Afgelopen zondag liep ik de Asselronde tijdens de Midwinter marathon in Apeldoorn. Het was een onwijs gezellige dag die ik ook nog mocht bekronen met een dik P.R. Tijd voor een terugblik op deze mooie dag.
Als om 7 uur de wekker gaat, denk ik al vrij snel…. YEAAAH Raceday! Ondanks het vroege tijdstip heb ik er echt zin in! Het beloofd een mooie dag qua weer te worden, maar vooral ook een hoop gezelligheid met bekenden. Als eerst eet ik een aantal pannenkoeken met een grote kop thee en bedenk tijdens het eten maar eens wat ik aan zal trekken. Korte of toch lange broek? Ik ben er nog niet over uit en besluit het allebei maar gewoon mee te nemen naar Apeldoorn. Ik kleed mij snel om, pak mijn spullen bij elkaar en wacht totdat de rest er is. De rest?? Ja dit keer rij ik niet alleen met Ron, maar gaan ook Simone en Stefan mee naar Apeldoorn. Schoolreisje XXL.
Om 8:45 uur stipt is iedereen er en rijden we met taxi Mostert naar Apeldoorn. En hoe grappig, iedereen heeft wel snoepjes meegenomen hahahaha, maar het is nog wat vroeg om eraan te beginnen. De reis gaat zeer voorspoedig en ruim op tijd parkeren we bij theater Orpheus. Doordat teammaatje Dennis Licht in de organisatie zit, heb ik wat voordelen waaronder het parkeren en ik mag in een speciale VIP ruimte voor de wedstrijdatleten. Vorig jaar was dit ook zo en dat was echt goed geregeld. Het is in die speciale ruimte al snel 1 groot feest die steeds groter wordt wanneer iedereen 1 voor 1 binnen druppelt. Ook trainer Henny komt in de VIP ruimte, want hij loopt op het nummer van Celeste en heeft daardoor de bijbehorende luxe. 
In de tussentijd heb ik het besluit genomen… korte broek met daarboven wel lange mouwen. Ik vis mijn korte broek uit mijn tas en trek hem aan. Ik wil de touwtjes aansnoeren en shit.. 1 zit in mijn broekrand. Met nog 50 minuten voor de start gaat snel de broek uit en probeer ik samen met Ron en een heleboel geduld het touwtje goed te krijgen. Het duurt best lang, maar uiteindelijk lukt het. Met nog 10 minuten voor de start loop ik met de hele groep naar het startvak van de wedstrijdlopers. We smokkelen Ron en Marieke mee naar binnen, maar later wordt Ron gesnapt en moet hij alsnog terug naar zijn eigen startvak. Voor de tijd hebben we wel nog even een foto kunnen maken.
Ik voel mij niet helemaal op mijn plek in dit wedstrijdvak en ga samen met Henny zoveel mogelijk aan de rechterzijde staan. Het doel voor vandaag… lekker lopen en ergens een pace tussen de 4:50 en 5:05 minuten de kilometer. Ik ben heel benieuwd en weet nog dat ik vorig jaar echt kapot ging na 5 kilometer al. Ik wil de eerste kilometers dus echt rustig aan doen. Ik kijk samen met Manon nog even naar de Bling bling voordat het echt tijd is om klaar te gaan staan.
Als het startschot gaat ben ik snel weg samen met Henny en Marieke. We lopen heel even met zijn drieën, maar al vrij snel zegt Henny tegen Marieke, ga maar. Zij liep vorig jaar een monstertijd op dit parcours en wil dit natuurlijk minstens evenaren. Ik stiefel samen met Henny verder en probeer een lekker ritme te vinden. Ik geniet van het publiek, maar vind het stiekem heel irritant dat ik continue wordt ingehaald (nadeel van in een veel te snel vak starten). Ik probeer het te negeren en focus mij op mijn muziek en de route. Ik herken het grotendeels nog van vorig jaar en op deze manier gaan de eerste kilometers heel snel voorbij. Net op het moment dat ik denk ‘heb ik het geluid van mijn telefoon wel op stil gezet?’ hoor ik ‘PING’…nee dus. Daarna weer PING… bloedirritant! Als bij 4 kilometer mijn telefoon gaat probeer ik het echt te negeren en niet veel later pak ik mijn telefoon om het geluid op stil te zetten. Ik zie dat Nicky heeft gebeld en denk meteen ‘shit… er is iets aan de hand, hij weet dat ik aan het lopen ben’. Ik bel hem snel terug. Gelukkig is er niks aan de hand en gaat het alleen maar over de boodschappen hahahaha. Ik kap snel het gesprek af en moet ondertussen enorm oppassen voor de gladheid op het parcours. Dit is nog maar een voorbode, want niet veel later is het echt een ijsbaan. Gelukkig is dit van korte duur en draaien we daarna de weg op richting de 5 kilometer.
Ik weet dat ik hier vorig jaar al helemaal stuk ging en zie in de verte Manon lopen. We lopen rustig op haar in en als ik dichtbij ben hebben we een hele korte conversatie als afleiding van het klimmetje ‘dit is wat anders dan Dubai he’. We naderen de top en de drankpost, maar eenmaal op de top draaien we naar links en gaat het klimmen nog een stukje verder. Ik weet dat ik op dit punt vorig jaar al aan het lopen was en dit toen naar Henny appte. Ik vertel hem dit en hij zegt meteen ‘maar vandaag doen we dat dus niet, winst!’ En zo is het! Vandaag wordt er niet gelopen. Ik geniet van het prachtige bos. De sneeuw, het zonlicht door de bomen het is gewoon supermooi. Ineens zie ik iemand Zwaaien en ik zie dat het fotograaf Andy is. Helaas heb ik de foto niet meer teruggevonden, maar het is altijd leuk als er iemand speciaal naar jou zwaait.
We lopen lekker door en het tempo zit er stevig in. Henny bekent dat hij er niet lekker in zit, dat zijn benen niet top voelen en ook ik beken dat de kaasfondue en prosecco van de avond ervoor niet de beste voorbereiding waren. Toch vertragen we niet qua tempo en lopen we lekker door. Op de heide moet ik terugdenken aan vorig jaar. Toen liep ik dat stuk samen met Hedwig en kreeg ik weer energie. Ook dit jaar is het weer genieten. 
We passeren de drankpost bij het 10 kilometerpunt en we hebben inmiddels een clubje achter ons verzameld. 1 van de mannen loopt behoorlijk te stampvoeten tijdens het lopen en ik merk dat ik mij eraan begin te irriteren. Het is niet aardig om er wat van te zeggen en ik probeer mij wederom te focussen op mijn muziek. We passen het bord met Assel en ineens snap ik waar de naam Asselronde vandaan komt. Daar staat weer een clubje mensen en we vliegen de bocht door en kiezen ervoor om op het fietspad te lopen. Deze is redelijk smal, maar de bredere weg ernaast is een verhard zandpad en geniet niet echt mijn voorkeur.
We hebben het beetje wind dat er staat tegen, maar het wordt door de bomen redelijk geblokt. Ik weet van vorig jaar dat er een behoorlijk pittig stuk aan zit te komen dus ik probeer mijn krachten te sparen. Als we later door een soort van lichte blubber lopen kijk ik extreem goed uit, ik heb geen zin om op mijn plaat te gaan. Na een klein klimmetje dalen we weer snel en zie ik in de verte de drankpost van 15 kilometer. Ik probeer een bekertje water aan te pakken, maar ik laat hem uit mijn handen vallen. We draaien de bocht om en nu komt er een behoorlijk klim. Vorig jaar heb ik ook hier gewandeld, maar dat gaat dit jaar niet gebeuren! Wel voel ik al vrij snel dat mijn linkerbeen protesteert. Het lijkt wel of deze ineens van lood is geworden. Het tempo is eruit en ik probeer aan te haken bij Henny die als een jonge haas de heuvel op loopt. In de verte zie ik de mensen dalen en ik bijt mij daar in vast. Iedereen loopt op de weg en wij lopen stug op het fietspad hahahaha. Als we gaan dalen voel ik de energie weer terug komen in mijn linkerbeen, gelukkig. Ik kan het tempo weer oppakken en zie ineens Marieke in de verte lopen. We lopen nog steeds op het fietspad en Marieke loopt op de weg. Heeeeeeel langzaam naderen we haar van achter en op het moment dat we van het fietspad af moeten komen we bij haar aan. Henny kletst even met haar en ik loop lekker door. Ik zie ineens in de verte een fietser langs een paar lopers fietsen en hey dat lijkt Andy wel… en hey dat lijkt Robert wel… en hey… dat is Erik. Nog even een gelletje erin en gaan.
We naderen ook deze langzaam aan en bij ongeveer 20 kilometer roep ik ‘Hey Erik’. Erik kijkt achterom en zegt enigszins verbaasd ‘Hey Gab’. Ik kom snel dichterbij en loop heel even met de mannen mee. Ik passeer Robert en hoor ineens Andy zeggen ‘ there she goes, the sprinter’. En inderdaad… ik ben los! vanaf dit punt is het bijna alleen nog maar berg af en mijn benen voelen prima.
Henny en ik lopen weg van de mannen en ineens fietst Andy naast mij. We kletsen gezellig en ondertussen maakt hij wat plaatjes. 
Het tempo blijft erin en als ik in de verte de rotonde zie ik de vlag van de Halfcrazyrunners hangen. Ik spot Marlous en wijk een beetje van koers om haar een High Five te geven, zo leuk! We gaan nog steeds berg afwaarts en de benen blijven maar gaan. Henny vraagt ineens ‘hoeveel heb jij nog over’, ik moet lachen en kan alleen maar zeggen ‘sorry Henny’.
Ineens zie ik ook Petra staan en haha ook zij is verbaasd en geeft mij een high five! Nog 2 kilometer te gaan, knallen! Voordat ik het weet draaien we de Loolaan op en kan ik echt gaan aftellen. Ik passeer het bordje 450 meter en hoor niet veel later iemand roepen, het is Susan en ik zwaai naar haar. Ik zet een kleine eindsprint in en hoor de speaker roepen dat iedereen die nu finisht onder de 2 uur binnen komt. WAAAATTT Ik ben echt zo blij en gooi mijn handen de lucht in.
Ik sprint de finish over en zet snel mijn garmin op stil. Als ik erop kijk ben ik echt verbaasd wat ik zie 1:57:55 WOW! 
Vorig jaar liep ik hier nog 2:06:46 en was ik echt kapot na de finish. Nu voel ik mij echt nog supergoed en loop ik deze tijd. Ik ben zo blij en geef Henny een high five (lang leven de finish camera’s).
We lopen verder en ineens zie ik Hedwig staan. Vorig jaar nam zij mij op sleeptouw voor een deel en ook dit jaar had ze een loopmaatje mee en kwamen ze al vrij snel voorbij gesneld met zijn tweetjes. Omdat haar loopmaatje even wat eerste hulp nodig heeft staat zij nog te wachten en we kletsen over de mooie loop. 
Terwijl Henny en ik iets verder doorlopen en onze medailles krijgen finishen ook Marieke, Erik, Robert en Stefan. Ik krijg complimenten over mijn race van Robert en we worden samen op een foto gezet. 
Er worden nog een paar foto’s gemaakt, maar al vrij snel begin ik het toch wel wat koud te krijgen. Eenmaal binnen in Orpheus trek ik snel wat droogs van boven aan en niet veel later lig ik op de massagetafel. Heerlijk! Terwijl ik daar lig druppelt de ene na de andere binnen en iedereen is blij. Iets later in de middag start de 8 kilometer en omdat daar ook een hoop bekenden aan meedoen, besluiten we met een flinke groep daar aan te moedigen. We zien een mooie strijd om de 1e plaats bij de mannen en zien hoe Kim Dillen bij de dames wint. We zien een hoop bekenden finishen en schreeuwen ze nog even de laatste meters over het parcours. 
Daarna is het tijd om nog even een groepsfoto te maken van de steeds groter geworden groep. En we bedanken Dennis voor deze geweldige dag.
De terugreis verloopt op een kleine omweg door een file na weer heel voorspoedig en dit keer gaan al vrij snel de snoepzakken open. We evalueren de mooie dag en ik kan maar 1 ding zeggen: Midwinter marathon je was fantastisch en tot volgend jaar!
De midwintermarathon zal volgend jaar plaatsvinden op 1 en 2 februari, klik hier voor meer info.
Leave A Reply