Lang heb ik getwijfeld of ik dit op zou schrijven in een openbare blog, maar ik heb toch besloten om het wel te doen. Al is het maar voor mijzelf en zeker nu op mijn 1e moederdag een mooie link. Het is niet perse een heel sportief verhaal, maar wilde ik het toch graag delen. Ergens is bevallen namelijk wel een sport, dus hoort het er ook wel weer thuis… Dus hier komt ie.. mijn bevallingsverhaal.
Donderdagavond 3 December 2020
Ik leg nog even mijn kleding voor de Bolle buiken bootcamp klaar en check of ik daadwerkelijk sta ingeschreven voor de volgende ochtend. Lang leven de zwangerschapsdementie zullen we maar zeggen. Ik ben best wel moe en besluit op tijd naar bed te gaan, maar eerdat ik lig is het toch alweer later dan gedacht. Zoals de nacht ervoor heb ik het weer bloedheet en zweet ik mijn bed uit. Ik lijk wel een kachel en lach gekscherend in mijzelf ‘ de broedmachine draait weer op volle toeren’. Ik scroll nog even op mijn telefoon om te kijken wanneer ik aankomende week kan gaan zwemmen, want dat voelde vandaag toch wel erg fijn. Niet lang daarna val ik in slaap.
Vrijdag 4 December 2020
Rond 3:30 uur moet ik plassen. Vaste prik geworden tijdens de zwangerschap om minimaal 1x in de nacht te moeten plassen. Maar ja wat wil je… ik ben inmiddels 36 weken en 6 dagen zwanger. Ik ben eindelijk ook een beetje afgekoeld en val heel snel weer in slaap. De wekker zal weer op tijd gaan voor de bootcamp en wil toch wel een beetje fris en fruitig zijn.
6:30 uur
Om 6:30 uur moet ik alweer plassen,… ik schrik ‘huh heb ik nou in mijn broek geplast?’. Mijn onderbroek is nat, maar ik moet alsnog onwijs nodig plassen. Ik loop naar de badkamer en denk tegelijk ‘hmmm dit is gek’. Dit kan ook wat anders zijn…. In diverse boeken heb ik gelezen dat vruchtwater zoetig ruikt en voordat ik weet zit aan mijn onderbroek te ruiken en ruik ik een zoetige guur. Het is in ieder geval overduidelijk geen urinelucht. OHWJEE….
Ik ga weer in bed liggen en draai gelijk op mijn linkerzij. Joehoeeee halloooo beweeg eens even, geef even een teken van leven asjeblieft. Gelukkig… ik voel de kleine bewegen en haal opgelucht adem. Ik had namelijk 10 dagen daarvoor nog een afspraak bij de gynaecoloog gehad en toen was hij nog niet volledig ingedaald. Vandaag zou ik wederom een controle hebben, maar ja… misschien was die niet meer nodig.
Ik ben blij dat ik in ieder geval de kleine voel bewegen en merk verder eigenlijk niks. Rustig wacht ik totdat Nicky wakker wordt. Mocht ‘het’ echt zo ver zijn, kan hij elk uurtje slaap nog goed gebruiken. Toch zit het nog niet helemaal ingedaald verhaal mij niet lekker en krijg direct allerlei horrorscenario’s in mijn hoofd. Aan de andere kant denk ik nog ‘ misschien is het wel vals alarm en kan ik straks gewoon nog lekker naar de bootcamp’.
7:28 uur
Nicky wordt wakker en ik vertel hem dat ik denk dat mijn vliezen zijn gebroken. Even is er PANIEK bij hem! Het is nog te vroeg!! Doordat ik rond 31 weken ben overgenomen door de gynaecoloog heb ik nog geen belinstructies gehad. Deze wilde ik juist vandaag nog gaan vragen aan haar. Gelukkig kunnen we nog nuchter denken en zoekt Nicky het nummer van de verlosafdeling van het ziekenhuis op. Ik vertel mijn verhaal en krijg de boodschap dat ik met mijn spullen rustig aan naar hun toe mag komen. Ohjwa… die bevaltas… die is nog niet ingepakt. Dat wilde ik net het weekend gaan doen. Ik uit nog even mijn zorgen over het ‘niet ingedaalde’ en krijg de vraag of er iets uithangt… ‘uhm nee en bij op de linkerzij liggen voel ik hem goed bewegen’. Oké dan is het goed, geen zorgen.
Nicky staat ondertussen al onder de douche en ik pak een tas en wat spulletjes bij elkaar. Samen maken we snel 3 setjes met kleding en ik stap ook nog even snel onder de douche. Ik probeer zo goed als het gaat met zo’n buik een beetje alles ‘netjes’ te maken en loop naar beneden. Ik app Miriam van de bootcamp dat ik onverwachts verhinderd ben en mij dus afmeld voor de bootcamp. Ik denk bij mijzelf ‘dit wordt een andere bootcamp vandaag’.
8:15 uur
Nicky zit nog even te ontbijten, maar ik heb geen rust in mijn lijf. Ik moet 80 duizend keer naar de wc en niet alleen om te plassen. Ik voel elke keer het (vermoedelijke) vruchtwater stromen en besluit na aanleiding van een tip een boterhamzakje in mijn onderbroek te plaatsen om het vruchtwater op te vangen. Ik eet met tegenzin wat en ben liever 5 minuten geleden al vertrokken naar het ziekenhuis.
9:00 uur
We lopen de afdeling verloskunde op en ergens ben ik blij dat ik geen collega’s ben tegengekomen. Ik had natuurlijk kunnen zeggen dat ik voor een gewone controle ging, maar zij weten ook wel dat ik dat niet zo snel in een joggingbroek zou doen. En ik was heel bang dat ik door zou lekken en dat dat van buitenaf te zien zou zijn. Maar we zijn er. Ik wordt ingeschreven door een bekende secretaresse en netjes naar een verloskamer gebracht. Ik heb het idee dat er met elke stap een golfje vruchtwater uitkomt, maar verder heb ik eigenlijk nog geen klachten. Heeeeel ergens in de verte voel ik wat kramperig gevoel in mijn onderrug, maar dat zou ook door de spanning kunnen komen. Eenmaal op de verloskamer wordt ik aan het welbekende CTG gelegd en ik ben blij dat ze vrijwel direct de hartslag heeft. Dat klinkt goed. Er is verder nog weinig activiteit te zien. Mijn controles zijn verder netjes. De verloskundige van de afdeling komt langs en ik doe mijn verhaal. Er wordt een testje gedaan om te kijken of het vocht wat ik verlies daadwerkelijk vruchtwater is, maar bij het afnemen ervan weet ze het eigenlijk voor 90% zeker. Toch wacht ik rustig, al liggend aan het CTG, op de uitslag.
10:00 uur
Het duurt een tijdje, maar dan komt het officiële antwoord ‘ het is inderdaad vruchtwater. Wat dus betekend dat net 1 dag te vroeg mijn vliezen zijn gebroken. Omdat het dus officieel te vroeg is, wordt er verder niet gekeken of ik al ontsluiting heb vanwege infectiegevaar. Er wordt een kweek afgenomen down-under om te kijken of ik geen bacterie bij mij draag waardoor de vliezen te vroeg gebroken zijn en ook wordt er nog extra bloed bij mij afgenomen. Ondanks dat ik eigenlijk nog geen weeën heb wordt het wel meteen duidelijk ‘wij gaan niet huis zonder kind’. Of het komt nog spontaan op gang, of ze gaan mij inleiden morgen en uiterlijk overmorgen. Dat is een hele gekke gedachten en moet echt even inzinken bij ons 2.
Tijdens alle onderzoeken komt ter sprake wat mijn medische achtergrond is en zou ik eventueel naar huis mogen om daar verder af te wachten. Officieel gezien moet iemand blijven met dit termijn, maar ze durfde het bij mij wel aan. Ikzelf dacht hier echter heel anders over ‘het is voor mij ook allemaal nieuw en ik ben op dit moment meer op mijn gemak hier dan thuis’. Gelukkig begrepen ze dit helemaal en mogen we naar de andere kant van de gang naar een kraamsuite. Daar installeren we onszelf en Nicky haalt alvast de spullen uit de auto. Het kan maar vast boven zijn.
12:00 uur
De uren gaan voorbij, we kijken een serie op de iPad en ik merk dat ik lichtelijk iets meer krampen begin te krijgen. Maar meer het idee of ik ongesteld moet worden dan dat ik daadwerkelijk ga bevallen. De verloskundige komt nog even kijken hoe het gaat en ik vertel haar dat als ik nu thuis was geweest even paracetamol had ingenomen. Ze regelt paracetamol voor mij en zegt dat het waarschijnlijk nog wel een tijdje gaat duren. Ik ben nog zo vrolijk aan het kletsen. Niet lang daarna komt de voedingsassistente langs (ook een bekende) en ik neem met tegenzin een boterham.
12:45 uur
Het voelt alsof er ineens een schakelaar is omgezet in mijn lijf. Zou het dan nu echt gaan beginnen? De weeën volgen zich eerst nog wel met een ruime tussenpozen op, maar al vrij snel gaat het naar om de 5 minuten. Ik heb ontzettend veel last van onderrug en het duurt ook niet lang voordat het ook uitstraalt naar mijn benen. De krampen in mijn buiken komen ook nog af en toe tussendoor, maar het meeste last heb ik van mijn rug. Ik probeer in bed een fijne houding te vinden, maar dat lukt niet. Ik wandel door de kamer, sta af en toe stil en probeer het weg te ‘puffen’. Ik denk aan wat Miriam tijdens de bevallingsvoorbereiding avond heeft gezegd ‘ bevallen is net als een intervaltraining, elke wee is een interval’. Alleen tja, bij een training met 15x 200 meter tel ik vaak af… nu valt er niks af te tellen, want ik weet niet hoe lang het nog gaat duren. Toch hou ik mij vast aan de gedachte dat elke wee ongeveer 1 minuut duurt en dat ik daarna weer even ‘rust’ heb.
Vanwege de pijn in mijn rug probeer ik het nog te laten ontspannen/verzachten met behulp van een warme douche, maar ik heb niet enorm het idee dat het helpt. Ik ben er dan ook wel redelijk snel weer klaar mee en probeer toch in bed een fijne houding te vinden. Voordat ik het besef zeg ik tegen Nicky ‘ Als dit nog maar het begin is… dan kan ik niet hoor!’. Yep… daar is cliché nummer 1. Hij moedigt mij aan dat ik het onwijs goed doe en dat ik dit wel kan! En dat er gewoon pijnstilling geregeld kan worden als ik dat wil. Vooraf had ik bedacht dat ik dit liever niet wilde, maar alleen als het echt niet zou gaan. Op dat moment kon ik alleen maar denken ‘Kom maar door, het is er niet voor niks!’.
14:45 uur
De verpleegkundige van de dagdienst is tussendoor al meerdere malen even binnen komen lopen en komt nu ook nog even kijken voor het einde van haar dienst. Ze ziet waarschijnlijk aan mij dat het toch allemaal wat sneller gaat dan dat ze in eerste instantie dachten en ik mag meelopen naar de verloskamer. Als ik wee heb mag ik stoppen op de gang om hem weg te puffen, maar geen haar op mijn hoofd die daar aan denkt. Ik loop zo snel als het gaat door naar de verloskamer en ben daar binnen als er net weer een wee is. Het CTG wordt weer aangesloten en ik probeer zo goed als het gaat de weeën weg te puffen. De verloskundige is op de hoogte gesteld dat ik inmiddels op de verloskamer lig, maar het duurt behoorlijk lang voordat er iemand verschijnt. Achteraf hoorde ik dat ze net bezig was met een andere bevalling. Ik kijk op de klok en gok dat er rond 15:30 uur een nieuwe ploeg zal binnenlopen.
15:30 uur
Ik had er een wedje op moeten leggen, want inderdaad.. rond 15:30 uur komen de verloskundige en de verpleegkundige van de avonddienst binnenlopen. Na even kort voorstellen gaat de verloskundige voelen hoeveel centimeter ontsluiting ik op dat moment heb, wat blijkt… ik zit al op 5 centimeter. Mooi! De 1e helft zit erop, nu de 2e helft nog. Ik vraag om pijnstilling en kies voor een pompje met remifentanyl. Dan heb ik het zelf in de hand en hoef ik niet te wachten op een anesthesist om een ruggenprik te prikken enz. Er moet alleen nog ‘even’ een infuus geprikt worden. In mijzelf kan ik alleen maar denken ‘SCHIET OP!’, maar ik probeer dit niet te laten merken. Het infuus prikken lukt helaas niet in 1 keer. Mijn vaten zijn zo geknepen dat ze lastig aan te prikken zijn. Heel even twijfelt ze bij de 2e poging, maar gelukkig.. deze zit toch goed. Kom maar door met die pijnstilling! Het duurt nog even voordat deze aanhangt, maar als die eenmaal aanhangt en er wat in mijn lijf zit voel ik de scherpe kantjes verdwijnen. Ik verontschuldig mij in de tussentijd meermaals dat ik voor mijn gevoel het hele bed onderplas, maar ze zijn wel wat gewend.
16:30 uur
Nicky heeft een timer gezet en drukt om de zoveel minuten voor mij op het pijnpompje. Ikzelf ben toch ergens bang dat de kleine er schade van krijgt en durf niet zo vaak te drukken. Hij ziet echter hoeveel pijn ik nog heb en probeert er op deze manier en met af en toe in mijn rug drukken wat aan te doen. Ik ‘soes’ voor mijn idee tussen de weeën door toch een beetje weg en om 16:30 uur komt de verloskundige nog een keer voelen voor de hoeveelheid ontsluiting. ‘9 centimeter’ zegt ze… ze kijkt mijn man enigszins vertwijfeld aan ‘ik zei echt 9 centimeter he?’. Ze is zelf verbaasd over hoe snel het vordert en ik krijg de opdracht om op mijn rechterzij te gaan liggen. Aan die zijde staat nog 1 randje en ze verwacht dat die op die manier van liggen verdwijnt. Ze gaat nog even de kamer uit en ik merk dat de weeën nu echt krachtiger worden en dat ik echt het idee heb te moeten persen/poepen. De verpleegkundige is nog in de kamer en zegt ‘nog even snel de pomp een beetje omhoog en drukken, want als ze zo terugkomt moet ie eraf’. Dus PIEP… daar ging nog een bolus. Ik bereid ondertussen Nicky ook alvast voor ‘No fucking way dat er ooit een 2e komt’ hahahaha.
17:00 uur
De verloskundige is inmiddels terug, de pomp moet eraf en ik mag gaan beginnen met persen. Ohhh wat voelt dit fijn! Ik hoef het niet meer tegen te houden, ik mag eindelijk wat doen! Het duurt niet lang of er wordt op de deur geklopt ‘wat wilt u straks eten… andijvie of babi pangang’. Hahahaha ik moet er nu nog niet aan denken, maar ik laat voor Nicky en mij 2 porties Babi(y) pangang wegzetten. Tussendoor merk ik wel dat ik iets van suiker moet hebben. De gelletjes liggen nog in de kraamsuite, maar gelukkig is er dextro. Ik werk een droog blokje met wat water weg en merk dat ik mijn suikerspiegel stijgt.
17:30 uur
Het persen gaat onwijs goed, maar toch blijft het hoofdje niet staan. Hij floept elke keer weer terug. Er wordt nog gevraagd of ik behoefte heb aan een spiegel, maar die behoefte heb ik niet. Nicky hoeft het ook niet te zien en zit discreet aan de zijkant mij te supporter. Toch ziet hij elke keer een stukje hoofd uit en dan weer in gaan. De ‘episiotomieschaar’ wordt gevraagd en ik weet al hoe laat het is. Ik zeg nog ‘neeee dat is toch niet nodig’, maar het is echt nodig. Zijn hartslag daalt van 135 naar 85 en ze zet voordat de wee begint vast de schaar ‘klaar’. Deze voelt echt zo scherp dat ik op een niet zo’n aardige manier zeg ‘JE KNIPT AL’… ‘nee, nee echt niet’ krijg ik terug…
17:35 uur
Voordat ik het weet is de volgende wee er, zet zij de knip zonder dat ik het voel en pers ik met een bulk oerkracht de kleine eruit. Hij is er!! En hij doet het!! Hij brult de kamer bij elkaar en terwijl ze hem omhoog houdt zodat ik mijn shirt omhoog kan doen plast hij mij onder. ‘nou dat werkt ook’. En ineens is daar de ontlading in de vorm van tranen en het besef ‘ik ben nu mama van het allermooiste jongen op de wereld’.
Oliver Broos /04-12-2020/ 17:35 uur/ 2786 gram/ Leiderdorp
Na afloop
De uren daarna gaan snel. De kleine is helemaal oké, ik ben oké, opgelapt en gedoucht. We hebben allebei heerlijk een beschuitje met muisjes & Babi Pangang gegeten en de familie en vrienden zijn ingelicht. De meeste net zo verbaasd al wijzelf hahahah. Ik app Miriam een foto met de tekst ‘ het werd een iets andere bootcamp’ en krijg als antwoordt terug ‘ zo’n vermoeden had ik al, goed gedaan!’. Heerlijk!
Vanwege het 1 dag prematuur moeten we een nachtje blijven en dat is eigenlijk alleen maar fijn. De kleine doet het super, maar toch is het lekker dat we de 1e nacht even op weg worden geholpen. Van slapen komt overigens weinig, de adrenaline giert nog door mijn lijf. Zaterdagmiddag mogen we lekker naar huis en komen we ineens thuis met onze zoon. Voelt heel fijn, maar ook ergens nog heel gek.
Het duurt niet lang of ik krijg veelvuldig de vraag van andere hardlopers ‘ En? Voelde het nou echt als een marathon?’. Ik moet lachen… ‘een marathon? Nee hoor.. eerder een 10 kilometer in volle sprint, maar wel met de allermooiste finish en medaille!’
Leave A Reply