ook nieuwe en zij gaf ze weer aan mij).

Na de boottocht begeef ik mij het met OV naar Boylston street waar ik met Henny en Milan heb afgesproken. Helaas heb ik net Niels en Joke gemist en zijn zij inmiddels naar het vliegveld vertrokken. We lopen even naar de Adidas store om mijn medaille in te leveren om te graferen en wandelen daarna naar een tentje om een flinke lunch te nuttigen. Het is een gezellige lunch, maar ik moet daarna vrij snel weg.

Snel haal ik mijn medaille bij de Adidas winkel op, haal nog wat bij een winkel voor iemand en neem dan snel een uber naar het hotel. Ik ben al aan de late kant en als de dame van de uber ook nog eens 3x hetzelfde rondje verkeerd rijdt, haar navigatie het niet meer doet, ik haar moet navigeren en het verkeer uiteindelijk vaststaat begrijp je dat ik wel wat stress heb. Eenmaal bij het hotel kan ik bijna gelijk in het busje stappen om naar het vliegveld gebracht te worden. De chauffeur van dit busje snapt dat ik haast heb en rijdt lekker door. Alleen door een verwarring van mijn kant (ik vlieg met Delta/KLM, maar wel internationaal) word ik afgeleverd bij de verkeerde vertrekhal. Kak! Ik ben al laat, nog meer stress. Ik ren een beetje als een kip zonder kop rond totdat ik iemand spreek die mij WEL de juiste kant optstuurt. Er komt net zo’n assistentie karretje aangereden en die wil mij wel even op weg helpen. TUUT TUUT, voordat ik het weet sta ik mijn koffer in te checken en kan ik naar de security… made it on time! Gelukkig gaat het bij de beveiliging best nog snel en kan ik opgelucht ademhalen en inmiddels weet ik dat ik A met een grote koffer kan rennen en B überhaupt weer kan rennen 😉 . Het is even een stuk wandelen naar de gate, maar gelukkig ben ik daar ook op tijd. Ik spot wat bekenden en wat blijkt ze zitten in hetzelfde vliegtuig. Ik maak nog even gebruik van het toilet op vaste grond en daarna kunnen we boarden en met een minimale vertraging vliegen we rond 18:45 uur terug naar Nederland.

Woensdag
De vlucht verloopt prima, ik kijk 1 film (Greenbook, echt een aanrader) en probeer wat uurtjes te slapen. Ik snap echt niet hoe mensen dat doen, ik heb mijzelf in alle houdingen gevouwen, maar echt lekker slapen… ho maar. We landen 15 minuten eerder dan gepland om 7:45 uur.

Waar ik behoorlijk soepel in mijn vliegtuigstoel ging zitten heb ik nu bijna een tillift nodig om mijzelf de stoel uit te hijsen. Oei oei, mijn benen zijn zo stijf en ik ben echt zo brak. Gelukkig is het een stukje wandelen naar de plek waar de koffers komen en komt er weer een beetje gang in. Ik heb ondertussen contact met Nicky, want die komt mij heel lief ophalen. Gelukkig… mijn koffer is ook meegekomen. Ik neem afscheid van een aantal bekenden en loop dan via de schuifdeur de aankomsthal in.

Nouuuuuu zo leuk!!! Daar staat niet alleen Nicky, maar ook Petra. Echt zo lief!! Gewapend met een bos bloemen en een grote unicorn ballon. Ik krijg tranen in mijn ogen ervan en ben zo blij om ze te zien. Petra moet helaas alweer snel ervandoor, want ze moet aan het werk.

Samen met Nicky strompel ik naar de auto, laden we de koffer in en rijden we naar huis. Home sweet home na een enorm gaaf en mooi avontuur!

Project Unicorn is nu echt voltooid! Iedereen bedankt voor de lieve berichtjes, kaartjes, cadeautjes, gesprekjes en alle steun voor, tijdens en na deze fantastische marathon. Een aantal mensen wil ik even in het bijzonder bedanken… Allereerst  trainer Henny! Zonder jou briljante schema’s had het waarschijnlijk nooit gelukt. Als tweede fysio Dennis, die mij weer precies op tijd wist op te lappen en mij het vertrouwen gaf dat het goed ging komen. En natuurlijk last but not least mijn allerliefste Nicky. Bedankt voor het af en toe naar buiten schoppen als ik geen zin had, het aanhoren van mijn verhalen en gezeur. En natuurlijk ook bedankt voor je geduld. Zonder jullie hulp was dit niet gelukt! Bedankt en dikke kus XXX