Zo het had allemaal even tijd nodig om te landen, maar eindelijk is het moment daar… hoogste tijd voor de blog over mijn marathonreis naar Tokyo. Omdat het zo’n groot avontuur was en ik natuurlijk nooit kort van stof ben heb ik het opgesplitst in 3 delen. Geeft mij ook wat meer tijd om alles lekker uitgbreid op papier te knallen en ergens ook gewoon een beetje te verwerken. Hoogste tijd voor deel 1 van dit drieluik, veel leesplezier.
Woensdag 28 Februari
Na maanden van wachten is eindelijk het moment daar… de reis gaat beginnen! Al vroeg in de ochtend ben ik in de weer, Nicky moet gewoon werken en Oliver gaat gewoon naar het kinderdagverblijf. Nicky en ik brengen Oliver samen weg en ik geef Oliver nog even een hele dikke extra knuffel. Zijn tijd van besef dat ik ruim een week weg ben is nog niet daar, maar we hebben het visueel geprobeerd te maken middels een afkruiskalender op zijn kruisbord. Ik heb er in ieder geval meer moeite mee dan Oliver want hij is al snel aan het spelen met zijn vriendjes. Daarna rij ik mee naar Nicky zijn werk en aldaar neem ik afscheid van Nicky. De rechtstreekse bus naar Schiphol vertrekt ongeveer naast zijn werk en dit kwam qua tijdstip ook helemaal perfect uit. Niet veel later stap ik met een zware koffer de bus in en kan het avontuur dan echt beginnen. Rond 9:15 uur ben ik op Schiphol en ga naar vertrekhal 2, op zoek naar het trefpunt van Tui.
Die is al vrij snel gevonden, en daar tref ik ook Japke en Kai. Met zijn drietjes checken we de koffer in en ga ik terug naar het punt van Tui om te wachten op mijn kamergenootje Geera. We hebben elkaar nog nooit in het echt ontmoet, maar via facetime klikte het meteen. Eenmaal bij het punt terug tref ik nog een aantal bekenden waaronder Ruben en Marck. Terwijl ik met hen sta te kletsen wordt ik aangesproken door een oud bekenden vanuit het ziekenhuis. Wat blijkt.. ook zij gaat mee. Superleuk zo al die bekenden! Niet veel later is ook Geera daar en gaan we niet veel later samen met Adinda (mijn oud collega) de douane en paspoortcontrole door.
Dat verloopt allemaal soepeltjes en binnen no-time zijn we door alles heen. Daar wachten we nog even op Jantine (de kamergenoot van Adinda) en met zijn viertjes besluiten we om gezellig wat te gaan drinken. We vieren het begin van de reis met wat lekkers erbij en kletsen honderduit alsof we elkaar al jaren kennen.
De tijd vliegt voorbij en als iedereen zijn/haar drinken en eten op heeft gaan Geera en ik alvast richting de gate. Het is niet ver lopen en ook daar komen we de ene na de andere bekende tegen. Er worden nog wat foto’s gemaakt en dan is het tijd om te boarden.
Eenmaal gesetteld in het vliegtuig blijk ik naast Roos te zitten, die ik recent via insta ben gaan volgen. En naast haar zitten Vincent en Rob van Tui. We kletsen gezellig wat, ik lees mijn boek uit, eet en drink wat, kijk de film Barbie, loop wat rondjes, klets en her der met bekenden en probeer nog wat te slapen.
Donderdag 29 Februari
Na ruim 13 uur vliegen is het moment daar… touchdown in JAPAN! Om 9:45 uur lokale tijd landen we in Tokyo. In NL midden in de nacht en in Japan alweer ochtend. Gelijk maar mee proberen te gaan in het ritme, dus wakker blijven tot een uur of 21-22 uur wordt het doel voor vandaag.
Op het vliegveld gaat alles vrij gestroomlijnd (had niet anders verwacht in Japan) en als iedereen, een visum en zijn/haar koffer heeft is het even wachten op de bus. Onze koffers worden apart in een vrachtwagen vervoerd, als dat maar goed gaat. Na ongeveer een uurtje in de bus, waarbij we langs Disney Tokyo zijn gereden en uitzicht hadden op de skyline of met name op de skytree tower, kwamen we aan bij het hotel. De brug naast het hotel doet ons denken aan de Erasmusbrug en zo voelt het toch een beetje als ‘thuis’.
De koffers zijn ook netjes gearriveerd, maar helaas zijn de kamers pas na 16 uur klaar. We kunnen gelukkig wel even wat spulletjes wisselen met dat uit de koffer en de koffer stallen in de luggageroom. Een half uurtje later vertrekken we met een grote groep richting ‘Tokyo Big Sight’, want YES daar kunnen we ons startnummer ophalen. Het is een half uurtje wandelen en ondertussen kijk ik mijn ogen uit. We zien een soort grote transformer staan, maar het valt mij vooral op hoe schoon en netjes alles is. Eenmaal bij de expo is het even wennen dat ik merendeel van wat ze zeggen niet kan verstaan. Gelukkig wordt er bij de belangrijke zaken ook Engels gesproken, want veel verder dan Arigato kom ik in het Japans niet.
Het is eventjes wachten totdat iedereen van ons groepje (Geera, Kim, Marck, Ruben en Jeroen) het startnummer met bijbehorend armbandje in de pocket heeft, maar daarna doen we nog even een ‘korte’ tour over de expo. De stand van hoofdsponsor ASICS is in de paar uurtjes dat de expo open is al zo goed als helemaal leeggeplunderd. Alleen de maten XXL zijn zo ongeveer nog beschikbaar. Ook de stand van World marathon majors is al aardig leeggeplunderd. Daar ontmoet ik nog wel Dave, met wie ik contact heb gehad omtrent een actie op instagram. Ik heb voor hem als bedankje Nederlandse klompjes meegenomen en hij is helemaal blij ermee. We zetten nog even wat op het grote Abbot logo wat bij de stand staat en lopen nog naar 1 stand met officiële merchandise van de marathon, in de hoop dat deze niet geplunderd is. Ze hebben niet echt veel bijzonders, maar een magneetje en een buff zijn altijd leuk en praktisch. De magen beginnen van ons allemaal te knorren, en aangezien menig expo vaak hetzelfde heeft besluiten we om lekker op zoek te gaan naar wat te eten. We belanden in een pasta tentje naast de expo en Geera en ik delen een prima pasta carbonara met zijn tweetjes.
We lopen daarna met zijn zessen terug richting het hotel, maar hebben blijkbaar ergens een afslag gemist. We worden nog aangesproken door een japanse dame die ons wilt helpen. We raken in gesprek met haar en ze blijkt ambassadeur en model van de Japanse afdeling van Garmin te zijn. Het is een stuk langer terug op deze manier, maar we komen ook langs een supermarkt waar we gelijk wat inkopen doen. Vol bepakt komen we aan bij het hotel waar de kamers klaar blijken te zijn. Het inchecken gaat supersnel en Geera en ik zitten op de 19e verdieping met prachtig mooi uitzicht op de skyline van Tokyo en het water.
Na een klein uurtje gaan we rond 18:15 uur met zijn zessen op zoek naar wat eten en besluiten we dit te doen in het nabijgelegen winkelcentrum Aqua City Odaiba. Na wat zoeken komen we terecht bij een food court waar iedereen wat lekkers weet te scoren.
We kijken nog wat winkeltjes, maar deze sluiten om 20 uur dus niet veel later lopen we in de miezer buiten waar we nog wat foto’s maken van de skyline en het vrijheidsbeeld. Het lijkt met de brug erachter wel een beetje op NYC en dat maakt het cirkeltje wel een beetje rond. Want daar begon ik in 2015 mijn major avontuur.
Na nog een theetje op de kamer en de koffer wat verder te hebben uitgepakt gaat om 22 uur het licht uit. Wat een dag.
Vrijdag 1 Maart
Na een nacht waarin de jetleg toch wel om de hoek kwam kijken gaat alweer op tijd de wekker. Om 8 uur hebben we namelijk een marathonmeeting met TUI en voor die tijd moeten we ontbeten hebben. Het ontbijt wordt even goed onder de loep genomen en zie allerlei lekkers. Ook hebben ze gewoon wit brood en dat is fijn met oog op de dag van de marathon.
Om 8 uur zitten we paraat voor de marathonmeeting. Er worden nog een paar belangrijke dingen verteld en we zijn er dus niet voor niks ;-). Na de meeting worden we in 3 groepen gesplitst (althans diegene die zich hebben opgegeven om een tour met een gids te doen) en voordat ik het weet sta ik met een vlag van Tui in mijn handen als verzamelpunt. Gelukkig wordt het snel overgenomen door Tui reisleider Jens en met een gezellige groep reizen we naar het echte ‘Tokyo’. De reis duurt best nog wel eventjes, maar als je je ogen uitkijkt is dat eigenlijk wel prima. En tof zijn de zelfrijdende metro’s waarin je helemaal voorin kan staan zonder chauffeur.
Bij het station van Asakusa treffen we onze gids Chieko (wat Cherry van kersenbloesem betekend). Ze legt ons wat uit over de verschillende delen van deze immense stad en vertrekken niet lang daarna naar de eerste bezienswaardigheid.
We komen als eerste bij de Kaminarimon gate uit. Dat is de ingang naar de Sensoij tempel, de oudste en beroemdste tempel van Tokyo. We lopen in een straatje parallel aan de Nakamise Dori winkelstraat om zo de drukte een beetje te omzeilen. We krijgen wat uitleg over de verschillende gebouwen en rituelen en hebben daarna de tijd om zelf rond te kijken. We gooien allemaal een muntje en hopen op een goede marathon, kopen wat souvenirtjes in de winkelstraat en voordat we het weten is de ‘vrije’ tijd alweer voorbij.
Op naar het volgende punt met de metro. Veel metrostations zijn hier overigens ook echt superschoon en netjes, maar ook nog eens mooi gedecoreerd. We krijgen tijdens de rit in de metro nog een mooie les Japans en stappen een half uurtje later uit bij metrostation van Shibuya. Daar staan we even stil om te kijken naar HET bekendste kruispunt van Tokyo en misschien wel ter wereld. HET drukke kruispunt die in menig filmpje voorbij komt. Het is helaas niet megadruk, maar toch tof om te zien.
We krijgen daar ook het verhaal van de hond Hachiko te horen, die ruim 9 jaar na het overlijden van zijn baasje nog elke dag bij het station zat te wachten op de terugkeer van zijn baasje. Niet veel later staan we bij het standbeeld en besef ik mij hoe lomp wij Europeanen soms kunnen zijn. Bij het standbeeld begint iedereen foto’s te maken, gaat ervoor staan, foto maken enz,.. totdat ik ineens rechts van mij een rij zie van netjes wachtende Japanners om 1 voor 1 op de foto’s van het standbeeld te maken, oeps.
We steken daarna HET bekende kruispunt zelf over en dat zijn dan toch wel veel mensen van alle kanten. We lopen al vrij snel in een rustiger straatje met restaurantjes waar we tijd krijgen om even wat eten te scoren. Er gaat iets mis met onze bestelling, waardoor ik het uiteindelijk vrij snel naar binnen moet schrokken. Gelukkig heb ik een aardig eettempo door het werk op de spoed, heeft dat toch een keer zijn voordeel.
We gaan vanaf Shibuya een kort ritje met de metro naar een hipster straatje onder jongeren ‘Takeshita street’. Een megadrukke straat met allerlei winkels op met name het wat jongere publiek gericht. De enige straat waar ook gewaarschuwd wordt voor zakkenrollers. We krijgen daar niet heel lang de tijd, maar lang genoeg om een indruk te krijgen.
We lopen vanaf Takeshita street naar de ‘Champs Elysee’ van Tokyo. We gaan die daadwerkelijke straat niet in, maar daar tegenover zit het Yoyogi park waarin de Meiji Shrine te vinden is. Een megagroot aangelegd park midden in hartje van Tokyo met daarbinnen Meij Shrine tempelterrein. We krijgen een hele uitleg, maar ik merk dat mijn hoofd een beetje verzadigd is met info in het japans/engels dus neem niet alles meer op. We lopen door het park naar de tempel, maken her en der wat foto’s, gooien wederom een muntje en ik koop nog een ‘fortune’ voor het uitblijven van calamiteiten en voor goed geluk die gemaakt is van een ouden houten toeganspoorts.
Ook verzamelen Geera en ik onze eerste stempel in ons meegebrachte lege notitieboekje (we waren het eerder vandaag vergeten of we konden de stempelposten niet vinden). Dit had ik als tip gekregen om zo een leuk souvenirs boekje voor jezelf te maken. En zo is de jacht op de stempels begonnen.
We gaan na het park door via het drukste metrostation van Tokyo naar het grote overheidsgebouw waar ook zondag de start van de marathon zal plaatsvinden. We gaan met de lift naar de 45e verdieping waar we een prachtig (en gratis) uitzicht hebben over deze echt megagrote stad. Helaas is er aan de kant van Mount Fuiji wat laaghangende bewolking, maar we zien wel bergen, maar niet de top van DE bekende berg helaas. Na nog wat leuke kleine souveniertjes te hebben gescoord en iedereen aan de koffie en thee zit facetime ik even met Nicky en Oliver. Ik kan ze zo gelijk het mooie uitzicht laten zien. Het blijft toch een gek idee dat het bij ons einde middag is en daar pas ochtend.
Na de stop bij het overheidsgebouw nemen we bij het metrostation afscheid van onze gids. Omdat ze in Japan geen tips of iets aannemen geef ik haar een paar klompjes en dat wordt enorm gewaardeerd. Daarna gaan we met de grote groep terug richting het hotel.
Daar eenmaal terug gaan we gelijk naar het winkelcentrum waar we de avond ervoor ook hebben gegeten. We lopen een rondje en ik verbaas mij over het feit dat er puppy’s en kittens zo verkocht worden in het winkelcentrum. Ik probeer er niet te lang bij stil te staan. We gaan lekker eten en ik besluit om met Ruben en Marck mee te gaan met het bestellen bij Wendy’s. Lekker een hamburger met frietjes. Helaas is de portie niet zo groot en besluit ik om gewoon nog een keer de heerlijke noodles van de avond ervoor te bestellen. De porties in Japan zijn niet mega en als je wat koolhydraten moet stapelen dan moet het best kunnen hahaha. Met goed gevulde magen wandelen we daarna rustig terug naar het hotel. Rond 22 uur gaat het licht uit. Ik kan helaas de slaap niet vatten en rond 22:41 uur voel ik het bed schudden… wtf is dit nou een aardbeving?? Geera ligt wel te slapen, maar later zie ik ergens voorbij komen dat het inderdaad een aardbeving was. Nou ja… kunnen we die ook afvinken. Ik val daarna gelukkig wel in slaap.
Zaterdag 2 Maart
De dag van de Friendshiprun begint wederom vroeg. Ik merk dat ook echt zin heb om een rondje te rennen dus met die motivatie zit het helemaal snor. Na een gezellig ontbijt met de ‘bende van ellende’ voorzie ik Geera en mijzelf van wat oranje attributen en NL vlaggetjes op de wangen. Ik heb ondertussen contact met een Duitse dame om mijn veel te grote Tokyo marathon shirt in ieder geval te kunnen ruilen naar een maatje kleiner bij de Friendshiprun. Eenmaal in de lobby staat al een deel van de groep te wachten en als er 1 schaap over de dam is mbt vlaggetjes op de wangen volgen er meerdere. We moeten wederom een behoorlijk stuk met de metro en lopen voordat we op plaats van bestemming zijn, maar ik klets gezellig samen met Japke en Kai over Len & Oliver en over de eerste dagen in Tokyo. De tijd gaat dus snel voorbij en eenmaal bij het gebouw waar we ons startnummer op mogen halen heb ik nog contact met de Duitse. Het duurt even voordat we elkaar vinden, maar eenmaal gevonden is de ‘deal’ zo gesloten hahaha. Het ophalen van het nummer is nog een aparte belevenis. We moeten het ophalen in een sporthal, maar daar mag je niet je schoenen aan. Dus iedereen schoenen uit, in een plastic tasje, nummer ophalen, spullen in een bijgeleverde tas, tas inleveren en weer buiten schoenen aantrekken. De officiële opening is al begonnen als wij rijkelijk laat aankomen op het naast gelegen sportveld, maar de officiële warming-up kunnen we nog meedoen. Dit lijkt meer op een gymnastiek warming-up uit de jaren 50-60, dus iedereen moet heel hard lachen, maar de Japanners doen hun uiterste best.
Wij mogen met startvak D starten en het duurt dus nog een behoorlijke tijd voordat we daadwerkelijk mogen rennen. We maken nog wat gezellige foto’s met elkaar, maken een praatje met de race director van de Boston marathon en dan YES mogen we.
Ik besluit om gezellig samen met Kim te lopen. Het is een beetje een gekke route en je moet ook echt uitkijken qua ondergrond dat je niet door je enkel gaat of een misstap maakt. Het zal je gebeuren een dag voor de marathon. We lopen wat smalle lusjes en kunnen zo alvast aan de lusjes voor morgen wennen. Uiteindelijk worden we al echte helden weer terug op het sportterrein onthaald en staat er nog geen 4,7km op mijn horloge. Ach ja.. de meters maken we met stappen wel weer goed de rest van de dag.
Na nog wat foto’s op het terrein met onze medailles halen we onze spulletjes weer op waarbij hetzelfde ritueel qua schoenen weer wordt herhaald. Daarna lopen we rustig terug naar de metro waarbij de enige bloeiende kersenbloesemboom als waar fotomodel wordt gebruikt om mooie plaatjes te schieten.
We zijn pas na 13 uur terug in het hotel waar we lekker op ons gemakje douchen en alvast wat spullen voor de dag erna klaarleggen. Op de weg terug hebben we bij een delifrance (jawel die bestaat daar ook) nog wat broodjes gescoord, maar dit is niet genoeg om op te teren tot het avondeten. Ik heb nog potjes instant pasta en maak een lekkere pasta klaar. Nog een melkbroodje erbij en mijn maag is weer gevuld. Rond 16 uur gaan we weer op pad met zijn allen om met een andere groep gezellig pasta te gaan eten. Het is wel weer eventjes reizen en we moeten nu echt zelf de route vinden. Het is nog even zoeken, maar uiteindelijk komen we netjes om 17 uur op de plaats van bestemming aan.
Bij Tratorria Ciao heeft Kim voor 11 man gereserveerd en staat er al een mooie tafel klaar voor ons. We moeten even wachten totdat de andere groep er is en dat geeft ruimte om nog even met het thuisfront te facetimen. Ik krijg alvast de succes wensen voor de marathon. Als we compleet zijn gaat al snel het gesprek over niks anders dan, hoe kan het ook anders, hardlopen. Alles wat met hardlopen te maken heeft komt aan bod. We bestellen allemaal Large portie pasta en de tijd vliegt voorbij met die gezelligheid.
Ik merk dat ik toch best wel moe ben van de slechte nachten die ik maak en begin te verlangen naar mijn bed. Rond 18:45 uur verlaten we het volle restaurant met goed gevulde buikjes en staat ons weer een behoorlijke rit met de metro’s te wachten.
In het hotel nog even een kopje thee, alles klaar leggen in logische volgorde voor de volgende dag en dan is het om 21 uur de hoogste tijd om in ieder geval proberen te gaan slapen. En dan komt het besef pas echt binnen…OMG morgen is het RACEDAY!!! En als ik finish ben ik een SIX STAR FINISHER!!!!
Leave A Reply