Marathon Rotterdam 2022, een emotionele rollercoaster

Het is alweer bijna 2 weken geleden dat ik mijn comeback op de marathon maakte. De hoogste tijd voor een terugblik op deze dag en marathon. Pak er maar wat te drinken bij, want het is een lang verhaal. Een lang verhaal over een dag die niet helemaal liep zoals ik had gehoopt en een behoorlijke rollercoaster was.

Maar voordat we aan de dag zelf beginnen, gaan we eerst nog even naar de vrijdag, want traditiegetrouw ging ik samen met Ron het startnummer ophalen op de marathonexpo. En zoals ik in de blog die ochtend schreef door de expo kwamen ineens de marathonkriebels. En ook het besef ‘ oké… over 2 dagen loop ik een marathon’. Het was weer zoals ouderwets gezellig overal even kletsen en bekenden tegenkomen. Daarna nog even naar de Markthal om kokosmacronen te halen om via de kubuswoningen weer rustig aan terug naar Alphen te gaan.

Op zaterdag het laatste loslooprondje en voor de rest rust waar kan, koolhydraten, koolhydraten en uhm nog meer koolhydraten. Daarnaast veel drinken en een beetje op tijd naar bed. Rotterdam… i am ready for it!

Zondag: Marathonday!

Het is 6 uur als de wekker gaat en niet veel later wordt ook Oliver wakker. Terwijl ik in de badkamer bezig ben hoor ik Nicky bij Oliver rommelen en niet veel later komt Oliver de badkamer binnen lopen. Hij draagt een shirtje waardoor ik gelijk vol schiet en sta te huilen. Nou ja, deze tranen kunnen er maar vast uit zijn.

Ik spelt beneden de startnummers op mijn hemdje en probeer ondertussen wat pannenkoeken naar binnen te krijgen. Het eten gaat moeizaam, er zit toch wel een kleine knoop van de spanning in mijn maag. Toch weet ik er aan aantal naar binnen te krijgen en ook genoeg drinken. Ik zit een aantal keer op de WC en pak met een kleine turbo mijn tas in. Om 7:15 uur staat Ron voor de deur. Ik neem afscheid van Nicky en Oliver en zie ze als het goed is ergens langs de kant rond de Coolsingel of Blaak. Normaal gesproken sjeesde Nicky heel Rotterdam door tijdens de marathon, maar dat gaat hem nu met Oliver samen niet worden helaas. Maar ze komen in ieder geval kijken, dus dat is al heel wat.

De autorit richting de Kralingse Zoom gaat voorspoedig en nog voor 8 uur zitten we al in de metro richting halte Eendrachtsplein. Daar nemen we even tijdelijk afscheid aangezien we beiden in een andere kleedgelegenheid zitten. Hij bij de ‘ green room’ van de RMD groep en ik bij de officiële kleedruimte van de marathon.

Ik wandel richting het schouwburgplein en wandel eigenlijk automatisch naar de schouwburg. Hmmm het is wel heel erg donker, er is niemand. HELP waar is de kleedruimte. Ik zie gelukkig een vrijwilliger en ik moet blijkbaar naar de Doelen. Ik loop daar naar toe, maar het is even zoeken naar de juiste ingang. Eenmaal gevonden is de rust weer een beetje terug en ik kleed mij op het gemakje om. Nog even naar de WC en als Ron appt dat hij er bijna is loop ik richting de uitgang. We wandelen terug richting het Schouwburgplein waar ik mijn tas kan inleveren. Ik heb besloten om te starten met een korte broek, hemdje en sleeves. Maar eenmaal staand in het zonnetje op plein voel ik hoe warm het nu al is en besluit om toch de sleeves af te doen. Dus hup, tas weer even ophalen, sleeves erin en terwijl we op het plein wachten komt Brooks maatje Paul voorbij.

Niet veel later vertrekken we rustig richting de startvakken. Het is nog best een stukje lopen en aangezien ik nog 80000 keer moet plassen is het niet erg om daar alvast te zijn. Ik probeer nog een banaan te eten, maar verder dan de helft kom ik niet. Het is echt zo genieten om al die zenuwachtige bekkies te zien en te bedenken dat dit gewoon weer kan! Bij een hele rits dixie’s kom ik Danya tegen, zij is ook wel op van de zenuwen en na onze zenuwenplassen wordt er nog even kort gekletst en een foto gemaakt.

We willen allebei door naar onze startwave en we besluiten dat dan ook maar gewoon te doen. Het is nog rustig in wave 2 en met een mooi uitzicht op de Erasmusbrug worden er natuurlijk nog even wat foto’s gemaakt.

Niet lang daarna word ik door mijn fysio Dennis aangesproken. Ik heb hem al heel lang niet gezien en gesproken en hij wist dan ook niet dat ik deze marathon ging lopen. Echt zo grappig dat we elkaar dan net hier treffen. Niet veel later spotten Ron en  ik nog wat bekenden waaronder Anouk en Leandra. Heerlijk om zo met elkaar te kletsen en te knuffelen en ondertussen te wachten op de start. Ik schiet nog even de dixi op, zeker nu het startvak echt wat voller wordt.

We horen de aankondiging van Lee Towers en ik zet mij schrap voor een potje huilen. Ron is voorbereid met een zakdoekje voor mij, maar hij is dit jaar niet nodig! Het geluid is dusdanig zacht dat we het amper horen op de plek waar wij staan en dus geen tranen hahaha. Niet veel later gaat de scheepstoeter af in plaats van het kanon en weten we dat wave 1 van start is.

We wandelen rustig aan naar voren, ik doe mijn jasje uit en als we dan in wave 1 nog moeten wachten schiet ik nog maar een keer de dixi op. Zo! Nu is het klaar met het gezeik 😉 ! Niet veel later mag ook onze wave starten en wens ik Ron succes en ga mijn eigen weg nadat ik de start over ben!

Here we go!

Rustig aan, niet te snel… dat is mijn mantra voor de aankomende kilometers. Ik wil mij niet door het enthousiasme mee laten slepen en probeer ‘rustig’ in een ritme te komen.

Nadat ik de volgestauwde Erasmusbrug over ben gelopen duurt het niet lang of ik Brooks maatje Edgar tegenkom. We kletsen lekker samen, maar gaan toch uiteindelijk onze eigen weg. We blijven wel een beetje bij elkaar in de buurt lopen en stiekem schiet Ed deze supergave foto!

Bij de 1e drankpost net na de 5 kilometer raak ik Ed even kwijt. Maar niet veel later komt hij weer langszij en loop ik een beetje achter hem aan. De kilometers volgen zich redelijk snel achter elkaar op en ik voel mij super. Ik denk ondertussen aan hoe ik in 2018 hier liep, met een groot doel.. die Boston limiet lopen. Dat lukte, maar lekker liep ik niet. Hopelijk gaat dat vandaag beter, in ieder geval nu nog wel.

Bij 8 kilometer kijk ik lekker om mij heen en heb niet in de gaten dat het asfalt een hobbel heeft. Mijn voet schaaft eroverheen en voordat ik het weet lig ik bijna languit. Gelukkig weet ik mijzelf op de een of andere manier op te vangen met alleen mijn benen, maar ik voel het wel eventjes in mijn knieën. Ik loop rustig door, maar ben wel eventjes uit mijn ritme. Gelukkig ebt het pijnlijke gevoel snel weg en heb ik nergens meer last van daarna. Bij 9 kilometer moet ik opletten, want daar staat ergens Claudia langs de route met een flesje water. Claudia volgt mij op facebook en wilde graag deze taak op zich nemen. Ik zie het verpleeghuis van ‘Aafje’ en ineens hoor ik ‘ HIERHEEN’. Ik loop rechts, ga dwars over de weg en pak links het flesje aan. TOP! Sorry loper voor mij die dacht dat het flesje voor jou was.

Met een nieuw flesje in mijn handen ga ik gevoelsmatig richting het volgende punt, station Slinge! Ik weet dat het daar altijd heel druk is en daar krijg ik vaak wel een energieboost van. Maar eerst nog langs het lange fietspad bij het havenspoorpad. En zo leuk, ineens zie ik daar Dorothe staan. Een schat van een hardloopster die ik alweer veel te lang niet gezien had. Zo fijn om dan een bekende te zien.

Het fietspad duurt lang, maar Slinge komt dichterbij. Niet veel later is de lus bij Slinge, ik kijk of ik een bekende zie lopen aan de overzijde, maar die zie ik niet. Wel neem ik mijn 3e gelletje en een beker water bij de drinkpost. Zoveel mensen staan er bij Slinge, het is bizar. Ik loop naast een man die op zijn blote voeten loopt en dat trekt behoorlijk wat aandacht. Overal hoor je geroezemoes erover of zelfs opmerkingen ‘ je bent je schoenen vergeten’. Maar de mooiste is toch wel op zijn plat Rotterdams ‘ kijk nou! Die loopt op zijn blote kakkies’. Heerlijk! Ik moet er van lachen en deel mijn pret met de man. Hij moet er ook om lachen.

Na Slinge komt een retesaai stuk waar ook bijna niemand staat. Het is zelfs op een stuk zo erg dat ik een grote groep lopers 50 meter voor mij zie en ongeveer 50 meter achter mij en daar tussen in NIEMAND. Ik loop moederziel alleen en heb dus geen afleiding van gesprekken om af te luisteren of iets. Het stuk naar Ahoy duurt lang, maar Ahoy komt dichterbij. Ineens schiet Leandra voorbij. Ze verteld veel te snel te lopen, maar ze loopt zo lekker dus ze gaat door. Na afloop zie ik dat ze een DIK P.R. heeft gelopen, zo knap! Bij Ahoy kan ik weer een puntje afstrepen, maar dit jaar geen Henny die er bij instapt en ook geen Nicky die er staat.

Op het halve marathon punt kijk ik of ik nog een bekende zie staan bij de bussines lopers. Ik spot niemand. Ik kom door in een tijd van 1:52:05 minuten. Prima! Door naar de Erasmusbrug, maar voordat we daar zijn moeten we wederom weer wat saaie stukken lopen, waaronder een lichte helling vlak voor de Maassilo. Ik bedenk mij dat dit eigenlijk echt een stom deel is van de marathon en dat is natuurlijk eigenlijk niet goed. Ik moet positief denken en niet negatief. Ik zet mijn muziekje harder en probeer mij daar op te focussen. Bij 25 kilometer weet ik dat we weer bijna de brug over mogen, fijn! Ik kom Edgar hier weer even tegen, maar ben hem al snel kwijt. Het is chaos bij de drankpost en probeer er snel langs te komen.

Ineens hoor ik geschreeuw en daar staat Nathalie. Ze schiet een tof plaatje en ik zwaai nog eventjes. Op naar de Erasmusbrug!

Op de Erasmusbrug zie ik nog wat bekenden, maar ik merk dat mijn benen het niet makkelijk hebben. Mijn bovenbenen zijn aan het verzuren. Ik loop rustig door en probeer van het enthousiaste publiek te genieten.

Helemaal onderaan de Erasmusbrug ter hoogte van de start staat Natasja met een flesje water. Zo lief! Ik loop door de ‘startvakken’ en ga op naar de tunnel.

Ik duik de tunnelbak en heb een kleine teleurstelling… Geen trommelaars?? Normaal zijn er altijd trommelaars hier en nu niet, meh!

De tunnelbak omhoog is geen feest en ik voel mijn bovenbenen meer en meer verzuren. Langs Blaak, op naar het Kralingse bos!

Maar eerst nog door het drukke Crooswijk. Mijn benen doen inmiddels zo’n pijn dat er ergens een zaadje wordt geplant om uit te stappen. Ik negeer deze gedachte keihard en ineens zie ik Frouke en Stans daar staan. Ik ben echt even in een k*t humeur (sorry meiden) en kan wel janken, toch krijg ik heel lief een confettidouche en ga onder de confetti door. Ik probeer ondertussen Nicky te bellen, maar die neemt niet op.

Het wordt drukker en drukker met publiek en ik krijg het gewoon lichtelijk benauwd ervan. Ik voel mij niet helemaal fris en met die drukte voelt dat niet fijn. Ik krijg een enorme confettidouche bij de Rotterdam Running crew en proef zelfs confetti. Gelukkig komt er weer wat ruimte en terwijl ik de snelle dames en heren aan de andere kant richting de finish zie lopen weet dat ik nog het hele bos rond moet. Mijn benen worden steeds pijnlijker, maar ik wil niet wandelen. Maar als ik na het 31 kilometer een bekende van de atletiek  zie staan begin ik te wandelen. Hij geeft als tip even te wandelen en te rekken en ik loop rustig verder. Ik probeer Nicky nog een keer te bellen en krijg hem te pakken. Ondertussen ben ik weer rustig aan het hardlopen en ik vertel hem hoe het gaat. Hij zegt gewoon rustig aan door te gaan en dat ze wel wat langer blijven zitten op het terras. Ik weet in ieder geval nu waar ze straks gaan staan en ik heb iets om naar uit te kijken.

Ik passeer ondertussen nog wat bekenden van insta, maar doordat ik aan de telefoon zit ben ik wat minder enthousiast dan normaal. Ineens spot ik mensen met tucjes. DE HELDEN! Ik krijg een paar tucjes van ze en al wandelend eet ik ze op.

Ik breng ondertussen team vroem op de hoogte hoe het gaat en krijg wat support terug. Al hardlopend/wandelend vervolg ik de kilometers. Verderop staan er mensen met Cola en ook deze neem ik dankbaar aan. In de tussentijd heb ik wat aanspraak met andere lopers en voel ik mijn humeur in ieder geval een beetje opknappen. En nu op naar het 34 kilometer punt! Op naar Harry.

En ja hoor! Daar is de brandweerwagen van Harry! Ik zie behalve Harry verder geen bekenden staan, maar een high five van Harry is toch weer een beetje energie. Daarna het bochtje om en ja hoor daar zijn de schermen. De 1e doet het, maar geen filmpje voor mij. De andere 2 blijven angstvallig stil helaas. Achteraf bleek er weldegelijk een filmpje te zijn voor mij, maar helaas deden het schermen het gewoon even niet goed. Jammer, maar scheelt weer wat tranen denk ik dan hahaha.

Ik dribbel rustig verder en rond de 35 kilometer hoor ik ineens aanmoedigingen van Jermaine en zijn prachtige gezinnetje. Zo fijn dat ze op dat punt staan.

Bij de drankpost niet veel later neem ik even goed te tijd om te drinken en vervolg daarna weer mijn weg. Steeds een stukje hardlopen en dan weer wandelen. Bij 36 kilometer krijg ik het te kwaad en wordt het ineens even te veel. De tranen stromen over mijn wangen en ik wandel door terwijl iedereen heel lief aan staat te moedigen.

Ik probeer mijzelf te herpakken en weet dat rond de 37 kilometer de halfcrazyrunner’s crew staat. Dat gaat vast wat energie opleveren. Ik dribbel door het Hoka punt en ga op naar de 37 kilometer.

Het wordt weer drukker en drukker en jaaaaa daar zijn de helden! Ik zit er zo doorheen en schiet wederom helemaal vol. Ik sta even flink uit te huilen bij die lieve Marjolein en niet veel later loopt ze even een stukje met mij samen op. Ik vertel haar dat ik aan het vechten ben om nog binnen de 4 uur te finishen en ze zegt dat ik dat moet blijven doen tot het einde! Ik beloof haar dat te doen en vervolg rustig hardlopend mijn weg terwijl Marjolein terug gaat naar de groep. Het even tijdje stilstaan lijkt geholpen te hebben en ik kan veel langer blijven hardlopen zonder dat mijn benen zo enorm verzuren. Rond 39 kilometer staat Cyriel er weer met zijn gezin en inmiddels kan ik weer een beetje lachen.

In Crooswijk kan ik nu ook echt weer even genieten van de drukte en de muziek bij het podium. Ik kijk naar de hardlopers die het hele kralingse bos nog moeten en bedenk mij dat ik die mooi achter mij kan laten. Ik kijk even op mijn horloge en ik zie dat het echt nog steeds mogelijk is om te finishen binnen de 4 uur. Hup doorlopen!

Ik hoor ineens Gaby en zie Cor van teamvroem voorbij schieten. Hij moet nog het hele bos rond, maar ook Cor komt er wel. Nog even een goede beker water en door richting de kubuswoningen. WOW het is nu nog drukker en ik kom nog wat bekenden tegen. Ook zijn Frouke en Stans daar ineens weer met de confetti douche en inmiddels kan ik zelfs weer wat lachen.

Maar mijn focus is snel daarna gericht op Blaak, ik zie niet eens dat Rob daar staat en hij schiet deze volle focus foto van mij. Ik denk alleen maar, nu op zoek naar mijn familie, op naar Oliver!

Ik duik de kubuswoningen onderdoor en zie ineens een bekende ballon in het publiek. Ik wijk een beetje af van de ideale looplijn en ja hoor daar zijn ze.

Oliver wordt over het hek heen gehouden en hij moet zo lachen. Ik geef hem een dikke kus en zeg dat ik niet meer wil. hahaha ik krijg alleen maar te horen hup doorlopen. Nog even een high five met mijn mama en nu op naar de coolsingel!

Ineens hoor ik KOM OP GABY en hahaha mijn collega Erna duikt ineens op vanaf de zijkant. Zij blijkt het hele tafereel te hebben gezien en stond daar om haar schoondochter aan te moedigen. Dus hup mij ook even een aanmoediging.

De laatste kilometer gaat in en ik loop nog steeds! Ik ga het gewoon halen!!! Ik draai de Coolsingel op en zig-zag tussen de lopers door. Ik probeer toch een beetje aan te zetten, maar niet te want ik ben zo bang dat de kramp er dan in schiet. De finish komt steeds dichterbij, ik gooi mijn handen in de lucht

\

En ik ga de finish over! BINNEN! 3:55:02! TROTS!

Ramiro staat bij de finish en klets nog even met hem voordat ik rustig aan verder doorloop. Potjandorie, ik heb het ondanks alle verzuring en kramp toch maar geflikt.

Op dat moment moet ik wel bekennen was ik toch een soort teleurgesteld, waarom moest het zo moeizaam gaan, maar inmiddels overheerst de trots dat ik toch heb doorgezet en nog binnen de 4 uur ben gefinisht.

Terwijl ik rustig uitwandel richting mijn welverdiende medaille kom ik nog een aantal bekenden tegen. Bij de medailles staat Martine en zoals beloofd haal ik bij haar mijn medaille op.

Daarna wacht ik totdat Ron binnen is en samen wandelen we richting het schouwburgplein waar Nicky, Oliver, mijn moeder en bonusvader zitten te wachten. We duiken meteen op het bankje erbij. We kletsen nog even, ik haal mijn tas en begin aan de chips en cola.

Niet veel later gaat mijn aanhang richting de auto en vertrekken Ron en ik richting Ron zijn tas en maken we nog even wat medaille foto’s. Dan begint de terugreis richting Alphen, allebei naglimmend met een mooie en welverdiende plak om! Het blijft #demooiste, maar wel ook een pleuriseind!