In 1 grote polonaise van dam tot dam

Whaaaa wat was het weer leuk afgelopen zondag! Ik heb dit jaar echt keihard genoten van de dam tot damloop, tijd voor een terugblik op deze dag.

Foto gemaakt door: Joshua Walter

Normaal gesproken bakt mijn vriend in de ochtend de pannenkoeken terwijl ik mijzelf aan het omkleden ben, maar hij was dit weekend met zijn werk op pad dus moest ik het zelf managen. Gelukkig was ik zo slim geweest om ze de avond ervoor al te bakken dus het was gewoon een kwestie van opwarmen, easy does it. Stiekem toch wel het lekkerste ontbijt op een ‘raceday’ vind ik. Ik gooide de laatste spullen in mijn tas en liep om 9:15 uur de deur uit.

Ik zou gezellig samen met Teamvroem maatje Ron richting Amsterdam rijden en ik was nog niet de deur uit of hij kwam al aanrijden. Eerder was aangegeven dat de weg dicht zou zijn, dus we gingen ruim op tijd weg. Allebei hadden we er geen borden van gezien, dus we namen de gok en wat bleek… de weg was gewoon open. We waren daardoor uiteindelijk veeeeel te vroeg in amsterdam, maar beter te vroeg dan te laat. Nog even een klein stukje met de metro, die overigens al aardig gevuld was met mensen die ook de damloop zouden gaan doen (handig die herkenbare plastic tasjes).

Op het centraal station was het al een gezellige drukte en door de liters drinken vooraf moest ik eigenlijk wel even naar het toilet. Na enig heen en weer gelopen te hebben besloten we maar om alvast naar de dixi’s te lopen. Dat leek toch iets verder weg dus probeerde we het bij 1 van de restaurantjes aan de zijkant van de prins hendrikkade. Bij de Mexicaan mochten we voor een kleine vergoeding wel gebruik maken van het toilet. Fijn! Dat lucht op!

Met lege blazen liepen we terug naar het station waar we onderweg een hele bups aan bekenden al tegenkwamen. We wensten hen succes en liepen richting de piano in het station. Daar stond teamvroem maatje Everdien al te wachten. Ook Mari stond al te wachten en het duurde niet lang of de ene na de andere van het groepje van ASICS aansloot. Everdien moest om 11 uur starten dus we zwaaide haar uit en met de anderen brachten we onze tassen weg en moest er weer geplast worden. Gelukkig wist ik een goed plekje zodat we niet op de inmiddels meurende dixi’s hoefde.

Nadat iedereen een lege blaas had liepen we richting het startvak en daar werden de nodige selfies en groepsfoto’s gemaakt.

Foto gemaakt door: Joshua Walter

Na een warming up te hebben aangehoord werd er afgeteld en konden we gaan beginnen. Voor Ron was het zijn 1e damloop en we zouden gezellig samen lopen. Ik had een tempo opgekregen, maar ik moest ook even kijken hoe het voelde. We liepen de startstreep over en het duurde niet lang of we liepen de ijtunnel in. Blijft toch altijd gaaf met die trommelaars aan het begin. Mari had zich ook bij mij en Ron gevoegd en met zijn 3en liepen we stug door. De 1e kilometer ging veel te hard en ik merkte dat ik in het de tunnel alweer snel warm kreeg. Ik wilde eruit en was blij toen ik het licht aan het einde van de tunnel zag. Ik merkte dat ik echt even in een ritme moest komen en mezelf kennende duurt dat soms wel even. Ik gaf er aan toen en probeerde zo strak mogelijk rond de 5 min/km te lopen (liefst er iets onder), maar ook gewoon lekker te genieten. Het eerste stuk na de tunnel vind ik altijd erg saai. Er staat wel wat publiek op de viaductjes, maar nauwelijks aan de zijkanten. Bij 4 kilometer begint het echte gefeest en begon ik beter in mijn ritme te komen. Gezellig meezingend en zwaaiend met de volkszanger langs de kant ‘kleine jongen’…. lekker hoor! Yes! ik zat in de flow!

Vanaf 5,5 kilometer kreeg ik ineens een slapende linkervoet.. huh?? wat is dat nu??? het werd steeds erger, maar ik kon er gelukkig wel mee door lopen. De kilometers vlogen voorbij en bij elk dingetje met muziek kreeg ik meer en meer energie. Bij 8 kilometer nam ik een gel en het duurde niet lang of ik het effect daarvan merkte. Ik liep een beetje uit op de mannen en moest mezelf inhouden. Ron en Mari zeiden heel lief, ga maar, maar ik zei ‘nee samen uit, samen thuis’. Ik hield mij in en liep lekker verder. Bij de 10 kilometer begon het slapende gevoel uit mijn voet te verdwijnen, hehehe eindelijk! Net na het 10 kilometer stond Jelle samen met zijn nichtje! Ik kreeg een heuse confettidouche en kreeg zoveel energie dat ik langzaam wegliep van Ron en Mari. Met de woorden in mijn hoofd dat ze het goed vonden dat ik vooruit ging gaf ik er aan toe.

Ik merkte dat ik aardig wat mensen begon in te halen en heel lichtjes steeds een beetje harder liep. Ik wilde niet maximaal lopen met het oog op Berlijn, maar liep gewoon lekker door. Op de dijk naar Zaandam was het behoorlijk warm, maar had ik het er gelukkig geen last van. Wel was ik blij met de spons aan het einde van de dijk, even lekker verfrissing in mijn nek.

De laatste 2 kilometer waren gezellig druk langs de kant. Ook op het parcours leek het wel iets drukker, maar ik kon overal nog steeds lekker doorlopen en maakte er een feestje van. Bij de Running junkies cheerzone stond Seth weer klaar met zijn camera en maakte weer mooie plaatjes. Thnx Seth, see you in berlin!!

Daarna was het nog een klein stukje, maar door de vele bochtjes en bruggen lijkt het toch altijd iets langer dan dat het is. Normaal vind ik het een heel vervelend stuk, maar dit keer voelde het goed. Ik zocht nog naar een aantal bekenden op de bruggen, maar bij beide bruggen zag ik ze niet. Ik zwaaide uitbundig naar de camera in de hoop dat mijn oma mij zou zien (zij belde de avond ervoor dat ze vanaf 10 uur klaar zou zitten om te gaan kijken of ze mij zou zien, lief he).

Richting de finish zette ik nog een klein sprintje in, maar zorgde ervoor dat ik niet compleet in de verzuring de finish over zou gaan. Even een klein beetje meer gas erop, maar meer ook niet. Hoppa binnen in 1:20:16. Prima! Ik voelde mij eigenlijk nog fris en fruitig en had nog wel langer door kunnen lopen zo. Ik had zo genoten onderweg en dat was nou ook precies de bedoeling van deze loop.

Ik wachtte nog even na de finish op Ron en Mari en sprak ondertussen een tv ploeg aan van AT 5. Ik legde ze het verhaal van mijn oma uit en ze gingen op zoek naar een verslaggever. Uiteindelijk lukte het niet op dat stuk, maar na de medailles zou er ook iemand staan en moest ik het daar even proberen. Ron en Mari kwamen binnen en waren blij dat ze er waren. Beide hadden ze het toch wel een beetje zwaar aan het einde en waren ze blij dat ze samen door waren gelopen. Met de mannen liepen we naar de medailles en kreeg hem omgehangen.

Het duurde niet lang of ik zag een verslaggeefster staan van AT 5 en vroeg of ik mijn oma de groetjes mocht doen. Dat mocht en het werd zelfs een heus interview hahahaha, live op tv!

Ik liep samen met Mari en Ron richting onze tassen, waar we nog een heleboel bekenden tegen kwamen. Met zijn allen liepen we richting de tent van ASICS waar nog meer bekenden waren. Zo leuk en gezellig!

Foto gemaakt door: Joshua Walter

Na een groepsfoto en een lekkere massage van mijn kuiten (en een paar drankjes later) was het tijd om richting huis te gaan. Er stond een behoorlijke rij bij de pendelbussen, maar het verliep allemaal vlotjes. Eenmaal in de pendelbus hadden Debby, Ron en ik een mooi plekje achterin… ultiem schoolreisjes gevoel hahhahaa.

Bij het centraal station verstopten we ons onder de stoelen (hahahahaha grapje natuurlijk) en was ook hier de uitwerking van de damloop te zien… mooi stapeltje he 😉

De Dam tot damloop was weer 1 groot feest! En volgend jaar… ben ik er zeker weten weer bij! Hoe ging het bij jou??Ook zo genoten? Of heb jij hem nog op je bucketlist staan?