Anderhalve week geleden leek het wel zomer en liep ik de Zandvoort circuit run. Een loopje die altijd garant staat voor gezelligheid en drukte. Tijd voor een terugblik op deze zonnige zondag.
De dag begint voor mij al vroeg, want ik heb eigenlijk een duurloop van 28 kilometer op schema staan. Maar omdat ik last-minute toch nog een nummer voor de 12 kilometer heb weten te fixen besluit ik om de overige 16 kilometer eerst zelf te lopen. Eigenlijk had de trainer gezegd, maak er dan 7-12-7 van, maar dan zou ik 3x moeten lopen en kom ik nog 2 kilometer tekort. Ik doe dus lekker eigenwijs en besluit in eerste instantie voor 14 kilometer op pad te gaan. Het lopen gaat die ochtend zo lekker dat het er toch 16 worden. Oliver is bij zijn opa en oma aan het logeren en Nicky is vissen dus ik hoef ook met niemand rekening te houden, behalve met de klok.
Eenmaal thuis gooi ik er snel wat eiwitten in, fris mij op, kleed mij om en pak een tasje met spullen. Ik heb ondertussen contact met Patricia en Marloes, want met hun mag ik gezellig meerijden naar Zandvoort. Om 11:15 uur hebben we afgesproken bij een winkelcentrum hier in de buurt en ruim op tijd sta ik daar klaar. Ik heb er zin in! Mijn startnummer is helaas nooit aangekomen, maar gelukkig hebben ze van de Runner’s World nog wat nummers over en kan ik er daar 1 ter plekke halen. Dat is het enige puntje van stress, want ik weet hoe druk het op de weg naar Zandvoort kan zijn en hoe druk het daar ter plaatse kan zijn. Maar goed, ik kan er weinig aan veranderen en moet mij er dan maar niet al te druk over maken. Onderweg verandert de navigatie meermaals van route vanwege de drukte, maar we hebben een parkeerkaart dus een plekje om te parkeren zou er voor ons moeten zijn. Marloes en Patricia hebben allebei nog nooit in Zandvoort gelopen en zijn daardoor wel wat gespannen. Ik probeer ze beide een beetje gerust te stellen, maar merk dat er bij mij ook wel wat spanning zit ivm het startnummer. Op tijd komen we aan in Zandvoort, maar we zien de ene auto naar de andere weggestuurd worden… wat blijkt… het parkeerterrein (die van de duur betaalde parkeerkaart) is VOL! HOE DAN?! We schieten alle 3 lichtelijk in de stress en duiken de 1e de beste woonwijk in. Er hangt een bordje ‘ alleen parkeren voor bewoners’, maar dat negeren we gewoon heel hard. Niet veel later, HALLELUJA, vinden we een parkeerplekje.
Er loopt een andere hardloper voorbij (die later Mark blijkt te heten) en al kletsend lopen we richting het circuit. Ik zie Harry (DJ Fly on) staan, roep nog een paar keer, maar hij hoort mij niet. We lopen door naar het circuit en moeten via een omweg lopen. Ik blijf maar zeggen ‘ normaal gaat dit wel soepeler’. Het is behoorlijk druk en we komen op een gegeven moment langs het 4 kilometerpunt. De mensen die daar lopen zien er behoorlijk verrot uit en ik hoor Marloes en Patricia vragen of deze mensen dezelfde route over het circuit lopen als wij. Ik beaam het en ik hoor een kleine ‘ oh’. We lopen door en niet lang daarna lopen we tussen de mensen massa en vervolgen we de weg richting het punt waar ik mijn startnummer kan halen. Ik wens Mark succes en we lopen door naar de Red Bull lounge. Bij de Red bull lounge aangekomen is het bijna de tijd dat ik van start mag gaan, maar ik besluit om gezellig met Marloes en Patricia mee te starten in startvak Oranje (een paar vakken later). Ik krijg mijn startnummer overhandigd en we besluiten om gelijk aan te sluiten in de rij voor de WC’s ernaast.
Ik kleed mij in de rij om, doe mijn startnummer op mijn shirt (ik heb nog een twijfel over t-shirt of hemdje) en eerdat we aan de beurt zijn voor de WC zijn we alle 3 omgekleed. Na de sanitaire stop brengen we onze tassen weg en lopen we richting de pitbox van startvak oranje. he he, eindelijk gevoelsmatig rust.
Ik heb er onwijs veel zin in en merk echt als ik zo tussen de mensen in het startvak sta te wachten dat ik dit echt gemist heb. De speaker kletst ondertussen de tijd vol en ik hoor dat Imo Muller van Runner’s World het startschot geeft. Nog even een startvakselfie en rustig aan komt de mensenmassa in beweging richting de trechterstart.
Ik ga de trechterdoor, loop gelijk naar links en zwaai naar Imo. Een dikke high five en zoef ik ga de start over. OHHHHH wat is dit toch fijn!! Ik loop de 1e meters veel te snel, maar ik GENIET met volle teugen. Ik cruise de bochten door en probeer een fijn ritme te vinden.
Al snel heb ik een lekker ritme en kan ik echt zo enorm genieten van de bandjes en dj’s langs het circuit. Ook weet ik meteen weer hoe de heuvels voelde, maar het valt mij alles mee. Op een gegeven moment kom ik op een deel waar de wind wegvalt door de duinen. Daar is het gewoon echt warm merk ik. Ergens ben ik blij dat er dan toch over de rest van het parcours een lekker fris windje staat. Een man naast mij maant mij wat langzamer te lopen, want er komt nog een heel stuk, maar ik weet wel beter en loop lekker door hahaha. Niet veel later passeer ik een groepje en wat blijkt Monica loopt daarbij en zegt ‘ Hey Gaby’. We kletsen even gezellig, maar ik merk dat mijn benen sneller willen en niet veel later neem ik afscheid en pak mijn eigen tempo weer op.
We beginnen aan de laatste bocht van het circuit en Oh my, wat is deze stijl! De bocht is voor de formule 1 aangepast en dat is duidelijk te merken. Mijn enkels doen er pijn van en ik besluit om net als ongeveer 90% van de andere lopers over het gras te gaan lopen. Ook niet lekker, maar beter dan zo schuin. Gelukkig duurt de bocht niet lang en gaan we bijna van het circuit af. We beginnen aan de klim richting de parkeerplaats als ik ineens weer ‘Gaby!!’ hoor. Ik zie Crissy hardlopen en ik zwaai naar haar. Zij is bijna binnen van de 16 kilometer run en heeft het rotste stuk van het parcours (het strand) al gehad. Ik loop lekker verder, spot nog wat bekenden en voordat ik het weet loop ik door het mulle strand van de strandafgang te ploeteren. Gelukkig loop ik al vrij snel op een hard stuk en probeer weer een ritme te vinden.
Bij het 6 kilometer bord denk ik ‘ huh?? we zijn pas op 5,5’, maar wat blijkt deze is dus van de 16 geweest hahaha. 500 meter verderop is dan wel echt de 6 kilometer en dat betekend dat ik er al 22 op heb zitten. Ik loop lekker verder en krijg net na de 7 kilometer lichtelijk wat steken bij mijn maag, hmmm wat is dit nu? Ik vertraag iets, neem nog wat te drinken, maar het helpt niet echt. Bij de strandafgang mag ik van mijzelf wandelen en niet veel later is deze daar. Door het wandelen zakken de steken gelukkig. Zelfs met wandelen is het ploeteren, maar stapje voor stapje kom ik toch vooruit. Op de rijplaten pak ik rustig het tempo weer op en blijven gelukkig de steken uit. Beetje bij beetje kom ik weer in een lekker ritme en gaat het steeds een beetje sneller.
Dwars door het centrum van Zandvoort geniet ik van het gezellige sfeertje en moedig ik de mensen op de spinningsfietsen aan. Niet veel later een high five van Harry bij de rode brandweerauto en jaja daar komt het circuit weer in het zicht. De laatste kilometer gaat in en ik loop langs de mensen die het hele strand/dorp verhaal nog voor de kiezen moeten krijgen. Niet veel later loop ik weer op het circuit, zet nog een eindsprint in en ik gooi mijn handen in de lucht.
Hoppa! Binnen! En uiteindelijk toch wat sneller dan verwacht, 1:03:01 uur en dat met al 16 kilometer in de benen. Dik tevreden.
Ik zie bij de finish Tom Coronel staan en kan het niet laten om even om een foto te vragen. Gelukkig mag het. 
Ik wandel daarna rustig door naar een lekker drankje en mijn welverdiende medaille. Ik besluit om op een muurtje te wachten totdat Patricia en Marloes binnen komen. Daar maakt nog iemand een leuke foto van mij en raak ik in gesprek met een dame. We hebben het over de marathon van Boston, de marathon die zij maar liefst 2x mocht lopen.We zitten gezellig te kletsen als daar ineens Patricia en Marloes al zijn. Ze hebben supersnel voor hun doen gelopen en zijn helemaal door het lint van enthousiasme. Dat vraagt om wat foto’s.
Niet veel later is daar ook de man van Patricia met haar dochtertje. Ze hebben haar net gemist bij de finish, want ze was te snel. Gelukkig treffen ze haar hier wel en wil hij ook nog wat foto’s van ons maken. We halen daarna onze tassen op en hoe grappig, ik spot de hardloper van het begin (Mark) weer. Hij heeft ook lekker gelopen en genoten! Niet veel later lopen we rustig terug richting de auto, klets ik nog even bij Harry en Simone, moedigen we de lopers die nog voorbij lopen aan en gaan daarna terug richting Alphen. Op naar huis na een fantastische dag in Zandvoort!
Leave A Reply