En daar zitten we dan, op de laatste dag van de maand maart. De maand die compleet anders is verlopen dan dat we van tevoren allemaal hadden kunnen bedenken. Waar we in februari nog te maken hadden met afgelaste evenementen door de flinke stormen, kwam in maart het COVID19 met nog veel ergere gevolgen om de hoek kijken. Desondanks liep ik wederom behoorlijk wat kilometers, had ik wat op te biechten en trok ik de stoute schoenen aan.
Om maar meteen met de getallen te beginnen, ik liep deze maand om precies te zijn 200,2 kilometers hard en zit dus nu al voor 3 maanden op rij met een kilometeraantal van meer dan 200 kilometer per maand. Kilometers die naar een mooie rentree op de marathon tijdens de Lentemarathon hadden moeten lijden. Huh? Wacht even?? Een marathon? Mocht je mijn vorige blog hebben gemist…lees deze dan hier even terug. Maar kort samengevat ik trainde de afgelopen maanden stiekem weer voor een marathon.
En zo begon ik de maand Maart met de 20 van Alphen, HET loopevenement van mijn dorp. Omdat ik graag nog wat kilometers wilde maken als een lange duurloop besloot ik om net zoals vorig jaar 4 kilometer naar de start te lopen, dan de 20 te lopen en dan weer 4 kilometer naar huis. Vorig jaar liep ik een P.R. tijdens de 20, maar door de enorme wind dit jaar (what else) had ik afgesproken met trainer Henny om wel stevig door te lopen, maar niet tot de max. Heel blijven en met een goed gevoel finishen was het doel. Dat is allemaal gelukt en resulteerde gewoon ook nog in een P.R.! Hoe dan?! Ik liep zelfs 1:32 minuten sneller dan vorig jaar en kwam met een tijd van 1:33:22 uur de finish over. Van 5 t/m 15 kilometer liep ik zelfs gezellig samen met Manon van de HalfcrazyRunner’s crew. Ik ‘hobbelde’ daarna rustig aan naar huis en zo had ik mijn laatste lange duurloop (bijna 30-er 😉 )voor de marathon in the pocket.
Er werd daarna natuurlijk niet stilgezeten, sterker nog ik liep nog 2x een halve marathon als training, waarvan 1 over het parcours van de 2 riversmarathon in Zaltbommel. Op een enorm regenachtige en winderige dinsdag vertrok ik na de ochtendspits naar het prachtige vestingstadje. Even bij een café naar binnen om te plassen (thank god dat ze nog open waren toen) en hop starten maar. Doordat ik geen vervoer vanaf het halve marathon terug naar de start had, had ik maar bedacht om een ‘heen en weertje’ te doen. 10,55km heen en dan precies dezelfde route weer terug. Ik keek mijn ogen uit, wat een prachtige huizen en wat een mooie omgeving. Vlakbij mijn keerpunt werd ik bijna van de dijk geblazen, zo hard waaide het, maar dat mocht de pret niet drukken. Met 21,1 kilometer op mijn garmin klokte ik hem bij de finish af. Nog even wat foto’s bij het beeld van Jip en Janneke om daarna snel om te kleden bij mijn auto. Ik reed daarna naar het bedrijf waar ik mijn welverdiende finishermedaille en biertje mocht ophalen. Want dat was de actie van de afgelaste 2riversmarathon. Als je laat zien dat je de kilometers over het parcours hebt gemaakt, dan krijg je alsnog die medaille en het biertje, zo tof! Ik werd met veel lof en warmte onthaald, kreeg zelfs een kopje thee en ging met een grote smile de deur uit.
2 dagen later op 12 maart kwam het nieuws… De lentemarathon van Amstelveen (die op 22 maart had plaats moeten vinden) werd afgelast. Alle evenementen met meer dan 100 man werden voor de maand Maart in verband met het corona virus afgelast. Heel terecht, maar ook onwijs balen! Toch borrelde er bij mij meteen een plan op… Dan loop ik het toch zelf! Voor mij was deze marathon namelijk meer dan alleen die kilometers. Voor mij was het HET bewijs dat ik weer helemaal terug was! Er werden met een aantal anderen diverse plannen gesmede, die van dag tot dag wisselde, en ondertussen taperde ik lekker door. Zo bouwde ik netjes de kilometers af en merkte ik dat mijn lijf er gewoon klaar voor was.
En toen was het zondag 22 maart, na een aantal versgebakken pannenkoeken ging ik op weg naar Maarssen. Daar zouden we met een klein groepje van Team vroem de marathon gaan lopen. Vanwege de maatregelen van het RIVM hadden we vooraf al afgesproken dat we alles met gepaste afstand zouden doen en zo was er geen geknuffel vooraf en voelde het toch een beetje gek. Met stoepkrijt tekende ik een denkbeeldige startstreep en werd er een startvakselfie gemaakt.
Er werd afgeteld en daar gingen we. We liepen de uitgezette route en kregen zelfs complimenten van fietsers en wandelaars over de afstand die we tussen elkaar hielden.
Op een bepaald punt kwamen er nog 2 leden bij, die er een halve van maakte. Er stond behoorlijk wat wind en vanaf het 25 kilometer punt hadden we hem pal tegen. De groep viel in 3 groepen waardoor ik vanaf 26 kilometer in mijn eentje kwam te lopen. En heel eerlijk, ik vond het eigenlijk wel fijn. Zo kon ik nog meer in mijn eigen ‘bubbel’ lopen en nog meer de bevestiging krijgen dat ik het gewoon weer kon. Bij 35 kilometer dacht ik wel ‘ohwja zo voelde een marathon’ en bij 39 zat Ron ineens in de berm als fotograaf ‘ huh hij liep achter mij met Marieke samen’…. Blijkbaar hadden ze afgesneden en de loop korter gemaakt. Hij vroeg hoe het ging en het duimpje kon omhoog!
Ik was er gewoon bijna, ik had het gewoon bijna geflikt! Nog even wat rondjes op het parkeerterrein onder het toeziend oog van iedereen en op 42,2 kilometer en 3:38:02 uur klokte ik hem af! YES!!! I’ AM BACK! De tijd was vandaag niet boeiend, maar het gevoel en de afstand wel! En die waren beide goed. Niet veel later kwam Nicky aanrijden. We waren uiteindelijk iets eerder gestart en hij had wat oponthoud gehad, maar desondanks was het fijn dat er 1 iemand was die ik WEL mocht omhelzen van blijdschap. De bestelde medailles werden uitgedeeld inclusief een Corona biertje (grapje moet kunnen) en er werd nog een groepsfoto gemaakt.
Daarna vervolgde iedereen zijn/haar weg. Het was een mooie, maar toch ook best een gekke dag! Maar marathon nummer 11 is in te pocket!
En nu zijn we ruim een week na de marathon en heb ik alweer 2 loopjes erop zitten en voel ik mij prima. Wel voelde ik mij een beetje ‘doelloos’ en vond ik het lastig, dus ik vroeg trainer Henny om een schema… en tadaaaa sinds gister heb ik weer een schema. Puur voor een beetje ‘onderhoud’ en om mij niet compleet ‘doelloos’ te voelen. Een beetje houvast en structuur qua trainen vind ik namelijk altijd erg fijn.
Naast het hardlopen zat ik ook meerdere malen op de racefiets. Dit keer niet alleen binnen, maar ook een aantal ritjes buiten. Ik trapte ruim 180 kilometer weg en heb ook hierbij meermaals de wind vervloekt hahahaha. 1 ritje nog gezellig samen met Leone (voordat de social distancing inging) en de rest in mijn uppie. Helaas is ook de Amstel Gold Race afgezegd en heb ik nog geen nieuwe fietsevenementen vooralsnog op de planning staan. Maar ik blijf natuurlijk gewoon lekker fietsen, want het is een fijne afwisseling met het lopen. Enige nadeel nu alles dicht is, je kan nergens onderweg even plassen hahahaha. En als iedereen op de fiets zit is het ook te druk om in de bosjes te duiken. Maar daar zijn vast ook wel weer oplossingen voor.
Door de 2 weken taperen en het sluiten van alle sportscholen ben ik uiteindelijk maar 1x in de sportschool geweest. Nu had ik natuurlijk netjes ook thuis wat oefeningen kunnen doen, maar daarin heb ik gewoon gefaald. OEPS! Dit moet echt beter en ga ik vanaf nu echt goed opnemen in mijn planning, al is het maar een paar oefeningen per dag.
Dat de maand maart de boeken in gaat als de maand waarin COVID19 alles voor iedereen veranderde durf ik wel te zeggen. Mijn man moest ineens thuis gaan werken en ikzelf werkte juist extra. En vooral ook heel veel in beschermende pakjes. Het zijn bijzondere, maar ook spannende tijden. Blijven mijn familie en vrienden gezond? Blijven mijn collega’s gezond? Blijf ikzelf gezond? Niemand die het weet. Wel vind ik het heel bijzonder om de waardering vanuit het hele land voor ons vak te voelen. Het werk wat ik al jaren doe, lijkt ineens meer dan ooit gewaardeerd te worden. Waarvoor dank!
En nu is het dus bijna April en heb ik werkelijk geen idee wat deze maand ons gaat brengen. Maar verder? Worden de huidige maatregelen nog verder aangescherpt? Hoe druk zal het gaan worden op mijn werk? Moet ik nog meer extra gaan werken bovenop wat ik nu al extra ga werken? Heb ik überhaupt nog wel energie om te sporten? Ik heb werkelijk waar geen idee en we gaan wel zien wat er gaat gebeuren.
Maar 1 ding wil ik nog wel even zeggen… Lieve mensen, be safe en take care!
The road ahead is empty
It’s paved with miles of the unknown
Whatever seems to be your destination
Take life the way it comes, take life the way it is
Leave A Reply