Oefff het is alweer ruim 2 maanden geleden dat ik de marathon van Amsterdam liep, maar ik schreef er nog geen letter van op papier. Tijd voor een terugblik op deze marathon die uiteindelijk beter verliep dan verwacht.
Nadat ik op vrijdag mijn startnummer had gehaald en de marathonkriebels wel een beetje begonnen was het zondagochtend eindelijk zover.
Maanden van trainen, waarvan een aantal met een achillespeesblessure was het marathondag. Al vroeg ging ik samen met Ron richting Amsterdam. Auto geparkeerd, stukje met een metro vol met marathonlopers en ADE’ers. Een mooi contrast van de fitte licht zenuwachtige marathonlopers versus de uitgebluste en verrotte feestgangers.
Helaas had ik een aantal weken voor de marathon een longontsteking opgelopen en heb ik de langste duurlopen niet meer kunnen doen. Dus als ik zou finishen binnen de 4 uur zou ik blij zijn, maar zou het daarbuiten worden ook goed. En als het echt niet zou gaan, dan was uitstappen ook gewoon een optie. Wel een zure, maar na de afgelopen maanden geen gekke optie. Doordat ik dus niet goed wist hoe mijn lijf zou reageren op deze lange afstand en op nieuwe schoenen (maar 2 loopjes op gelopen) was ik behoorlijk zenuwachtig.
Door Ron zijn werk mochten we weer net zoals vorig jaar in de TCS VIP lounge plaatsnemen en was alles tot in de puntjes geregeld.
Als ik nog niet had ontbeten, had ik dat zelfs daar nog kunnen doen. Terwijl ik mij rustig klaar maak komt Jetze Platz voorbij gerold. Ik vraag of ik met hem op de foto mag, maar ik ben zo zenuwachtig voor de marathon dat mijn handen te erg trillen om een selfie te maken. Hij probeert mij gerust te stellen dat het allemaal goed komt en wenst mij succes.
Nog een aantal zenuwenplasjes, schoenen aan, tas inleveren en gaan. Ik wens Ron veel plezier en succes voor zijn 8KM en hij mij met de marathon. Ik ga via het middenterrein mijn vak voor een tijd onder de 3:30 uur in en blijf achteraan plakken. Toen ik mij inschreef had ik het ambitieuze doel om een sub 3:30 uur te lopen, maar ik weet gewoon dat het niet realistisch is voor nu. Terwijl ik sta te wachten komt Nina aangelopen. Samen staan we daar met zijn 2 gespannen te zijn.
Als het nummer ‘ this is the moment’ door de speakers van het stadion schalt wordt het mij even teveel. Alles wat er de afgelopen maanden is gebeurt komt naar boven en komt eruit. Gelukkig is het van korte duur en weet ik mij snel te herpakken. Ik moet nog wel even plassen en terwijl de meute in beweging komt en we naar voren lopen kies ik toch nog even voor een dixi. Ik neem afscheid van Nina en wens haar succes. Eenmaal op de dixi ben ik heel blij dat ik gegaan ben… dit was geen zenuwenplasje… Maar eenmaal van de dixi af moet ik mij in de volgende startwave voegen. Het duurt even voor we mogen en ik wurm mij zoveel mogelijk naar de rechterkant want ik weet dat Ron daar zal staan.En yes daar gaan we… ik zeg nog wat tegen Ron en ga dan snel van start.
Het is ondanks de gefaseerde start behoorlijk druk.
Ik ga lachend het olympisch stadion uit en probeer niet mijn enkels te breken over de vele tramrails of andermans voeten. Het is echt druk en ik merk ook dat het vies klef is qua weer. Als eerst door het Vondelpark.
Na de Running Junkies cheerzone en de onderdoorgang van het Rijksmuseum zie ik ineens een bekende lopen. Het is Jacco (ook wel bekend als Runningzwerver) en we raken aan de praat. We hebben het over de drukte en de drukkende warmte.
Hij verteld deze marathon als een spontaan plan samen met zijn maatje te lopen als lange duurloop voor de marathon van San Sebastien (die later 1 dag voorafgaand de marathon wordt afgelast). We kletsen een stukje samen en ik zwaai bij Rob voor een leuke foto. Ik loop net even te snel dus ik laat Jacco gaan, maar ik blijf een beetje in hun kielzog lopen.
Met de dubbele lussen daarna kom ik wat bekenden tegen of beter gezegd zij mij, Jan & Zulema en later zie ik Marck en Ruben (mijn Tokyo matties). Ik roep ze en daardoor wordt ik gelijk door iemand anders aangesproken. Ik klets even met haar en we lopen rustig richting de Zuid As.
Bij de Zuidas, rond de 8,5 km, wordt ik geroepen en daar staat Yvonne de Haan. Superfijn de support, maar ik zit er echt nog niet lekker in en werp haar een gezicht toe waaruit ze al kan opmaken hoe ik mij voel. Maar hey.. het is pas net begonnen en meestal duurt het wel even voor ik er lekker in zit.
Ik kabbel een beetje voort, zit nog steeds een beetje achter Jacco en rond kilometer 12-13 kilometer kom ik Annelies (vliegende Lies) en haar vriendin tegen. We kletsen even en samen lopen we richting de Amstel. Daar krijg ik eindelijk ‘lucht’ door het verfrissende windje wat er waait. Het wordt er qua pad niet perse ruimer op, maar door de meer koelte ga ik toch wat sneller lopen. Voor ik het weet ben ik de andere kwijt en loop ik op ze uit.
Bij 15 kilometer ben ik eindelijk een beetje in mijn element. Heerlijk langs het water, windje, niet al te veel drukte en ik voel mij goed.
Helaas is het niet van lange duur… om de een of andere reden krijg ik vanaf 18 kilometer een soort pijn aan mijn heupen. Wat is dit nu weer? Het enige wat ik mij kan bedenken is het effect van de carbon schoenen waar mijn lijf niet aan gewend is. Ik probeer het te negeren en tuur naar de overkant van de Amstel waar ik als afleiding Marck en Ruben weer spot.
Eenmaal bij het keerpunt staat Christine, ze moedigt aan maakt wat foto’s en van haar energie wordt ik heel blij.
Toch merk ik dat mijn benen inmiddels best wel pijnlijk zijn en als ik later Yvonne weer zie roep ik dat ook naar haar.
Net na het 20 kilometer punt staan Mascha en haar vriend namens de HalfCrazyRunners crew en plopt er speciaal voor mij een confetti plopper. Zo lief. Ik ben bijna op de helft en mag bijna gaan aftellen.
Niet veel later passeer ik het halve marathon punt in 1:51:26 minuten. Dikke prima en sneller dan verwacht. Het aftellen kan beginnen en er breekt een klein zonnetje door waardoor ik mijn zonnebril opzet. Ik kom meer in mijn eigen bubbel daardoor en dat loopt toch een stuk lekkerder.
Ik begin langzaamaan wat pijn aan mijn voeten te krijgen, maar ik probeer dan te denken aan Dai Carter die weetikhoeveel kilometers heeft moeten marssen met een gebroken middenvoetsbeentje. Dan kan ik best wel even hardlopen met pijn aan mijn voeten. En als je denkt dat je het zwaar hebt, dan zit je pas op 40%… dit mantra herhaal ik in mijn hoofd en het helpt ook echt serieus.
Bij 26 kilometer is de eerste drankpost die aan beide kanten van de weg is. Ik kies voor de linkerzijde, want die lijkt wat rustiger. Toch is het bij de sportdrank wat druk en loop ik door naar het water en OHHHH wie staat daar nou bekers uit te delen??? Mijn Oom Theo!! Wat leuk!! Die heb ik, door ruzie in de familie.. zucht… al een paar jaar niet gezien. En ik ben zo blij om hem te zien en hij mij ook. Ik geef hem een dikke knuffel, neem het water en dan zegt hij ‘ je tijd… hup gaan’. Ik ga er met een dikke glimlach vandoor. Wat leuk dit.
We gaan het doodsaaie industriegebied door, maar ik weet dat rond de 29 kilometer Harry (DJ Flyon) en Leonie zullen staan. Ik heb wat om naar toe te lopen, altijd fijn. Eenmaal daar zit ik weer in een kleine dip en ook Edgar en Pien zijn erbij. Edgar loopt een stukje met me mee, hoort mijn gezeur aan pept mij weer een beetje op.
Op naar het 30 kilometer punt! Daar staat namelijk Jelle met een flesje water met wat zout erin. Ik zoek naar een knaloranje jas, maar blijkbaar heeft Jelle deze keer een andere kleur aan. Ik mis hem half, maar weet middels een mini stukje terug over het parcours toch het flesje te pakken te krijgen. Even goed bijdrinken voor de laatste 12 kilometer.
Ik heb bijna de gehele 2e helft van deze marathoneen duiveltje op mijn schouder die zegt ’toe maar…. ga maar een stukje lopen… mag echt wel…’, maar mijn wilskracht weet het de gehele tijd te overwinnen. Ik wil niet wandelen tijdens een marathon en al helemaal niet bij deze, want ik weet zeker dat ik dan echt niet meer op gang kom. Hoe meer ik mag aftellen, hoe harder het duiveltje begint te roepen, maar hoe trotser ik ben dat ik het weet te weerstaan.
De kilometers volgen elkaar na de 32 snel op. Ik loop op de automatische piloot en in mijn eigen bubbel. Ik merk niet eens meer dat er soms bekenden langs de weg staan hahaha.
De tunnelbak vervloek ik, maar bij de Running junkies kan ik weer lachen. Seth Profet weet dit weer mooi vast te leggen.
Als we net na 39 kilometer het Vondelpark weer in gaan, kom ik Nina tegen. Ik ga naast haar lopen en we uitten allebei dat we het zwaar hebben. Toch heb ik er een soort vaartje in en ruik ik de finish. Ik heb niet genoeg energie om Nina op te peppen en mee te nemen, dus ik ga er zonder wat te zeggen rustig aan vandoor.
Niet veel later zie ik lieve Marjolein (Leinsmiles) staan, zo fijn die bekenden. Gelukkig hoef ik dit keer niet bij haar uit te staan huilen zoals in 2022 in Rotterdam. Net na de 40 kilometer zie ik ineens Erik van Leeuwen staan, hij maakt weer een mooie foto en ik kan niet veel later het Vondelpark afvinken.
Ik weet niet precies waar Nicky en Oliver zullen staan, dus ik hou goed mijn oren en ogen open. Ook om niet over de trambanen te struikelen of over de lopers die het lastiger hebben. En ja hoor… daar staan ze, net het laatste stukje weg voor het stationsplein. Mijn mannen! Ik ben zo blij dat ik ze zie. Ik geef Oliver een dikke kus en loop dan snel weer door.
Nog even langs de I AMSTERDAM en dan het stadion in! 
Onder aanmoediging van de lopers die al gefinisht zijn en het publiek in het stadion ga ik de eerste bocht in, uitkomend uit de bocht staat Ron er… en ik ben zo blij!! Ik gooi mijn handen in de lucht, juich, huil en doe alles… ik ben zo f*cking blij dat ik er ben. Dat ik het gered heb en dat ik eindelijk mag wandelen hahaha.
Eenmaal over de finish kijk ik op mijn horloge en ben ik niet alleen trots, maar ook verbaasd. Er staat een tijd van 3:40:33 op mijn horloge… Holy shit.. hoe dan na deze voorbereiding? Maanden een achillespeesblessure en als toetje een longontsteking waarbij de huisarts zei dat ik het lopen van de marathon wel op mijn buik kon schrijven. En nu loop ik mijn snelste marathon van 2024. Ik kan alleen maar huilen en krijg spontaan van iemand een knuffel.
Ik haal mijn welverdiende medaille op bij Meike en krijg nog een knuffel. 
Ron staat mij niet veel later op te wachten en komt ook naar mij toe met ‘hoe dan??’.. hahaha tja dat vraag ik mijzelf ook af. Nina komt niet veel later voorbij en we knuffelen elkaar even goed. We hebben het allebei zwaar gehad, maar we hebben het toch maar beiden weer geflikt.
Ik maak in de tent van TCS nog een medaille double cheeringsvideo en eenmaal omgekleed wil ik zo snel als mogelijk naar mijn mannen. Deze weet ik te vinden vlakbij de medaillegravering waar de tijd wordt vereeuwigd. De glimlach ging de rest van de dag niet meer van mijn gezicht. Het was een bijzondere reis naar deze marathon toe, die uiteindelijk heel goed uitpakte. Helaas niet het originele plan van sub 3:30 uur, maar die … komt ooit wel weer.
Hieronder nog even de statistieken voor wie het leuk vindt 😉 En ook daar ben ik eigenlijk stiekem heel trots op.
Comment
Heerlijk om te lezen. Onwijs goed gedaan