Van CPC naar LHL, een mooi alternatief

Afgelopen zondag liep ik onverwachts de Leidse Houtloop. Het plan was eigenlijk om 10 km bij de CPC te lopen, maar zoals iedereen inmiddels wel weet… deze werd afgelast. Toch had ik heel sterk de drang om een georganiseerd loopje te lopen. Waarom? Omdat ik voor het eerst weer 10 kilometer aan 1 stuk mocht lopen en ik wel wat afleiding qua spanning kon gebruiken 😉 .  Tijd voor een terugblik op deze dag. 

Eigenlijk begon het de avond ervoor al… langzaamaan druppelde mijn sociale media kanalen binnen met berichten dat mogelijk de CPC niet door zou gaan en dat er zondagochtend 7 uur uitsluitsel gegeven zou worden. Shit… wat als het niet doorgaat? Nou ja, dat zien we dan wel weer. Ik duik enigszins op tijd mijn bed in met het idee dat ik de volgende dag gewoon naar Den Haag af zal reizen. Ik slaap behoorlijk vast, tot het moment dat ik moest plassen. Daarna lig ik te draaien en droom ik erover dat de CPC is afgelast. Als ik ‘echt’ wakker ben en op mijn telefoon kijk is het eerste berichtje dat ik lees ‘ de CPC is afgelast’… hoe bizar en balen! Op dat moment komt het echt met bakken uit de hemel en draai ik mij nog een keertje om. Toch heb ik zin om een ‘gezamenlijk’ loopje te lopen in plaats van in mijn uppie. Het is A gezelliger en B zo heb ik een beetje afleiding van mijn knie en zal ik er (mijzelf kennende) minder teveel op focussen. Ik kan niet meer slapen en lig een beetje op instagram te kijken, die volstroomt met alle ‘afgelast’ berichtjes. Bij 1 iemand zie ik iets voorbij komen over de Leidse Houtloop. Daar heb ik laatst een keer zelf gelopen en het heeft meteen mijn aandacht. Ik check de website en lees dat het een klein loopje is met rondjes van 5 kilometer, eventueel met een medaille en de start is om 11 uur. Dat is een goed alternatief en ik besluit om die te gaan lopen.

Ik ben rond 10:20 uur in Leiden, parkeer bijna voor de deur en als ik het clubhuis van de atletiekvereniging word ik meteen luidruchtig begroet met ‘heeeeeyy GABYYYYY’ door Ralph. Wat grappig, deze ken ik van de ‘fotoshoots voor Lopen met een lach’. Hij woont in Leiden en loopt bij Leiden Atletiek. Vandaag loopt hij niet mee, maar heeft hij vooraf al de bordjes uitgezet en fietst hij bij het 1e rondje met de snelste loper mee. 

Ik betaal snel mijn inschrijfgeld, krijg een startnummer (je hoeft niet eens een startnummer, alleen als je het zelf wilt) en klets met een aantal bekenden die ook maar naar Leiden zijn gekomen. Het is echt keihard aan het regenen en ben blij dat ik binnen kan wachten. Gelukkig is het later wel iets minder hard aan het regenen, maar toch hou ik mijn petje op.
Ik maak nog even gebruik van het toilet en 5 minuten voor start kijk ik eens goed om mij heen. Het is echt heel rustig, mannetje of 20 en ik ben de enige dame hahahaha. Het gaat er heel gemoedelijk aan toe en bij de start krijgen we nog even de uitleg over het extra rondje op de baan aan het begin enz. Ik heb er zin in en ben er klaar voor. 

Er wordt afgeteld en met een gastoetertje wordt er gestart. Ik moet mijzelf echt inhouden en probeer een comfortabel ritme te vinden. We lopen eerst 1,5 rondje op de baan en gaan daarna de atletiekbaan af en richting het ‘Leidse Hout’.
Ik probeer alle plassen te ontwijken, want tja… ik heb wel nieuwe schoenen aan. We gaan over  kris kras door het ‘bos’ over aangelegde verharde paden. Maar als we later door een soort van ‘laantje met bomen’ gaan is er geen ontkomen meer aan, ik moet dwars door de plassen heen. Aangezien mijn schoenen nu toch al nat zijn besluit ik om de plassen ook niet meer te ontwijken… het is inmiddels ook gestopt met zachtjes regenen, dus hoppa overal dwars doorheen. Het 1e rondje zit er bijna op als ik Ralph zie staan, het gaat nog heerlijk en ben heel blij.

Ik loop weer terug naar de atletiekvereniging, loop over de baan, krijg een bekertje water aangereikt, maar sla deze af. Ik ben echt heel blij en ga glimlachend mijn 2e rondje in. Ik loop achter 2 mannen en zie dat hun een lus overslaan… ‘hmm ga ik er wat van zeggen of hou ik gewoon mijn mond’. Ik besluit gewoon maar om mijn mond te houden en zelf wel netjes de lus te lopen. Heel even voel ik bij 6,8km een beetje mijn knie, maar voordat ik het weet is het weer weg. Ik loop op dit parcours door het geringe aantal deelnemers eigenlijk ook alleen en probeer mij maar gewoon op mijn muziek te focussen en de mooie omgeving. Doordat mijn gps last heeft van de bomen vind ik het lastig om een tempo aan te houden. Ik loop daarom maar zoveel mogelijk op gevoel en een comfortabel tempo, in de hoop dat ik niet sneller dan 50 minuten finish. Van de fysio mocht ik niet binnen de 50 minuten finishen, want door een hogere snelheid ontstaat er meer druk op die pees wat weer voor irritatie en dus klachten kan gaan zorgen. Ik moet dus rustig aan doen.

Het laatste lusje en ik loop weer terug naar de atletiekbaan. Ik zie nog best veel mensen voor een 3e rondje gaan en een nanoseconde twijfel ik… het gaat nu zo lekker, zal ik nog een 3e rondje gaan? NEE Gaby! Niet doen! Ik stamp nog even door een flinke plas en als ik over de finish kom zie ik iets van 50,.. iets staan. Mooi! Op mijn garmin zit ik nog niet op de 10 kilometer en besluit om deze nog even netjes naar de 10 door te lopen. Nu weet ik dat het waarschijnlijk door de bomen komt, want het is een uitgemeten parcours, maar goed… die 150 meter loop ik nog eventjes door totdat er 10.00 km staat. Yes!!! 

Ik krijg een flesje water aangereikt en haal binnen mijn medaille op. Ik ben zo blij en compleet doorweekt hahahaha. Maar die glimlach, die haalt niemand meer van mijn gezicht vandaag. Ralph maakt nog even een medaille foto en dan kleed ik mij snel om. 

Ik kan echt ALLES uitwringen en mijn benen zitten behoorlijk onder de bagger. Als ik richting de auto wil lopen komt Mark binnen, die heeft 15 kilometer gelopen. Hij vraag of ik even een foto van zijn benen wil maken…. nou dit zegt denk genoeg over de baggerzooi op het parcours hahahaha. 

Ik rijd daarna met de kachel op standje sauna en een glimlach van oor tot oor naar huis.