Wow wow wow i did it en wat was dit gaaf!! Mijn eerste gedachte als ik de finish op ‘ The Mall’ in Londen passeer. Ik heb het gewoon weer geflikt, marathon nummer 13 is in the pocket. Inmiddels is het ruim 2 weken geleden dat ik hem liep, tijd voor een terugblik op deze fantastische marathon en alles eromheen. Pak er gerust wat te drinken bij, want het is een heel lang verhaal.
De dagen vooraf
Vrijdag 30 september
Op vrijdagochtend vertrokken Ron en ik met een groep van Tui sports met een kleine vertraging via Schiphol naar Heathrow in Londen. Vanuit daar gelijk door naar de expo waar mij een kleine hartverzakking te wachten stond. Ik kreeg mijn startnummer niet?! WHUUUT, wacht even!! Wat bleek, ik had mij ingeschreven met mijn getrouwde achternaam en in mijn paspoort staat alleen mijn meisjesnaam. Ze wisten dus niet zeker (ondanks de foto in mijn paspoort enz) dat ik het wel was. Na heel wat gedoe, tranen en zweetdruppels kreeg ik bij de infodesk toch mijn startnummer en werd het gelijk omgezet in mijn meisjesnaam. Anders zou het ook niet meetellen voor mijn major sterren.
Daarna kon het struinen en shoppen op de expo beginnen. Het viel een beetje tegen, maar uiteindelijk gingen er toch een shirtje, een beertje voor Oliver en een nieuwe zonnebril mee. Ook kwamen we Marjolein, Joke en Sieta tegen en moest dat natuurlijk even vastgelegd worden.
Na een busreis door de vrijdagavondspits kwamen we eindelijk bij het hotel. Daar duurde het nog even voordat mijn kamer gereed was, maar eenmaal in de kamer viel mijn mond open van verbazing. Ik had een kamer voor mij alleen en had eigenlijk een soort bezemkast verwacht, maar niets was minder waar. Het was een prachtig ruime kamer en ook nog eens onwijs modern ingericht. Na even opgefrist te zijn was het echt tijd om wat te gaan eten en gingen we met een gezellig groepje uit het hotel door de stromende regen op zoek naar een pastamaaltijd. We belandde uiteindelijk in de kelder van een restaurant waar niet veel later de karaoke aanging. De pasta smaakte top, de muziek was gezellig 😉
Daarna weer door de regen terug naar het hotel waar het even duurde voordat ik in slaap viel.
Zaterdag 1 Oktober
Deze dag begonnen we met een ontbijtje en daarna een info over de marathondag. Na deze info een loslooprondje met de groep van Tui in het naastgelegen Regent’s park. Een groot park met een beeldentuin, sportvelden en wat grenst aan de Londen Zoo. Met de nodige fotostops liepen we uiteindelijk 6,5km en vond ik dat wel genoeg met het oog op de dag erna.
Na een snelle douche was het tijd om de stad te verkennen. We begonnen met een kleine wandeling naar de pop-up store van Tracksmit. Zulke mooie en fijne hardloopkleding, maar ook best wel prijzig. Ik kon echter de verleiding niet weerstaan en ging behoorlijk wat engelse ponden armer de deur uit. Vanuit daar wandelde we rustig richting Oxford Circus, maar belande we bij een filiaal van Wagamama en namen een lekkere ramen als lunch. Dit was mij in Boston ook goed bevallen en Ron vond het ook een goed idee.
Na de lunch wandelde we rustig door en liepen zo de winkelstraat van Oxford street in. Omdat we toch enigszins de benen wilde sparen, maar ook wel wat van Londen wilde zien besloten we om een hop on- hop off bus te nemen. Dus niet veel later zaten we bovenop in de bus. En na 1 halte kregen we de mogelijkheid om op de achterbank te kunnen gaan zitten. Helaas waren er wat ongeregeldheden in de stad waardoor de bus niet overal de originele route reed, maar we hebben wel een groot deel van alle hoogtepunten gezien.
Na 2,5 uur waren we bovenop wel uitgewaaid en was onze blaas van al het voordrinken behoorlijk gevuld en stapte we in de buurt van een metrostation uit. Een kleine sanitaire stop en toen nog even met de metro richting de big ben om een filmpje af te kunnen maken.
Vanuit daar vertrokken we met de metro richting de wijk Soho omdat we daar met Myrthe hadden afgesproken om pasta te gaan eten. 
Er waren nog 2 andere bekenden van Myrthe die de marathon gingen lopen en zo zaten we gezellig met zijn vijven aan de pasta en pizza. Het eten smaakte heerlijk en via de Harry potter store en een supermarkt liepen we terug naar het metrostation om terug te gaan naar het hotel.
Eenmaal in het hotel legde ik alles klaar voor de volgende dag en probeerde ik toch een beetje op tijd te gaan slapen.
Zondag 2 Oktober, D-DAY!!!
Om 5:30 uur staat de wekker, maar ik ben al eerder wakker. Mijn horloge heeft een ander ‘achtergrondje’ dan normaal met een finishvlag in beeld. Het is D-day vandaag! Ik wordt rustig wakker, maar merk toch vrij snel dat de marathonspanning er is. De dagen voorafgaand had ik eigenlijk steeds niet het besef dat ik vandaag een marathon zou gaan lopen, maar vandaag wel hahaha. Ik kleed mij alvast aan, doe mijn routine en vertrek iets voor 6 uur naar het ontbijt met mijn eigen pak pannenkoeken. Bij de ontbijtzaal is het een drukte van jewelste. Met moeite krijg ik mijn opgewarmde pannenkoeken weg. Ik haal boven nog even mijn spullen en om 6:39 uur zitten we met een gezellig clubje in de bus om richting de start te vertrekken. De rit met de bus duurt best wel eventjes en er wordt volop gekletst met elkaar. Een klein uurtje later stappen we pal voor de start uit. Of nou voor de splitsing waar ieder naar zijn/haar eigen startkleur moet. Ik mag vanuit rood starten, samen met Saskia en Yvonne. We maken nog even snel een groepsfoto bij een Engelse telefooncel met zijn allen en ik spreek Ron nog even toe. Daarna gaan we ons eigen weg.
Het is nog superrustig op het ‘rode’ terrein en ik heb zelfs een dixi die nog niet gebruikt is… JACKPOT! We besluiten om gezellig bij een groepje Kika runners te gaan zitten bij een soort prijeeltje en de ene na de andere bekende sluit zich gezellig erbij aan. Ik probeer nog wat te eten en te drinken, maar krijg er niet veel meer in. Er vallen een paar spetters, maar de dag ervoor voorspelde enorme regen blijft gelukkig uit. Ik neem dan ook de gok om niet met een regenpetje te gaan lopen en toch mijn zonnebril op te zetten. Achteraf heel blij mee.
Rond 9:10 uur lever ik samen met Yvonne onze tassen in en ga nog 1 keer in de rij voor de dixi. Ergens vinden we dixi’s zonder rijen en zijn zo klaar. Yvonne vertrekt naar haar startvak, zij zit in wave 1 en start dus net even wat eerder. Ik voeg mij weer bij de kika runners en sta nog even met Joyce te kletsen. David en ik gaan niet veel later ook richting het startvak… shit toch nog een keer plassen en dit keer geen dixi zonder rij. Wel vind ik er 1 met een korte rij en terwijl het volkslied wordt afgespeeld sta ik in de rij. Het komt ineens binnen ‘ ik ga zo gewoon de marathon van Londen lopen’, ik wordt zelfs een beetje emotioneel en dat is ergens alleen maar goed. Hup de spanning eruit! Nog 1 laatste plas en klaar. David en ik lopen het vak in en mogen niet veel later rustig doorlopen richting de start.
Nog even 1 foto en here we go!
We lopen beide ons eigen tempo, maar lopen nog even rustig aan achter elkaar. Dat resulteert in een grappige foto. Wie photobombd nu wie hihi
Ik irriteer mij aan mijn hobbelende spibelt door het gewicht van de gelletjes en probeer hem wat strakker te zetten. Dit helpt even en dan verschuift het weer. Ik zet hem weer strakker en gelukkig blijft hij nu beter zitten. Ik weet ook zodra er 1 gelletje uit is dat het over is en leg mijn focus op wat anders. Het is een drukte van jewelste op het parcours en probeer mijn eigen ritme te vinden. In de eerste kilometers ben ik al verbaasd over de heuveltjes enz en het doet mij een klein beetje denken aan Boston waar ook geen meter vlak was. Rond de 5 kilometer komt kleur rood samen met blauw en groen, vlak voor dat punt spot ik Marleen. Marleen heeft de gehele trainingsperiode onwijs goed gelopen, maar is de ochtend van de marathon niet lekker/mega verkouden/ziek opgestaan. Ik loop even naast haar en ze verteld dat ze het nu al zwaar heeft, ik hoop voor haar dat het opstartproblemen zijn, maar na afloop zie ik dat ze halverwege is uitgestapt. Zo balen, maar wel verstandig. Ik wens haar op dat moment toch nog even succes en loop rustig door.
Doordat alle 3 de kleuren bij elkaar komen, maar de weg niet heel veel breder wordt is het gewoon echt druk! Het is niet alleen druk met lopers, maar ook qua toeschouwers. Niet normaal hoeveel er overal staan. Ik haal veel lopers en ben zelfs verbaasd ik de pacers van de 4 uur in haal. Huh? 1 kilometer later haal ik weer een groep van de 4 uur in.. HUH? In kleur rood stond ik met de 3:45 uurs pacers in het vak… wat blijkt achteraf, kleur rood is ongeveer 10 minuten later van start gegaan dan de andere kleuren wat dus resulteerde in het inhalen van pacergroepen van de 4 uur. Op zich niet heel erg, maar je kan je misschien indenken dat het erg veel slalommen en opletten is.
Net na de 10 kilometer komen we bij het schip uit. Ik zie eigenlijk pas bij het eromheen lopen dat dit het schip is wat ze gister bedoelde tijdens de info presentatie. Heel mooi om te zien idd, maar zo druk op dat punt.
Het volgende stuk loop ik lekker door en loop van Tui shirt, naar Kika shirt, naar Marathon International shirt. Dit zorgt voor een beetje afleiding en een klein kletspraatje onderweg. Ik loop heerlijk en voel mij goed. Vlak voor het 1e keer Tui punt kom ik Nicky tegen en ze loopt supergoed! De dag ervoor ook gezellig met haar een stukje met het loslooprondje gelopen en nu lopen we samen op tijdens de marathon. Niet veel later kom ik ook nog een andere van de Tui groep tegen en ik grap dat ik er wel aan Tui ben om ze te zien. Rond de 18 km staan ze en ze zijn van veraf goed te zien door een inmens hoge vlag. Het is op zo’n afstand best wel fijn om wat bekends te zien en geef aan Rob een dikke high five!
De volgende die ik zal zien is als het goed is Myrthe, maar ik weet niet meer precies op welk punt zij zal staan. Voel mij goed en sta nog steeds versteld van de hoeveelheid mensen langs de kant. Regelmatig hoor ik gewoon mijn muziek niet en zet hem een tikje harder. We draaien een bochtje om naar rechts en WHAAAA daar is de Tower bridge!! Dit is zo focking vet en ik denk dat een ieder die de marathon heeft gelopen het kan beamen. Het publiek is hysterisch en ik schuif een beetje naar links. En ineens hoor en zie ik Myrthe al springend aan de linkerzijde staan!! Zo fijn!! Ik twijfel om mijn telefoon te pakken om het lopen op de Tower bridge te filmen, maar ik besluit om gewoon keihard te gaan genieten. Ik krijg driedubbel kippenvel en wordt gewoon zelfs een beetje emotioneel, dit is zo kicken!
Ergens na de brug moeten Marjolein en Sieta staan. Ze zijn iets makkelijker te herkennen doordat ze een roze kasteel als ballon hebben. En ja hoor… ineens zie ik de ballon. Ik ben nog helemaal in de happy mood van de brug en sla iets te enthousiast af voor een high five. De ballon krijgt ook een optater en ik ben bijna bang dat die kapot is. Op dat moment dacht ik te hebben gekeken of er niet iemand dicht achter mij liep, maar blijkbaar was dat wel het geval en heb ik dat gemist. Die arme man zal wel gevloekt hebben en geschrokken zijn, sorry Sir.
Terwijl wij de weg vervolgen naar rechts zie ik aan de andere zijde de giga snelle lopers lopers. Bizar hoe hard het nog gaat aan die kant en ook hoeveel ruimte zij op het parcours hebben. Ik loop nog steeds soort hutje mutje en moet echt goed uitkijken voor ineens stoppende of wandelende mensen. De zon is inmiddels ook behoorlijk gaan schijnen en het wordt stiekem toch wel wat warm. Ik voel mij verder prima, maar we zijn pas net over de helft. Het parcours vind ik lang niet overal even inspirerend en probeer mij tussendoor dan ook maar te focussen op de diverse gekke kostuums die ik tegenkom of op andere Nederlanders.
Net na de 30 km is wederom het supporterspunt van Tui. Wederom duidelijk te herkennen en ik zwaai enthousiast vooraf dat ze weten dat ik eraan kom. Ik begin het stiekem wel wat zwaarder te krijgen en ben zo blij toch even wat bekende te zien. Nog even een high five en bemoedigende woorden en ik loop snel door.
Ik merk dat mijn benen beginnen te verzuren en hoop dat de magnesium die ik rond de halve marathon heb ingenomen zijn werk gaat doen. Een beetje verzuring is oké, als het maar niet zo erg wordt zoals afgelopen april in Rotterdam. Door de hoogbouw is mijn gps van slag en kan ik daar niet meer van op aan. Ik merk wel echt dat ik langzamer loop en krijg het tempo van eerder er ook niet meer in. Zolang ik maar niet hoef te wandelen, dat wordt mijn motto. Ik kijk uit naar het punt dat we langs de langzamere lopers zullen lopen en hoop daardoor wat energie te krijgen.
Vanaf 34,5 kilometer gebeurd dat en ik heb daardoor wat afleiding. Helaas krijg ik niet de gehoopte energie, maar ik kan nog steeds rustig door blijven lopen. Ik begin ook wat misselijk te worden, maar ik weet ook dat ik echt mijn gelletjes, sportdrank en nog een shot magnesium moet gaan nemen. Ik heb de elektrolyten nodig om de verzuring te beperken. Gelukkig blijft het bij een beetje vervelend weeïg gevoel, maar kan ik wel alles tot mij nemen wat ik nodig heb. Ik tel inmiddels echt de kilometers af en schrik van de hoeveelheid lopers die her en der langs de kant liggen. Het publiek is ook nog steeds in hysterische vormen aanwezig, niet normaal.
Ineens hoor ik ‘GABY GABY GABY AAAHHHHHH’ en ik zie een hupsende met een Nederlandse vlag dragende Myrthe staan. Ze roept nog ‘ wat ga je hard’ maar dat hoor ik eigenlijk pas achteraf op de video. Ik heb serieus geen idee meer waar ze stond, maar ik gok rond de 38 kilometer. Ik was er wel heel blij mee, want ik kreeg het echt wel zwaarder.
Toch kon ik nog steeds blijven lopen en kijk verlangend uit naar de Big Ben, want dan ben ik er bijna. Het publiek staat rijendik en schreeuwt zo hard dat ik de muziek gewoon niet meer hoor. Hey daar is London Eye, we komen dichterbij… Ik zie een bord van 40 kilometer en ik probeer uit te rekenen wat mijn finishtijd zal gaan worden, dat lukt niet en ik probeer ondanks dat ik het zwaar heb te genieten van alles en iedereen om mij heen.
De Big Ben komt in zicht en ik moet heel even aan mijn vader denken, die heet namelijk Ben. Inmiddels weet ik dat de toren eigenlijk anders heet, maar goed.. voor mij is de toren gewoon Big Ben. Hij komt langzaam aan dichterbij en ja hoor eindelijk het bochtje door.
Er zitten hier veel fotograven en probeer nog een soort te poseren.. en nu door naar de finish!
We komen eindelijk in een beetje schaduw te lopen onder de bomen die ons naar BuckingHam palace loodsen. Ineens doemt links het paleis op en ik weet we zijn er nu echt bijna. Ik heb namelijk het bord van de 41 kilometer gemist en mijn horloge loopt inmiddels flink voor, dus ik heb geen idee hoe lang we nog moeten. De vlag staat hoog in de top, dus de Royals zijn thuis…
Ik loop echt enorm in gedachten en ben echt heel blij dat ik kan blijven lopen, maar moet mijzelf wel een beetje verbijten.
We gaan bij een soort rotonde naar rechts en ik kan de finish al zien
Ik zwaai uitgebreid naar de camera in de hoop dat ze het thuis zullen zien, maar ik denk dat het niet is uitgezonden hahaha. Wel krijg ik later een heel gaaf finish filmpje van Danya opgestuurd en door mijn oranje shirt ben ik goed herkenbaar. Ik zie de finish en ben zo blij. Een echte eindsprint zit er niet meer in, maar ik gooi mijn armen in de lucht en probeer een beetje een vrij gaatje te vinden in de drukte.
Ik finish en kijk op mijn horloge, 3:47:12 WHAAA ik ben zo blij! Bijna 8 minuten sneller dan Rotterdam en dit keer niet hoeven wandelen!!
Ik krijg na de finish niet direct mijn ademhaling onder controle en door mijn astma kan dat soms wat angstaanjagend horen en wordt er door iemand van de EHBO meteen uitgepikt. Ik ben ook behoorlijk emotioneel, moet eigenlijk huilen, maar er komen amper tranen. Gelukkig krijgen we na een paar minuten mijn ademhaling weer onder controle en mag ik van de aardige EHBO jongen weer door. Ik loop een klein stukje terug en maak een foto van net na de finish.
Nienke staat ineens achter mij. We hebben elkaar bij de expo eigenlijk pas leren kennen en nu staan we beide supertrots en blij bij de finish.
We maken een paar mooie foto’s van elkaar en halen onze welverdiende medaille op. We wisselen onze verhalen uit en niet veel later komt ze haar partner tegen. Ik bel ondertussen even kort met Nicky en Oliver om even kort te vertellen hoe het is gegaan.
We halen onze tassen op en frissen ons even een beetje op. Daarna lopen we richting de punten waar we ons moeten melden en die zijn gelukkig na elkaar. Ron is inmiddels ook gefinisht en die staat al bij het Tui punt te wachten. Hij heeft helaas niet zijn doel gehaald, maar net als ik keihard genoten.
Het dichtstbijzijnde metrostation blijkt gesloten te zijn en we besluiten om met een groepje uit te gaan wandelen naar het hotel. Een wandeling van 30 minuten kan er best nog wel bij na zo’n toch van 42,2 kilometer hahaha. Op diverse plekken worden we gefeliciteerd door totaal onbekende en dat is stiekem toch wel erg leuk.
Eenmaal terug in het hotel bel ik uitgebreid met het thuisfront en neem een extra lange en welverdiende douche. Daarna staat er een borrel in het hotel op het programma, om even met de TUI groep onze prestaties te vieren. De avond wordt afgesloten met een heerlijk verdiende maaltijd en een grote groep gezellige mensen bij Burgers en Lobsters.
Maandag 3 Oktober, the day after
Na een echte ‘marathon the night after’ nacht, ben ik al vroeg wakker. Ron en ik nemen een uitgebreid ontbijt en vertrekken daarna op tijd richting de store van New Balance om gratis onze medailles te laten graveren. Na een klein half uurtje in de rij te hebben gestaan wordt het vereeuwigd op mijn medaille. Ik koop toch nog een gaaf jasje en we gaan verder met toeristje spelen.
We duiken even de grote speelgoedwinkel ‘Hamleys’ in en vertrekken niet veel later richting London Eye. Na een lunch van een lokaal bakkertje en wat medaillefoto’s bij de Thames kunnen we het reuzenrad in. Ondanks dat het behoorlijk overpriced is vind ik het toch wel erg gaaf om zo over de stad uit te kunnen kijken. Heel rustig aan lopen we vanaf het reuzenrad richting de Big Ben en nemen de metro terug naar het hotel. Nog een laatste boodschap bij de lokale supermarkt om daarna met de koffer de bus in te stappen terug naar het vliegveld.
De terugreis verloopt zeer voorspoedig en we landen rond 21:30 uur op Nederlandse grond. Rond 22:45 uur stap ik mijn huis weer binnen.
Het was een fantastisch avontuur wat ik voor geen goud had willen missen. Dankjewel Ron voor je gezelschap tijdens deze reis. Dankjewel Myrthe voor de gezelligheid ter plaatse en het fantastische cheerwerk. Dankjewel mannen van Tui, Rob, Bart, Willem en Erik voor jullie superfijne en goede begeleiding gedurende deze reis. I edereen bedankt voor de lieve berichtjes! En last but not least.. dankjewel thuisfront voor jullie steun en support tijdens dit gehele proces.
De 4e major is in the pocket en damn wat voor 1! London you where absolutely fabulous!
Leave A Reply