Aloaaa, zoals jullie inmiddels wel weten duurt het soms eventjes voordat ik een update schrijf. De zomer is inmiddels voorbij dus tijd voor een korte samenvatting van afgelopen zomer en een update over de trainingen richting mijn volgende marathon, de marathon van Amsterdam.
Eigenlijk ging het best wel goed, totdat ik ergens eind Juli last begon te krijgen van een pijntje aan de binnenkant van mijn voet ter hoogte van de aanhechting op mijn achillespees. Ik heb ooit eerder last gehad van mijn achillespees dus ik nam vrij snel contact op met mijn fysio. Daar kon ik snel terecht. Gelukkig liet de echo die hij maakte niks zien, maar toch zette hij de shockwave erop en ik kreeg de opdracht ‘ veel rekken’ mee. Dat deed ik, maar trainde ondertussen wel stevig door. Achteraf niet slim en tijdens een stevige interval merkte ik dat dit echt niet ging werken zo. Soort water naar de zee dragen. Hierdoor de knoop doorgehakt dat Amsterdam geen sub 3:30 plan meer werd, maar een uitloopmarathon. Hierdoor heb ik uiteindelijk alle tempo’s eruit gehaald, minimaal 1 rustdag tussen de trainingen en minder lange lopen. Daarnaast pakte ik vaker de fiets om zo toch proberen conditiebehoud te hebben, fietste zelfs een rit van 100km. En langzaamaan begon het beter en beter te worden.
De eerste 2 weken van September mocht ik genieten van een welverdiende vakantie op het Griekse eiland Kreta. Natuurlijk gingen daar ook de hardloopschoenen aan en mocht ik genieten van de mooiste zonsopkomsten tijdens mijn rondjes. Mijn achillespees ging steeds beter, zelfs op de lange duurlopen daar en ik begon weer een beetje hoop te krijgen.
Eenmaal weer in Nederland liep ik mijn laatste rondje met Oliver in de hardloopkinderwagen. Oliver wordt gewoon te groot en te zwaar en met de winter en dus slechter weer was het op een mooie zaterdagochtend het uitgelezen moment voor een afscheidsrondje. De rondjes ga ik missen, maar ik hoop dat hij straks gewoon gezellig wilt meefietsen. Dus mocht je nog een hele fijne hardloopwagen zoeken of iemand weten die hem zoekt… hij is te koop 😉
Mijn vakantie sloot ik af met een ‘schoolreisje’ naar de damloop en vanwege de warmte en de achillespees ging deze op standje ‘partymodus’. Ik begon met Ron, maar bij 10 kilometer wat gingen we onze eigen weg. Ik liep steeds een beetje sneller voorzover dat goed voelde. Met een tijd van 1:26:47 minuten kwam ik over de finish. En daarmee heel tevreden.
Doordat ik geruime tijd minder kon lopen, drukte op werk, stress en toe aan vakantie kwam mijn emotievreeter omhoog. Het gevolg… hallooooo kilo’s :-(, elke keer weer die klote valkuil! Veel mensen die zeggen ‘waar maak je je druk om ik zie niks’, maar ikzelf merk het aan alles en zie het op de weegschaal. Daarna nog een 2 weken all inclusive vakantie waarbij ik wel heb geprobeerd op te letten, maar je toch heel anders eet dan thuis. Ik schrok mij thuis door op de weegschaal, maar inmiddels is alles weer een beetje in het gareel gaan de kilo’s langzaam er weer af.
Na de vakantie pakte ik dus alles weer op, mijn voeding, personal training, werk en hardlopen. Helaas zijn er tijdens onze vakantie een aantal heftige gebeurtenissen binnen onze families gebeurd en merkte ik op mijn eerste werkdag dat ik dit toch niet helemaal verwerkt had. Elke keer als de vraag kwam ‘lekkere vakantie gehad?’, kon ik deze niet zonder tranen beantwoorden. We hebben een heerlijke vakantie gehad, maar de narigheid overschaduwde wel. En elke keer als ik het allemaal vertelde kwamen de tranen. De gebeurtenissen zijn overigens geen geheim, maar ik deel ze hier niet in het openbaar. Ik merkte door alle emoties ik mijn werk gewoon niet goed kon uitvoeren en dat alle prikkels van mijn werk (en dat zijn er veel) gewoon teveel waren. Gelukkig was dit goed bespreekbaar op mijn werk en na nog een dag te hebben aangekeken heb ik in overleg met mijn leidinggevende de knoop doorgehakt om een stapje terug te doen. Wat minder uren per dienst om zo even wat rust en ruimte te creëren voor mijzelf… So far so good.
Mijn lijf dacht anders over deze beslissing, want helaas werd ik de dag na deze beslissing in de loop van de dag ziek. Ik voelde me rillerig en had ineens temp van 38. En dat is echt niks voor mij. Helaas zette het door, werd ik echt ziek en kreeg ik afgelopen dinsdag te horen dat ik een longontsteking heb. Die bingo kaart voor de marathon van Amsterdam was wat mij betreft wel al vol, maar helaas werd daar toch anders over gedacht. Zelf denk ik overigens dat het een milde longontsteking is en merk ik inmiddels dat ik weer energie krijg en zelfs weer zin om te gaan rennen. Dat laatste wacht ik nog wel eventjes mee, maar het is een goed teken.
Maar nu de vraag… ga ik Amsterdam nog doen? Volgens de huisarts gaat het niet lukken, maar ikzelf ben daar nog niet zeker van en steek graag nog even mijn kop in het zand. Mijn voorbereiding is gevoelsmatig waardeloos, hoewel ik wel kilometers heb gemaakt. Niet zoveel als gewenst en gepland, maar wel een aantal lange duurlopen. Ik ga het dus echt van dag tot dag bekijken en gewoon door met mijn voorbereiding zoals normaal. Een DNS of uitstappen als het echt niet gaat kan altijd nog 😉 .
Voor nu kan ik dus echt nog wat geluk gebruiken, want wat mij betreft is mijn bingokaart nu echt vol! En anders vind ik het gewoon valse bingo!
you’ve got to have a little rain to make a rainbow
Leave A Reply