Slachte marathon

Het is alweer even geleden dat ik wat van mij heb laten horen, maar hoi hoi ik leef nog hoor. Sterker nog… ik heb in de tussentijd bepaald niet stilgezeten, ik liep namelijk op zaterdag 15 juni de Slachte marathon in het prachtige Friesland. Tijd voor een terugblik op deze bijzondere marathon. En ook een kleine update waar ik op dit moment mee bezig ben 🙂 .

Even een klein beetje geschiedenis

De Slachte marathon wordt maar 1x per 4 jaar gehouden en is een van A naar B of een B naar A over grotendeels de Slachte dijk. Ongeveer 4 kilometer van de marathon gaat over onverhard terrein, denk aan gras en voor de rest door schattige dorpjes.

De start van de marathon is om 6:30 uur en nadat de hardlopers zijn vertrokken mogen de wandelaars aan de 42,2km beginnen. Dit jaar werd de Slachte marathon na 8 jaren eindelijk weer gelopen, want door Covid kon deze in 2020 niet doorgaan. En toen ik gevraagd werd of ik deze wilde komen lopen hoefde ik ook niet lang na te denken om ja te zeggen. Hij stond immers al op mijn ‘wil ik ooit nog lopen lijstje’ en ik had stiekem niet zoveel zin om weer 4 jaar te wachten. En zo geschiedde… 15 juni stond ik ( 5 weken na de Leiden marathon) aan de start van de Slachte marathon.

Een zeer vroege start

Ik had tussen Leiden en Slachte 2x een wat langere duurloop gedaan van 25-28 kilometer en voor de rest moest ik het gewoon op ervaring doen. En met maar 1 doel, lekker genieten van deze bijzondere marathon.

De dag begon al behoorlijk vroeg, om 3:30 uur, in het mooie Oranjewoud. Samen met loopmaatje Ron hadden we daar een B&B geregeld, omdat het anders nog vroeger zou zijn. Om 4 uur moesten we de deur uit, om om 4:55 uur vanaf de finish in Raerd in de pendelbus richting de start in Oosterbierum te gaan. Helaas was Ron geblesseerd en kon hij uiteindelijk niet lopen, maar was hij wel gezellig mee voor de support. Hij zwaaide ons uit bij de pendelbus en waarschijnlijk zou ik hem pas bij de finish weer zien.

In de bus zaten we met een clubje bekenden (waaronder Ruben van Tokyo marathon) bij elkaar en hing er, ondanks het vroege tijdstip, een gezellige sfeer. Het duurde nog bijna een uur voor we bij de start waren en eenmaal daar was het dringen bij de geringe aantal wc voorzieningen.

Het begon helaas ook te regenen, dus snel ontdeed ik mij van mijn droge kleding en dumpte mijn tas in een klapkratje op de stapel. Inmiddels had ik ook Edgar gevonden die vandaag zijn 3^e marathon zou lopen van zijn marathon 4 daagse. Samen wandelde we richting de start waar het wachten was op wat komen zou.

We grapten wat met de mensen om ons heen en ineens begon de meute rustig in beweging te komen. Het is behoorlijk druk doordat we op een smal stuk lopen. We gaan de startstreep over en ik probeer in een ritme te komen. Maar dat is lastig doordat het zo druk is. Daarbij wil ik ook een beetje nog bij Edgar blijven dus hobbelen we gezellig al kletsend achter de meute aan. Het duurt niet lang of de 1^e bui valt op onze kop. Gelukkig duurt hij niet lang, maar ik weet ook dat het zeker niet het laatste buitje van vandaag gaat zijn.

Mijn buik is onrustig en al na 3 kilometer schiet ik het parcours af richting de dixi’s. Helaas ben ik niet de enige en moet ik eventjes wachten voordat deze vrij is. Het lucht op, maar ik weet eigenlijk nu al dat dit niet het laatste was. Edgar is inmiddels al een stuk vooruit en ik zigzag tussen de mensen door richting Ed. We komen op een grassige dijk terecht en rond 4,5 kilometer gaan we via een smalle, stijle hoge brug de snelweg over. Het is een prachtig gezicht, aan beide kanten een sliert van lopers met allemaal 1 doel…het halen van de finish in Raerd.

Het onverharde gaat nog een stukje door, en ik raak Edgar wederom kwijt. Aan het einde van dit deel onverhard haal ik nog een bekende in en kletsen we heel even kort. Ik ben blij als we niet veel later weer asfalt onder onze voetjes hebben.

Ik had het al gelezen op de website, maar we passeren 2x een spoorwegovergang, toen dacht ik nog ‘oeff je zou maar moeten stoppen tijdens je marathon in verband met de trein’…. Terwijl ik de overgang zie check ik het landschap of ik een trein in de verte zie. Gelukkig zie ik er geen, maar net op het moment dat ik ongeveer voor of naast de ‘klaarover meneer’ loop blaast hij op zijn fluit en moeten de hardlopers na mij stoppen. Wat een geluk! Ik kan nog net door. Ik zie later in een filmpje dat de nummer 2 bij de mannen ook moest stoppen, terwijl hij nummer 1 op de hielen zat. Echt balen!

Ik loop lekker door en zie Running Ronald in de verte en op het moment dat ik dichtbij genoeg ben om samen een stukje op te gaan lopen maakt hij een pitstop bij een boerderij. Daar ga ik niet op wachten en loop lekker door. Wie weet zie ik hem straks weer voorbij denderen.

Ik passeer een grappig tafereeltje in het water en niet veel later kom ik de volgende bekende tegen en is het dit keer Edgar Bakker. We lopen gezellig een stuk samen op en kletsen over zijn vakantie die na de Slachte meteen begint. Het is een mooie afleiding van mijn onrustige buik. Edgar loopt met een groepje en mijn tempo is net even hoger dan dat van hun dus ik wens ze veel succes en ga weer lekker verder in mijn eigen bubbel.

Bij 12 kilometer gaan we het prachtige dorpje Achlum door. Om het dorp in te gaan lopen we een heuse boog onderdoor waarop staat ‘ Fries Venetië’ en dat maken ze waar! Met gondels in het water doet het mij ook een beetje denken aan Giethoorn. Om het Venetiaans te maken hebben ze overal van die Venetiaanse maskers opgehangen en ik vind het echt heel leuk gedaan.

Na het dorp Achlum gaan we wederom een onverhard stuk tegemoet. Ik denk zeker 2 kilometer lang. Het is door het slechte weer en de lopers die er al overheen zijn gegaan al een aardige modderpoel geworden. Het is dus behoorlijk uitkijken om niet onderuit te gaan.

Ik probeer een goed ritme te vinden en ik weet gelukkig staande te blijven. Als we weer op het asfalt zijn ben ik zo blij dat ik het bijna wel kan zoenen hahaha. Mijn schoenen en benen zitten helemaal onder de drek, maar de lucht is zo grijs dat ze straks vast weer schoongespoeld gaan worden 😉

Mijn darmen rommelen zo erg dat ik bij 18 kilometer toch maar nog een keer op een dixi ga. Wederom eventjes wachten ivm bezet, maar als ik eenmaal klaar ben man o man.. dit lucht zo op!

Daarna loop ik echt een stuk lekkerder en raak ik gezellig aan de klets met een aantal meiden. We passeren een grote sok in het weiland en hebben het erover hoe onze darmen echt van slag zijn van het vroege tijdstip. De dames lopen net iets trager dus ik loop weer lekker door.

Bij 19,5 kilometer besluit ik maar eens te facetimen met Oliver. Die is bij opa en oma aan het logeren en ben benieuwd hoe het daar is gegaan. Ik loop immers op mijn dooie gemakje en heb nog wat kilometers vol te maken. 2 mannen die ik passeer moeten hard lachen dat ik gewoon rustig aan het facetimen ben. Het is een gezellig gesprekje, ik laat ze wat van de omgeving zien en spreek af na de finish weer wat te laten horen. Niet veel later begint het echt te zeiken van de regen en ben ik wederom zo blij dat ik er toch voor gekozen heb om een petje op te doen. Zo heb ik de regen niet in mijn gezicht.

Bij het halve marathon punt waait bijna de boog van omroep Fryslan weg. Het waait echt stevig, maar ik heb er gelukkig weinig last van.

De kilometers volgen elkaar lekker op, ik geniet van de prachtige dorpjes waar we door gaan en ineens staat Ron bij 27 kilometer langs de kant. Ik zit net een beetje in te kakken en ik had niet verwacht dat hij nog ergens zou staan, dus dit is een fijne verrassing. Ik geef hem een high five en krijg weer een beetje energie.

De man die net achter mij loopt maakt een opmerking  ‘daar krijg je vleugels van he’ en idd, dit is altijd fijn. De man heeft een prettig tempo (eigenlijk net iets sneller dan ik liep) en ik haak aan. We kletsen gezellig en de kilometers vliegen voorbij. Helaas moet de beste man op een gegeven moment plassen en ga ik in mijn eentje door. Ik weet het tempo aardig vast te houden.

We passeren rond 33 km een i love frysland tafereel en probeer al lopend ermee op de foto te gaan. Het is niet gelukt, maar ik had geen zin om te stoppen hahaha.

Bij 34,5 kilometer passeren we weer het spoor, maar gelukkig dit keer geen trein.

Ik ben de kilometers aan het aftellen als ze ineens vanaf 37 kilometer wel heel snel gaan. Het bordje 37 is nergens te bekennen en we gaan volgens de bordjes gelijk door naar 38. Ik denk ‘huh’, maar ik hoor iedereen om mij heen een soort van ‘huh’. Ik verwacht dat het nog wel ergens wordt ‘rechtgetrokken’ maar dat gebeurt niet. De bordjes blijven elkaar netjes opvolgen…

Ook is het zonnetje langzaamaan doorgebroken en begint het zelfs een beetje warm te worden. Ik merk dat mijn benen ook wel wat moe beginnen te worden, maar probeer toch het tempo vast te houden. Dat lukt aardig en ik begin de finish te ruiken. Op een gegeven moment herken ik ook stukken, doordat we in de ochtend op 1,5 kilometer van de finish geparkeerd hebben.

Ik ben er bijna en zie echt vlak voor de finish geef ik een high five aan Ruben die al eventjes gefinisht is. Ik tel de meters af, maar baal dat het niet 42,2 kilometer is. Ik passeer de kleine finish boog en voel een kleine teleurstelling dat er niet eens een fotograaf bij de finish staat.

Mijn tijd volgens de officiële uitslagen, maar dus ongeveer 700 meter te kort

Ik loop snel door, krijg het finisher houten blokje in mijn hande geduwd, maak een selfie en kom daarna Ron tegen. Ik heb mijn loop nog niet opgeslagen en besluit nog even door de straatje van Raerd te gaan lopen om het vol te maken tot 42,2 kilometer. Terwijl ik dit aan het doen ben, zijn er meerdere die dit plan volgen of al mee bezig zijn. Een grappig gezicht iedereen zigzaggend en kijkend op zijn/haar horloge tot er 42,2 kilometer op staat. Bij 42,2km stop ik hem en zie ik een tijd van 3:47:49 minuten. Dik tevreden gezien de omstandigheden en 2x een dixi bezoek.

Ron heeft ondertussen mijn tas al uit het klapkratje gevist en maakt nog even wat foto’s. Daarna lopen we terug richting de finish om Edgar op te wachten. Zijn vriendin Pien staat daar ook en met zijn allen wachten we hem op. We zien hem aankomen, maar ineens draait hij zich weer om. Hij doet het slimmer en maakt de missende meters voor de officiële finish. Als hij klaar is met heen en weren haak ik bij hem aan en finishen we samen. Zijn we toch samen uit, samen ‘thuis’.

De Slachte marathon was een mooie belevenis, maar voor mij niet 1 die ik snel nog een keer ga lopen. Hoewel ik eigenlijk misschien de route ook nog een keer andersom moet lopen ;-). Maar heel eerlijk, dan mag de organisatie wel wat punten gaan verbeteren. Het is leuk dat ze naast een wandelevenement ook een marathon en nu een halve marathon organiseren, maar dan moeten ze het wel goed doen. Hardlopers zijn geen wandelaars.

Maar om deze blog niet negatief af te sluiten… ik heb genoten van het prachtige Friese landschap met de mooie uitgedoste dorpjes. Marathon nummer 17 kan hiermee afgevinkt worden, op naar nummer 18 😉

Marathon nummer 18??

Want jaja er wordt inmiddels alweer volop getraind voor nummer 18… want 20 Oktober ga ik de marathon van Amsterdam lopen. En niet zoals de afgelopen marathons zonder tijdsdoel, maar met een doel! Een sub 3:30! Hoppa! In 2019 liep ik mijn huidige P.R tijdens de marathon van Boston 3:28:30, 6 weken later werd ik ziek, moest ik weer vanaf 0 opbouwen en ging mijn inschrijving voor de marathon van Amsterdam door het doucheputje. April 2020 raakte ik zwanger en was er iets met een virus….. Oktober 2023 liep ik mijzelf verbazend 3:33 uur in Chicago. En dat na een rot trainingsblok. Er werd een zaadje geplant om in Tokyo een poging voor een sub 3:30 uur te doen. Helaas was december een hele slechte maand voor mij en gooide ik die 3:30 uur in de kliko. Toch bleef het wringen en nu wil ik er gewoon echt voor gaan. Het wordt echt hard werken, op allerlei fronten, maar ik ga ervoor! En lukt het niet? Dan zal het even balen zijn en gaan we het gewoon een andere keer weer proberen ;-).