Durf ik deze titel echt te schrijven? JA! Het was voor mij namelijk echt een bijzonder mooi jaar. Ondanks alle ellende dit jaar werd ik na heel lang wachten moeder van een prachtige zoon. Iets mooiers bestaat er toch niet? Maar goed, bovenal was het een bijzonder jaar, tijd voor een terugblik.
2020 een jaar die stormachtig begon. Diverse loopevenementen werden afgelast vanwege de meerdere stormen die over ons land raasde. Dat er nog een ’tornado’ met de naam van een biertje onze kant op zou komen hadden we op dat moment nog niet echt in de gaten. Maar goed, we konden aan het begin van het jaar nog diverse ECHTE hardloopevenementen lopen en trainde ik voor mijn 11e en 12e marathon. Het plan was de Lentemarathon in Maart en de Leiden marathon in Mei. De 1e om te kijken hoe ik ervoor stond na alle gezondheidsellende van 2019 (en ook om dit achter mij te laten) en de 2e om een keer een afstand in Leiden met een ‘goed gevoel’ te finishen. Over beide marathons hield ik redelijk mijn mond. Ik wilde gewoon even lekker trainen zonder sociale ‘druk’ en zien waar het schip zou stranden.
Gaandeweg raakte ik meer en meer in vorm, maar kwam Corona ook steeds dichterbij. Toch was het nog ver weg en ach het was maar een griepje toch? Ik trainde lekker verder en liep diverse evenementen. Dat ik in vorm begon te raken was duidelijk. Ik liep een aantal P.R.s en verbaasde mijzelf meermaals wat ik nog wist te lopen ondanks de veelal vaak harde wind. Alle trainingsarbeid leek op zijn plaats te vallen, dus kom maar op met die marathon!
Toch begon Corona echt zijn opmars te maken en zette deze ook voet aan de grond in Nederland. De marathon van Rotterdam werd afgelast en ik begon hem wel te knijpen… maar goed, de Lentemarathon was een kleinere marathon met minder mensen ‘ die zal toch wel doorgaan?’…. Maar toen kwam op 12 Maart het bericht van minster Bruno Bruins ‘GEEN Sportevenementen met meer dan 100 mensen in de Maart’. Dag, Lentemarathon, Dag ‘marathonrentree’, want ja… zo voelde het een beetje voor mij. Toch ging ik niet bij de pakken neerzitten en trainde ik voor MIJN marathon…. en zo geschiedde, op zondag 22 maart liep ik met een klein groepje (conform de toen geldende richtlijnen van het RIVM) mijn 11e marathon.
Een zonnige frisse dag met een stevig windje vanaf 25km pal tegen. Vanaf 26km liep ik in mijn uppie en genoot ik van het feit dat ik dit weer kon. Na 3:38:02 uur stond er 42,195 km op mijn horloge en wist ik het zeker ‘ I am back!’. In stijl sloten we de ochtend af met een Corona biertje en een mooie zelfgemaakte medaille.
Ik pakte daarna lekker de draad weer op en liep uiteindelijk nog zelf de halve marathon van de Lentemarathon om zo mijn medaille te verdienen. De trainingen werden hervat, maar na een tempotraining op 9 april kreeg ik last van mijn knie. Ik pakte rust en stapte zo veel mogelijk op de racefiets in de tussentijd. Sowieso heb ik heel de winter binnen en buiten lekker gefietst dus het was geen straf. Zeker niet nu de bollenvelden weer in bloei stonden.
20 april begon ik weer met hardlopen en leek ik niet vooruit te komen. Hoe kan het nou? Ik had maar 11 dagen niet gelopen en ineens was ik aan het hijgen als een malle. Ook de training 2 dagen later, weer hetzelfde… ik baalde. Hoe kon mijn conditie ineens zo achteruit gehold zijn?! 23 April vielen alle puzzelstukjes in elkaar… ik had een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Mijn lijf was dus met hele andere dingen bezig 😉 dat verklaarde het een en ander. Ik fietste die dag nog een 100 kilometer rondje (nu kon het nog hahaha) en kon daarna beter accepteren dat het hardlopen even wat minder lekker ging. Zodra die knop om was liep ik weer een stuk lekkerder, pauzeerde wat vaker tijdens mijn rondje en liep kortere afstanden. Ik had immers toch niet echt meer een doel om te trainen, want de Leiden marathon was inmiddels verplaatst naar November. En die kon ik dan toch niet meer lopen.
Foto gemaakt tijdens het 1e rondje dat ik wist dat ik zwanger was
Mijn lijf veranderde in de maanden daarna en ik paste mijn sportgedrag daar op aan. Ik sportte wanneer ik er zin in had en deed wat op dat moment goed voelde. En zo wist ik het hardlopen tot ruim 34 weken vol te houden. Geen enorme afstanden of snelle tijden, maar gewoon lekker in beweging.
Ook ontdekte ik een bootcamp voor zwangeren en was ik daar 1 a 2 keer in de week te vinden. Het zwemmen liet ik enigszins links liggen het afgelopen jaar en uiteindelijk wist ik 1x de gang naar het zwembad te vinden (uiteindelijk de dag voor de bevalling hahaha).
Begin Mei kreeg ik een prachtig mooie nieuwe racefiets en mocht ik mij LIV ambassadeur gaan noemen. Daar waar het hardlopen niet echt lekker ging qua conditie ging het fietsen nog best aardig. Oké het tempo lag iets lager, maar ik kon wel nog lekkere afstanden fietsen. Ik fietste tot half September door, maar durfde daarna niet meer in verband met mijn gegroeide buik en de kans om te vallen.
Heel even moest ik het sporten staken omdat de kleine niet goed groeide, maar na 2 weken rust kreeg ik weer groen licht om het rustig aan op te pakken. De rest van de zwangerschap verliep eigenlijk als een zonnetje en op vrijdag 4 december kwam Oliver op de wereld. Ruim 3 weken eerder dan gedacht mocht ik mijzelf moeder noemen.
De bevalling verliep vlot evenals het herstel… en zo wandelde ik in de maand december nog heerlijk wat kilometers achter de kinderwagen 😉
Het jaar was natuurlijk niet alleen maar koek en ei. Ik moest afscheid nemen van mijn oma die helaas door Corona overleed. En ik moest mijn kat Kayja door ouderdom in laten slapen. Nicky verloor halverwege het jaar zijn baan door de Corona en zit nu nog steeds thuis. Ik mis de mensen om mij heen, gezellig knuffelen met elkaar en de hardloopevenementen. En dan heb ik nog niet eens over de dingen die ik op mijn werk mee gemaakt heb.
ineens kregen we de stempel ‘superhelden’… terwijl we gewoon maar ons werk doen/deden
Maar desondanks dat alles kan ik echt wel zeggen dat het voor mij een heel mooi jaar was! Bijzonder, maar mooi! Een jaar die ik voor geen goud had willen missen!
Leave A Reply