Emotionele Vestingloop Willemstad

Vorige week zondag liep ik de Vestingloop in Willemstad. Tijdens deze loop zou ik de 5 en de 10km lopen, helaas bleef het alleen bij de 5km. Ik had mijn eerste DNS (Did not start) te pakken, balen! Het liefst had ik niet meer teruggedacht aan deze dag, maar zulke dagen horen er ook helaas bij en daarbij het is een mooie loop die de aandacht verdient. Dus tijd voor een terugblik op deze dag.

De dag begon zonnig, mijn benen voelde goed (ondanks de 24km van de dag ervoor) en ik had er zin in. Lekker lopen en genieten van de prachtige omgeving van Willemstad. Na een lekker ontbijtje met op de achtergrond de Berlijn marathon vertrokken mijn vriend en ik op tijd naar het huis van zijn moeder en stiefvader. Die wonen immers in Willemstad dus vanuit hun huis zouden we op de fiets richting de start gaan. Na een kopje thee was het tijd om te gaan.

Eerst mijn startnummers ophalen, daar stond op een mijn enveloppe een leuke extra boodschap van Perry Bakker (1 van de organisatoren). Ik wist echter vooraf al dat dat niet zou gebeuren ;-). Tijdens het opspelden van mijn startnummers kwam Dannique naar mij lopen. Dannique won een paar maanden geleden via mijn blog 2 startbewijzen voor deze loop, 1 voor haarzelf en 1 voor haar vriendin Esther. Na een foto met zijn drieën was het tijd om richting de start te lopen.

Toch een tikkie gespannen stond ik aan de start… zou dit wel goed gaan? Vorig jaar werd ik 2e op de 5km, maar ik zag nu zoveel snelle dames staan dat ik daar niet eens moeite voor ging doen. Tevens was het parcours veranderd en was dit ook niet het doel voor vandaag. Het doel was gewoon op een mooi tempo beide lopen te lopen. En verder niks te forceren. In het startvak stond ik samen met Monica en Chantal van MCM chicks. Na even met Monica gekletst te hebben begonnen ze met aftellen en PANG here we go!!

De eerste kilometer ging zoals gewoonlijk te snel, ik liet het tempo geleidelijk zakken en na 2 kilometer draaiden we de vesting op. Ik zag mijn vriend in het gras liggen om foto’s te maken en probeerde zo professioneel en fotogenieks als mogelijk langs te lopen ;-). Helaas lukte dit niet helemaal hahahha, oordeel zelf.

Op de vesting waren de paden smal, niet echt asfalt, maar wel verhard. Her en der een klein heuveltje en sommige met loszittende steentjes. Afijn, niet echt een supersnel parcours. Ik merkte na 3,5 kilometer dat mijn rechterheup een beetje begon te trekken… wat is dat nu weer???? Helaas werd het niet minder en na 4 kilometer hoopte ik dat de finish er al zou zijn, maar helaas.

Wel zat mijn vriend daar wederom in het gras om weer wat plaatjes van mij en medelopers te maken. Aan mijn gezicht kon hij al zien dat ik niet heel lekker liep en tja dat klopte ook. Mijn tempo zakte steeds iets meer en ik zat de meters af te tellen.

Na 4,5 kilometer langs een straat met restaurantjes en vlak voor de finish nog een bocht naar rechts… de finish was net als vorig jaar op de kade bij het haventje. Helaas geen strak asfalt of strakke klinkers, maar keitjes…. Wat loopt dat K*T… probeer dan maar eens een eindsprintje in te zetten. Je snapt denk ik wel, dat gaat bijna niet… aangezien ik niks verder wilde blesseren koos ik ervoor om snel door te lopen, maar geen enorme sprint in te zetten. Opgelucht, dat ik bij de finish was kwam ik in 23:32 minuten over de finish.

Tijdens de laatste 1,5e kilometer had ik al na zitten denken of ik de 10 kilometer zou gaan starten, na afloop steeds meer twijfel en na een kort telefoontje met mijn trainer besloot ik om hier niet aan deel te nemen. Ik heb flink gebaald en een traantje gelaten, want sjeempie…. Hoe kan dit? Hoe moet ik over een paar weken 42 kilometer lopen terwijl ik nu niet eens 5 kilometer pijnvrij kan lopen. Oké ik was op dat moment even vergeten dat ik de middag ervoor al 24 kilometer had gelopen, maar dan nog. Dat had normaal gesproken geen probleem geweest.

Mijn loopmaatje Hans begreep mijn teleurstelling, maar moest richting het startvak, de start van de 10 kilometer zou immers bijna zijn. Ik zwaaide hem uit en besloot om toch even nog samen met mijn vriend bij de start van de 10 kilometer te gaan kijken. Zo kon ik mooi een klein stukje uitwandelen en mijn gedachtes op een rijtje zetten. Bij de start stond Perry Bakker, hij vond het zwaar balen voor mij, maar overtuigde mij ervan dat het een verstandige beslissing was om naar mijn lijf te luisteren. En dit schreven een heleboel lieve vrienden, familieleden en loopmaatjes op mijn Instagram en Facebook account. En nu achteraf ben ik ook blij met mijn DNS, want wie weet had ik alles wel nog veel erger gemaakt. En had ik daardoor niet in NYC kunnen starten. Dan had ik mezelf helemaal voor mijn kop geslagen.

De dag liep voor mij dus niet zoals ik had gepland. Ik baal ervan dat ik niet kon starten, maar ben wel achteraf blij dat ik goed naar mijn lichaam heb geluisterd. En voor een eigenwijs en enthousiast persoon als dat ik ben, is dat soms best lastig 😉