Als een Afrikaanse Gazelle door Utrecht

Vorige week woensdag liep ik mee met de 10 kilometer tijdens de zomeravondcup in Utrecht. Een loop die bovenverwachting goed ging en waarmee ik mijn snelste 10 kilometer tijd van 2016 liep. Tijd voor een terugblik op deze mooie avondloop door Utrecht Overvecht. Veel leesplezier

Normaal gesproken ben ik niet zo happig op loopjes waar je geen medaille krijgt… jup, zo erg ben ik… en nee ik schaam mij er niet voor. Maar toen Henny er enigszins op aandrong om deze toch te lopen besloot ik om mij in te schrijven. De Utrecht zomeravondcup bestaat eigenlijk uit 4 wedstrijden die op 2 verschillende locaties in Utrecht op 4 verschillende avonden plaats vind. Er wordt dan een klassement bijgehouden en daarmee kan je dus overall winnaar worden. Maar je kan ook deelnemen aan een losse wedstrijd en zo deed ik dus mee aan de laatste van deze reeks wedstrijden. Deze vond plaats in Utrecht Overvecht en in de dagen voorafgaand aan deze loop kwam ik erachter dat best veel bekende loopmaatjes aan deze loop mee zouden doen, gezellig. Ook wist ik dat Henny mee zou doen en het plan was om samen met hem mee te lopen. Hij zou Team Vroem lid Marieke gaan hazen naar een tijd onder de 48 minuten, prima tijd voor mij om bij aan te haken.

Ik was eerder die dag bij Lornah Sports op bezoek geweest, en hoewel het een enigszins bestaande regel is om nooit iets nieuws te testen tijdens een wedstrijd besloot ik om gelijk een nieuw setje aan te trekken. Het was prima weer voor een korte broek en een hempje, zelfs heerlijk fris met het windje die er stond. De zon was ook al achter de wolken gekropen, dus eigenlijk ideaal loopweer voor mij. En zoals Lornah zegt, als je iets draagt waar je je mooi en prettig in voelt, loop je ook beter. Ik zou mij dus vanavond inbeelden dat ik als een Afrikaanse gazelle door het Utrechste Overvecht zou lopen 😉 .

Ruim op tijd was ik op de plaats van bestemming, haalde mijn nummer op en kleedde mij om. Het duurde daarna niet lang of ik kwam de ene na de andere bekende al tegen. Ik had bedacht om zonder verwachtingen te gaan lopen en zou in ieder geval samen met Henny en Marieke starten. Als het goed voelde zou ik vanaf 5 kilometer ongeveer gaan versnellen en anders lekker bij hun blijven plakken. 

Tijdens het inlopen merkte ik dat mijn benen er zin in hadden en dat de temperatuur prima was. Ook merkte ik helaas dat mijn broekje begon op te kruipen, en heel dom… ik had ook geen ander mee. Kak! Nou ja eigen schuld dikke bult. Marieke was nog steeds niet gearriveerd terwijl Henny en ik langzaam richting de start liepen. Daar stonden we gezellig met Petra en John. Marieke stierde ineens de baan op, plakte haar nummer op haar shirt en was er klaar voor hahahahaha.

3-2-1 let’s Go! Eerst een rondje op de baan om vervolgens tijdens het 2e rondje de baan te verlaten bij het 200 meter punt.
Het was nog redelijk druk en het eerste fietspad waar we op liepen best smal. We haalde wat mensen in, liepen een lusje met een keerpunt en kwamen vervolgens weer op het vervolg van hetzelfde smalle fietspad. na 1,5 kilometer kwam er meer ruimte en merkte Henny en ik dat Marieke wat moeite had met het tempo, we hielden iets in, lieten Marieke bijkomen, maar na 2 kilometer zei Henny tegen mij, ga maar. Ik begon te versnellen en zag in de verte John lopen. John had die zaterdag ervoor de Slachte marathon gelopen en zei dat hij het rustig aan ging doen. Nou ik kan je vertellen… ik moest behoorlijk doorlopen om bij hem te komen. Na een kort gesprek vertelde hij te overwegen om uit te stappen, oei… John rustig aan.

Ik liep verder en begon eigenlijk de een na de ander in te halen en genoot van de prachtige omgeving. Geen idee waar ik allemaal gelopen heb, maar het was in ieder geval heel erg landelijk. Ik merkte dat ik vanaf 6 kilometer een man had mee lopen, een man die enorm met zijn voeten stampte…. best irritant. Ik probeerde te versnellen, hij versnelde mee. Deze meneer liep tot aan het einde mee, ik denk dat ik ongemerkt als haas heb gefungeerd, hahahahaha. Ik probeerde het stampen te negeren en het tempo wat ik liep (rond de 4:38 min/km) vast te houden.

Ik merkte bij 8 kilometer dat ik het zwaarder begon te krijgen, maar probeerde vol te houden en mijzelf moed in te praten, ‘kom op, je bent er bijna’. Jaaaaa daar is de atletiekbaan al, maar hmmm shit we moeten er dus met een lus omheen want we zitten nog net niet aan de 9. Dat vind ik altijd zo’n mindfuck… de finish is praktisch in zicht, maar dan moet je eerst nog met een omweg lopen. Ik probeerde het tempo vast te houden, maar merkte dat ik inmiddels toch wel wat misselijk begon te worden. Toch teveel pannenkoeken op?

Ik beet op mijn tandvlees en zag door de bosjes aan mijn rechterkant de finish liggen. Nog even de baan aan de buitenzijde langs om ergens rond het 250 meter punt de baan op te komen. Ik passeerde Milan en Jan die nog aan stonden te moedigen en probeerde de stampende meneer bij te houden. Hij had mooi meegelift en ging mij nu voorbij. Het lukte niet meer, ik was op. Ik passeerde de finish en stopte mijn Garmin, 46:33. Wow! Dat was gewoon mijn snelste tijd op de 10 kilometer van dit jaar!

Ik was kei misselijk en waar NYC maatje Marcel heel lief met drinken voor mij stond, moest ik er echt heel even niet aan denken, gelukkig zakte het vrij snel en kon ik wachten op Henny, Marieke, Petra en John. Henny en Marieke waren er vrij vlot en het duurde ook niet lang voordat Petra en later John aan gelopen kwamen. 

Ik begon het stiekem best fris te krijgen, dus na een leuke groepsfoto was het tijd voor een lekker warm vest. Ik bekeek tijdens het omkleden de schade door het opkruipen van het broekje… ik had het al gevoeld en mijn gevoel klopte.. 2 open geschuurde benen, Auw. Volgende keer dus eerst echt thuis testen ipv eigenwijs het meteen aantrekken.

Tijdens de zomeravondcup is je startnummer een lotnummer in de loterij. Dus iedereen stond vol spanning met zijn/haar startnummer te wachten in de kantine. Alleen ging het bekend maken niet zo snel, dus ik heb mijn kans op een slijptol, shirt, geurballen en een abonnement op een tijdschrift over de natuur laten schieten. Ik moest immers de dag erna weer vroeg op, maar wel grappig dat ze zoiets doen. 

Ondanks dat je geen medaille krijgt ga ik deze loop zeker onthouden voor volgend jaar. En wie weet doe ik dan wel mee voor het klassement. Het was een prachtige route, redelijk vlak en snel.