Het is inmiddels alweer ruim 4,5e maand geleden dat ik bevallen ben van Oliver, maar nog steeds ga ik niet ‘vol gas’ tijdens het sporten. A omdat de conditie er niet is en B omdat het gewoon nog niet heel verstandig is. Regelmatig krijg ik wel vragen over het sporten wat ik nu doe, vandaar even deze blog. Gelijk ook bij deze blog een kleine disclaimer, aangezien ik geen expert ben op dit gebied. Ik vertel mijn eigen ervaring, maar ik wordt wel begeleid met iemand die er verstand van heeft.
©Rob Sportfotografie
De eerste dagen
De eerste dagen na de bevalling is het advies wat ik krijg ‘hou je rustig en loop zo weinig mogelijk. Vermijd de trap en als je hem moet nemen, max 2x per dag en loop dan tree voor tree’. Diegene die mij een beetje kennen, weten dat dit advies verschrikkelijk moeilijk voor mij is, maar toch probeerde ik mij eraan te houden. Heel eerlijk, na 3 dagen liep ik wel wat meer en ook wat vaker de trap op en af en begon ik al dingen in het huis te doen. Nou dat heb ik geweten. Daar waar ik mij overdag zo goed voelde, kreeg ik het dubbel zo hard terug in de avond qua pijnklachten. Ik had ervan geleerd en hield mij weer rustig. Om nou echt te sporten had ik echt geen behoefte aan, maar wel probeerde ik op bepaalde momenten even mijn bekkenbodem goed aan te spannen en te ontspannen. Dit lijkt misschien niks, maar op zo’n moment al een uitdaging en ook best wel belangrijk.
Na de eerste dagen alleen maar binnen kwamen de muren op mij af, ik begon met een wandelingetje naar de buren. Al snel volgende een wandelingetje naar de vuilnisbak om vervolgens de geboortekaartjes zelf op de brievenbus te doen aan het einde van de wijk. En hoe klein deze stukjes ook waren, het was echt genieten.
2 weken
Het duurde 2 weken voordat Oliver terug was op zijn geboortegewicht en er rondjes met de kinderwagen gedaan konden worden. Vanaf dat moment wandelde ik veelvuldig en probeerde ik toch zeker wel om de dag een luchtje te gaan scheppen met hem. Dit breidde zich op den duur uit naar 1x per dag, mits het echt ongelofelijk slecht weer was. De kilometers breidde zich ook langzaam beetje bij beetje uit en ik voelde mij steeds wat sterker worden. Daarnaast pakte ik thuis weer dingen op in het huishouden, wat op zo’n moment ook wel een beetje als sporten voelde. Op den duur durfde ik ook weer op de fiets te stappen, nog niet de racefiets, maar wel de gewone.
5 – 12 weken
Na ruim 5 weken had ik een na-controle bij de verloskundige en mocht ik weer beginnen met sporten. Nog niet hardlopen, maar wel de bootcamp voor mama’s (eerder de bollebuikenbootcamp), ik kon mijn geluk niet op. Heerlijk! Weer even wat anders dan alleen wandelen of die kleine stukjes op de fiets. Bij de bootcamp werd bij de eerste training even gekeken/gevoeld of mijn diastase weer mooi ‘hard’ was en ook goed bleef tijdens het doen van een rechte buikspieroefening. Dit bleef goed en zo mocht ik dus al vrij snel weer mijn buikspieren gaan trainen. Mocht je dit dus willen gaan doen, laat dit dan altijd even goed nakijken door iemand met verstand ervan. De intensiteit werd gedurende de weken rustig aan opgebouwd en ik merkte dat dit ook ging. Ik werd weer wat sterker en ook zekerder. En ook al mocht ik nog niet hardlopen, dit voelde alsof ik wel weer bezig was met hardlopen. Deze oefeningen zouden er namelijk voor gaan zorgen dat ik straks weer met iets meer conditie en kracht aan het opbouwtraject kon gaan beginnen.
Ook thuis probeerde ik nog wat oefeningen te doen van de bootcamp om zo net even wat meer te doen. Soms met en soms zonder Oliver.
Ondertussen wandelde ik mijzelf suf en liep behoorlijk wat kilometers met de kleine. In januari 155km en in Februari 165km. Helaas was het zwembad nog niet open, anders had ik zeker weten ook gaan zwemmen. Halverwege februari stond ik op de schaats, dat ging prima, al merkte ik wel dat mijn benen het niet meer gewend waren om zulke inspanning te doen. Een teken dat ik het dus allemaal wel rustig aan moest opbouwen.
Het fietsen op de racefiets durfde ik langere tijd nog niet. Enerzijds omdat ik de confrontatie met het strakke fietsbroekje niet aandurfde, anderzijds voor eventueel ongemak aan down-under. Met 11,5e week durfde ik beide confrontaties aan en heb ik een klein stukje op de Tacx binnen geprobeerd. Dit ging goed en zo durfde ik een dag later buiten op de racefiets te stappen. Dit voelde weer zo fijn. Dat ging dus ook weer.
12 weken en verder
Precies twaalf weken na de bevalling mocht ik weer beginnen met hardlopen. Je kan ook al eerder beginnen, maar dit wordt wel ten strengste afgeraden door menig bekkenfysiotherapeut (sommige raden zelfs aan pas na 6 maanden te beginnen). De incontinentie en/of verzakking liggen namelijk op de loer. En is het niet op dat moment, dan is het wel als je de 40 bent gepasseerd. En heel eerlijk, ik zat daar niet op te wachten en hield mij daarom ook netjes aan de 12 lange weken wachten. Hoe graag ik ook meteen een rondje van 5 kilometer had willen hardlopen, deed ik dit niet. Ik hield mij netjes aan een opbouwschema van 0 tot 5 kilometer. Ikzelf volg hiervoor het schema van ‘hardlopen met Evy‘. Ooit heb ik het hardlopen hier mee opgebouwd en dat voelde toen ook prima. Maar mocht je een ander opbouwschema hebben, is dat natuurlijk ook goed. De rode vlaggen om te stoppen met het hardlopen zijn onder andere een zwaar gevoel in je kruis, pijntjes in het bekkengebied, aandrang om te plassen en ongewild urineverlies. Mocht je deze klachten ervaren dan is het misschien verstandig om even een afspraak te maken bij een bekkenfysiotherapeut of gewoon nog even langer te wachten met het hardlopen.
Het hardlopen bouw ik inmiddels gestaag op, maar ik ben mij wel continue bewust ervan dat ik niet te hard van stapel moet lopen. Door alle veranderingen in je lijf qua hormonen ben je nou eenmaal de eerste periode meer blessuregevoelig. Zeker als je ook nog eens borstvoeding geeft, dan blijven die hormonen nog langer in je lichaam dan dat je de fles geeft. Kortom opletten. Mijn conditie is ook helaas niet meer wat het geweest is, maar elke keer als ik ben geweest denk ik wel ‘zo… dat is weer een stapje vooruit in de goede richting’.
©Rob Sportfotografie
Het hardlopen doe ik meestal in mijn eentje, maar zo nu en dan neem ik ook Oliver mee tijdens mijn rondje. Niet alleen fijn dat het mogelijk is omdat ik zo net even wat minder gebonden ben, maar ook wel zo gezellig. Al valt hij nu meestal nog in slaap, maar voor het idee is het gezellig hahaha.
©Rob Sportfotografie
Bij de bootcamp durf ik inmiddels ook allerlei sprongoefeningen te doen zonder dat ik bang ben dat ik in mijn broek plas. Heel fijn om te merken dat het steeds meer richting het oude gaat. Natuurlijk ben ik er nog lang niet en is het soms wel eens een kleine beetje frustrerend (ook met hardlopen), maar ach Rotterdam was ook niet zomaar weer heropgebouwd na ‘het bombardement’. En die marathon? Die komt ooit wel weer… nu eerst keihard genieten van het feit dat het allemaal weer kan 🙂
©Rob Sportfotografie
Kortom
Neem de tijd en start rustig! En vooral: start wanneer het voor jou weer goed voelt. Ikzelf heb een relatief snelle en makkelijke bevalling gehad, maar als je een keizersnede hebt gehad is het herstel natuurlijk alweer compleet anders. Vergelijk jezelf niet met anderen en doe het in jou eigen tempo. Het is geen wedstrijd met wie er als snelste na de bevalling alweer een rondje kan hardlopen. Je doet het voor jezelf en niet voor een ander. Luister naar je lijf en zoek eventueel een sporten voor mama’s groepje op in de buurt. En bovenal… GENIET! Geniet van de dingetjes die langzaamaan weer mag gaan doen en geniet vooral van het nieuwe kleine hummeltje in je leven. Want hoe cliché ook, maar het is echt waar ‘ze worden zo snel groot’.
Mocht je nog vragen hebben omtrent dit onderwerp, stel ze gerust.
Leave A Reply